Lesbrief: Dansen op blote voeten Nicole Derycker - Davidsfonds

Vind je het een goed idee dat de moeder van Rani een fotoboek en een dagboek
voor haar heeft bijgehouden? Waarom wel/niet? Denk je dat het Rani helpt bij de
zoektocht naar zichzelf?
Hoe zou jij omgaan met je geadopteerde zoon/dochter? Hoe zou jij de situatie
aanpakken? Zou jij ook een fotoboek of iets dergelijks maken? Waarom wel/niet? Vb.
kennis laten maken met land van afkomst door ernaar op vakantie te gaan, contact
met andere adoptiekinderen met dezelfde afkomst,…
4.2.3 Relatie met ouders + abortus
Fragment 5: ruzie tussen Rani en haar moeder
Rani zit wrokkig voor zich uit te staren. Ze wilde gewoon met de trein gaan, maar nee, ma
moet en zal haar brengen. De hele rit zegt ze geen woord. Ma ook niet. Lastig is dat. Ma is
altijd de eerste om een ruzie tussen hen bij te leggen. De stilte werkt op haar zenuwen. Ze
kijkt vluchtig opzij. Haar moeder is bleek, haar ogen zien rood. Zou ze vanmorgen weer
gehuild hebben? Wat is er toch aan de hand?
‘Ik hoop maar dat we dicht bij de studio kunnen parkeren,’ zegt ma. ‘Heeft juf Sallie daar
niets over gezegd?’
‘Nee.’
‘En jij hebt er natuurlijk niet aan gedacht haar dat te vragen!’
‘Nee.’ Rani’s thermometer komt stilaan in het rood te staan.
‘Als jij maar aan de deur wordt afgezet, ik moet verder mijn plan maar trekken!’
Dat is erover! ‘Ik wilde helemaal nergens afgezet worden!’ schreeuwt ze. ‘Ik wou met de trein
gaan! Maar dat mocht natuurlijk weer niet. Straks word ik nog aan de leiband gelegd!’
Tot haar schrik begint ma te snikken. Ze klemt het stuur zo hard vast dat haar kneukels wit
worden. ‘Ma, hou op, straks verongelukken we nog!’ Ze ziet hoe haar moeder vecht om weer
controle over zichzelf te krijgen en een paar keer diep ademhaalt. ‘Geen schrik,’ snuift ze,
‘we zijn er,’ en ze parkeert de auto langs de stoep. Parkeerplaatsen zat! Rani kijkt naar de
huisnummers. Juf Sallies studio is aan de overkant. Ze blijft zitten, weet niet wat gezegd of
gedaan. Ma snuit haar neus. ‘Sorry,’ zegt ze, ‘maar het wordt me allemaal een beetje teveel.’
‘Wat is er dan, ma?’ Voorzichtig legt ze haar hand op haar moeders knie.
‘Ach, mijn dochter wordt groot en daar kan ik niet zo goed tegen. En met oma had ik gisteren
weer ruzie. Niets ernstig,’ voegt ze er gauw aan toe, ‘het komt alleen een beetje ongelegen.’
‘Ruzies komen altijd ongelegen.’
‘Vind jij dat ook? Zullen we er dan maar een eind aan maken?’
‘Graag!’ Opgelucht geeft ze ma een zoen. ‘Tot binnen anderhalf uur?’ vraagt ze.
‘Tot binnen anderhalf uur. Veel plezier!’
12