Modern Medicine juli/augustus 2011 pagina 262 (54) - Galenusprijs

evinding dat verwijderen van de larve in principe curatief
is. Indien toch secundaire bacteriële infectie optreedt,
meestal veroorzaakt door uitgebreide manipulatie, na een
moeizame exprimatie of bij zeer uitgebreide laesies, dient
te worden gestart met de gebruikelijke antibiotica hiervoor.
Preventie van infectie is mogelijk door gesloten, bedekkende
kleding te dragen. In het geval van Cordylobia antropophaga
dient men kleding goed te wassen en niet buiten te
laten drogen of anders grondig aan beide kanten te strijken.
Het vermijden van direct contact van de huid met de grond,
bijvoorbeeld bij zonnebaden zonder handdoek, kan ook
preventief werken. 14
Conclusies
Gezien de presentatie van furunculoïde myiasis wordt deze
huidafwijking nogal eens verward met pyodermie of insectenbeet
met secundaire impetiginisatie. Ondanks het feit dat
myiasis in Nederland zeldzaam is moet de huisarts hierop
wel bedacht zijn bij een patiënt met jeukende, pijnlijke
furunculoïde afwijking na terugkeer uit de tropen. Zeker
na falen van eventueel gestarte antibiotische therapie. Een
goede reisanamnese, met aandacht voor endemische gebieden
zoals Zuid-Amerika en Afrika, is hierbij van belang.
De behandeling van furunculoïde myiasis, eenmaal herkend,
kan zeer goed door de huisarts worden verricht. Het
bestaat uit verwijderen van de larve, is in principe curatief
en antibiotische behandeling is meestal niet nodig.
voor professionals <
> door professionals
literatuurlijst
1. Wetsteyn JC, Driessen SO, Vries PJ de, Cobelens FG, Kager PA. Tropische
ziekten en importaandoeningen bij 1763 patiënten op de polikliniek voor
Tropische Ziekten van het Academisch Medisch Centrum, Amsterdam
(1996-1997). Ned Tijdschr Geneeskd. 2000;144:2152-6.
2. Hope FW. On insects and their larvae occasionally found in the human body.
Trans R Soc (Lond). 1840;2:256-271.
3. Burns T. Myiasis. In: Rook’s Textbook of Dermatology, 7 edition. Oxford:
Blackwell Science. 2004;33.9-33.10.
4. Canizares O. Myiasis. In: Canizares O. Clinical tropical dermatology. Oxford:
Blackwell Scientific Publications. 1975;252-262.
5. Faber WR. Myiasis. In: Faber WR, Naafs B. Import Dermatologie.
Nieuwegein. QM Gastmann Wichersstichting. 1995;147-149.
6. Goddard J. Anthropods, Tongue Worms, Leeches, and Anthropod-Borne
Diseases. In: Essentials of Tropical infectious diseases. New York: Churchill
Livingstone. 2001; 602-604.
7. Sancho E. Dermatobia, the neotropical warble fly. Parasitol Today. 1988;4:242-6.
8. Bemmelen SP van, Kaay HJ van der. Dermatobia hominis, the ‘hitchhiking’
larva. Ned Tijdschr Geneeskd. 1983;127:2089-91.
9. Haruki K, Hayashi T, Kobayashi M, Katagiri T, Sakurai Y, Kitajima T. Myiasis
with Dermatobia hominis in a traveler returning from Costa Rica: review of
33 cases imported from South America to Japan. J Travel Med. 2005;12:285-8.
Review.
10. Garcia LS. Medical important anthropods. In: Garcia LS, Bruckner DA.
Diagnostic medical parasitology, 2nd edition. Washington: Am Soc for
Microbiology. 1993;452-454.
11. James AS, Stevenson J. Cutaneous myiasis due to Tumbu fly. Arch Emerg
Med. 1992;9:58-61.
12. Infectieziekten Bulletin jaargang 19 nummer 05 2008, rubriek gesignaleerd.
http://www.rivm.nl/cib/publicaties/bulletin/jaargang_19/bull1905/
gesignaleerd.jsp
13. Sancho E, Caballero M, Ruíz-Martínez I. The associated microflora to the
larvae of human bot fly Dermatobia hominis L. Jr. (Diptera: Cuterebridae)
and its furuncular lesions in cattle. Mem Inst Oswaldo Cruz. 1996;91:293-8.
14. Robbins K, Khachemoune A. Cutaneous myiasis: a review of the common
types of myiasis. Int Journal of Dermatology. 2010;49:1092-1098.
referaat
gebruik langwerkende insuline-analogen en
glykemische controle bij patiënten met Dm
type 2: nederlandse data
Een real life-onderzoek van nederlandse bodem
bevestigt dat de insuline-analogen insuline detemir
(iDet) en insuline glargine (iglar) bij diabetes
mellitus type 2 (Dm2) een vergelijkbare effectiviteit hebben
bij vergelijkbare dosering. 1 Daarnaast bleek bij aanvang van
de behandeling dat slechts 11% van de patiënten een Hba 1c -
streefwaarde had van