1 I. HET ENIGE EN EEUWIGE TESTAMENT OF ... - De Evangelist

“oprecht en eerlijk zijn”. Daarom worden de tafelen van de wet ook genoemd “de
tafelen van het Verbond”, omdat de wet het aloude Verbond vernieuwt en gans klaar
uitlegt.
Van de ceremonies, dat is, van tempelpracht, altaren, lichten, vaten, offeranden,
wassingen, klederen, vasten, onderscheid van spijzen en dergelijke figuurlijke
gebruiken en inzettingen zal naderhand nog één en ander volgen, als wij gaan
handelen over het onderscheid van Oud- en Nieuw Testament.
Het gericht en de rechtshandel, of de staatswetten en burgerlijke wetten, die leren, hoe
algemene vrede en goede rust zullen in stand gehouden worden; eveneens hoe men de
boosdoeners straffen, hoe men krijg voeren en de vijanden weren, de vrijheid en het
vaderland beschermen, de weduwen en wezen redden, de rechtlozen en onderdrukten
helpen zal; eveneens de wetten, die handelen over goede, billijke en rechtvaardige
inzettingen, over kopen, lenen, bezit, erfenis en eigendom en andere dergelijke zaken
van recht, tot de competentie van de burgerlijke overheid behorende, zijn ook alle
deze niet besloten in dat Verbondsartikel, dat leert voor Gods aangezicht oprecht en
eerlijk te wandelen?
Mocht echter deze onze mening iemand nog onzeker of duister voorkomen, dan
beschouw hij de daden van Abraham, die door Paulus een vader van alle gelovigen
genaamd is, en die getrouw in het Verbond is gebleven, en vroom voor God
gewandeld heeft. Deze Abraham echter heeft in zulke uiterlijke zaken van gericht of
van burgerlijke en staatkundige handelingen een goede orde en tucht en zeker recht
toegepast in het bestraffen van goddelozen en boosdoeners, in het sluiten van
Verbonden, in oorlogen, in het bezit van have en goed, in het bewaren van algemene
vrede. Deze orde en dit recht echter, naar welke hij gehandeld heeft, zijn geen andere
geweest dan die de eerlijkheid of onschuld van zijn hart, het louter en rein geloof en
de liefde tot het recht en tot de naaste hem voorschreven, ja geen andere dan die na
lange tijden Mozes (voorzover wezen en hoofdzaak betreft) op de aanwijzing van God
het Joodse volk ter onderhouding voorschreef. Dit zijn ook goede en Christelijke
werken, ook de allerheiligste kerken noodwendig, ja zó noodwendig, dat zij zonder
deze niet behoorlijk leven kunnen, en ook niet zonder gevaar ze gemist hebben.
(1) Eensdeels, omdat in de akker, dat is in de kerk van God, ten allen tijde onkruid
gegroeid is en tot aan het einde van de wereld groeien zal, Matth. 13. Want de Heere
heeft niet gewild, dat men het onkruid zou uitroeien, maar geboden, dat men het zou
laten groeien, opdat men niet, met het onkruid, ook het koren zou uitrukken. Want Hij
zei: “laten zij tezamen opgroeien, opdat gij niet misschien met het onkruid ook het
koren uittrekt.” Waar Hij alzo gewild heeft, dat men de bozen zou verschonen,
wanneer het straffen der bozen tot nadeel van de goeden zou strekken, daar heeft Hij
ongetwijfeld ook gewild, dat men met het zwaard van de gerechtigheid zou neerslaan
en tot zwijgen brengen de onbeschaamdheid van de bozen, als zij de vromen overheersen
en ombrengen willen, ja het ganse zaad van de kerk verdoen en verderven. Al
straft men echter dezulken streng, opdat de goeden mogen tot ruimte komen, toch zal
de akker van God nimmer zonder onkruid zijn.
(2) Ten tweede, daar de heiligen of gelovigen niet slechts geest zijn, maar ook vlees,
en, zolang zij leven, mensen blijven en nooit geheel geest worden daarom behoeven
en gebruiken zij ook wereldlijke, uiterlijke dingen, die tot onderhouding van het
lichaam en van de uiterlijke regering dienstig zijn. Ook onderwerpen zij zich
behoorlijk aan hetgeen recht is en de algemeen orde van de uiterlijke regering eist, 1
Kor. 6.
22