Lesbrief: Dansen op blote voeten Nicole Derycker - Davidsfonds

dieven, agressievelingen, herrieschoppers, luieriken die op de kap van andere
mensen leven, … veel mensen handelen nog steeds volgens hun vooroordelen).
4.2.2 Adoptie
Fragment 4: over de adoptie van Rani en haar vragen naar haar afkomst
‘En ze trouwden en leefden nog lang en gelukkig,’ grinnikt Bram zijn vader.
‘Inderdaad,’ valt pa hem bij, ‘alleen kregen we geen kindjes en dat wilden we toch heel
graag. Op zijn minst eentje, en dan liefst een meisje, en nog het allerliefst een Indiaas
meisje. En dat is ons gelukt.’ Hij slaat een arm om Rani’s schouders en drukt haar dicht
tegen zich aan. Haar moeder kucht. Doet ze altijd als ze een beetje zenuwachtig is.
‘Is dat moeilijk, een kind uit het buitenland adopteren?’ vraagt Bram.
Pa slaat zijn ogen naar het plafond. ‘Een echte lijdensweg! Je wilt het zo graag en liefst
meteen, maar er gaat een enorme papiermolen aan vooraf. Je moet ook cursussen volgen
en aan allerlei voorwaarden voldoen. Er gaan gemakkelijk twee à drie jaar overheen. Maar
als het eindelijk zover is, als je mag vertrekken naar het tehuis waar je kind op je wacht, dan
is dat allemaal vergeten. En als je dat kind dan eindelijk in de armen neemt …’ Weer drukt hij
Rani tegen zich aan.
‘Hebt u daar ook Rani’s echte ouders ontmoet?’
‘Bram, zo is het wel genoeg!’ Zijn vaders stem klinkt streng.
‘Sorry,’ mompelt Bram, ‘ik wou niet…’
‘Geeft niet, Bram,’ sust ma. ‘Nee, de zusters vertelden ons alleen dat Rani’s mama een
ongehuwde moeder was die niet meer zelf voor haar kind kon zorgen. Ze bracht Rani naar
het tehuis toen ze zes maanden oud was. Anderhalf jaar later kwam ze bij ons.’
Er zijn momenten dat Rani haar moeder hartgrondig verwenst en dit is zo’n moment. Waar
haalt ma het recht om haar grootste geheim te verklappen! En dan nog aan Bram! Aan Bram
die ze wijsmaakte dat haar ouders dood zijn. Ze werpt hem een snelle blik toe. Hij kijkt alsof
hij blij is, erg blij. Waar bemoeit die gast zich eigenlijk mee! Met een ruk schuift ze haar
halfvolle bord van zich af. Gelukkig maakt niemand daar een opmerking over. Als ze van
tafel gaan wil ze niet nog een keer met Bram mee naar zijn kamer. Ze blijft liever stilletjes bij
de koffiedrinkende volwassenen zitten in de salon. Bij het afscheid durft ze hem nauwelijks
aan te kijken.
(…)
10