1 I. HET ENIGE EN EEUWIGE TESTAMENT OF ... - De Evangelist

Van het eerste spreekt ook Paulus, 1 Tim. 2: “Doch zij”, de vrouw, “zal zalig worden
in kinderen te baren, zo zij blijft in het geloof, en in de liefde, en in de heiligheid of
reinheid en tucht”. Van het andere spreekt dezelfde Paulus ook tot de Efeziërs en
Thessalonicenzen: “Dat niemand zijn broeder vertrede of bedriege in zijn handeling”
en: “Die gestolen heeft, stele niet meer, maar arbeide liever, werkende wat goed is met
de handen, opdat hij hebbe mede te delen degene, die nood heeft”. 1 Thess. 4, Ef. 4.
En van de dood spreekt andermaal Paulus in Hebr. 9, dat, gelijk het de mens eenmaal
gezet is te sterven, alzo ook Christus Jezus eenmaal geofferd of gestorven is,
VAN DE EERSTE CHRIST-GELOVIGEN, ADAM EN EVA
Tot hiertoe hebben wij, naar ik meen, in de eerste belofte van God de grond en de
gehele hoofdsom van het heilige Christelijke geloof gevonden, namelijk, dat het ganse
menselijke geslacht door eigen schuld en boosheid verdorven en alzo in dood en in
verdoemenis verzonken is; dat ook niets in de mens meer overig is, wat Gode niet
mishaagt, zodat ook alle kracht en verdienste van de mens niets anders dan zonde en
vervloeking te noemen is. God echter heeft Zich in Zijn grondeloze barmhartigheid
over ons ontfermd en ons, uit loutere genade, het leven wederom in Jezus, Zijn Zoon,
onze Heere, toegezegd, en beloofd, dat Hij mens zou worden, de dood in Zijn vlees
zou lijden, om daardoor duivel, dood, zonde en hel te vertreden. God zou ook
vijandschap zetten tussen het zaad van de vrouw en dat van de slang: dat is, Hij wil
ons, die een zaad, dat is kinderen Adams zijn, zo wij geloven, een ander hart en andere
kracht geven, opdat wij de werken van de duivel vijandig zouden worden, zijn
ingevingen wederstaan, en ons aan het gezegende Zaad van de vrouw zouden houden,
en zouden arbeiden en lijden wat ons God te arbeiden en te lijden geeft. Hebben wij
hier niet alles, wat in de ganse Schrift geschreven is, van het geloof, van de liefde en
de onschuld, dat is van Christelijk leven en geloof? Leze wie lust heeft het 3e, 4e, en
5e hoofdstuk van Paulus’ brief aan de Romeinen, het 1e en 2e hoofdstuk aan die van
Efeze, vergelijke hij deze hoofdstukken met deze hoofdsom uit Genesis 3 en hij zal
niets anders vinden. Dewijl Adam en Eva alzo het geloof in God deelachtig geweest
zijn, en mitsdien zó tegenover God gestaan hebben, dat zij erkend hebben zondaars te
zijn, en vertrouwd hebben alleen door het gezegende Zaad zalig te worden, zich ook
gewillig onder de tucht en straf van arbeid, kommer en ellende van dit leven gebogen
hebben, zo volgt onweersprekelijk, dat onze eerste ouders ware Christenen geweest
zijn.
Toch willen wij dit nog duidelijker met de volgende woorden van Mozes bewijzen:
“En Adam noemde de naam van zijn vrouw Eva, omdat zij een moeder aller levenden
is”. Want nu hij door de toezegging van God gesterkt was, en geloofde, dat hij en zijn
nakomelingen door het gezegende Zaad leven zouden, zij, die anders door eigen
schuld kinderen des toorns, des duivels en des doods zouden geweest zijn, veranderde
hij ter gedachtenis aan deze zaak en ter verkondiging van zijn geloof de naam van zijn
vrouw en noemde haar Eva; want hij geloofde, dat zij nu in de kracht van het beloofde
Zaad levenden baren zou; niet slechts levende mensen, naar dit tijdelijk, natuurlijk
leven, gelijk wij de dieren levend noemen; maar levenden, dat is zaligen. Immers,
Adam heeft voor zichzelf en voor ons, zijn nakomelingen, het eeuwige leven verloren;
het wordt ons echter wederom gegeven door Jezus Christus, onze Heere. Dewijl Adam
dit gelooft, zo verandert hij de naam van zijn vrouw, gelijk wij ook lezen, dat ter wille
van grote en gewichtige zaken de namen van allerlei oorden, steden en mensen zijn
veranderd. Zo wordt Jacob Israël genoemd, Simon Petrus, en Luz Beth-El. Eva had
thans de naam van: “leven”, want het Hebreeuwse “chaja” betekent “leven”.
50