Lesbrief: Dansen op blote voeten Nicole Derycker - Davidsfonds

More documents

Recommendations

Info

dieven, agressievelingen, herrieschoppers, luieriken die op de kap van andere mensen leven, … veel mensen handelen nog steeds volgens hun vooroordelen). 4.2.2 Adoptie Fragment 4: over de adoptie van Rani en haar vragen naar haar afkomst ‘En ze trouwden en leefden nog lang en gelukkig,’ grinnikt Bram zijn vader. ‘Inderdaad,’ valt pa hem bij, ‘alleen kregen we geen kindjes en dat wilden we toch heel graag. Op zijn minst eentje, en dan liefst een meisje, en nog het allerliefst een Indiaas meisje. En dat is ons gelukt.’ Hij slaat een arm om Rani’s schouders en drukt haar dicht tegen zich aan. Haar moeder kucht. Doet ze altijd als ze een beetje zenuwachtig is. ‘Is dat moeilijk, een kind uit het buitenland adopteren?’ vraagt Bram. Pa slaat zijn ogen naar het plafond. ‘Een echte lijdensweg! Je wilt het zo graag en liefst meteen, maar er gaat een enorme papiermolen aan vooraf. Je moet ook cursussen volgen en aan allerlei voorwaarden voldoen. Er gaan gemakkelijk twee à drie jaar overheen. Maar als het eindelijk zover is, als je mag vertrekken naar het tehuis waar je kind op je wacht, dan is dat allemaal vergeten. En als je dat kind dan eindelijk in de armen neemt …’ Weer drukt hij Rani tegen zich aan. ‘Hebt u daar ook Rani’s echte ouders ontmoet?’ ‘Bram, zo is het wel genoeg!’ Zijn vaders stem klinkt streng. ‘Sorry,’ mompelt Bram, ‘ik wou niet…’ ‘Geeft niet, Bram,’ sust ma. ‘Nee, de zusters vertelden ons alleen dat Rani’s mama een ongehuwde moeder was die niet meer zelf voor haar kind kon zorgen. Ze bracht Rani naar het tehuis toen ze zes maanden oud was. Anderhalf jaar later kwam ze bij ons.’ Er zijn momenten dat Rani haar moeder hartgrondig verwenst en dit is zo’n moment. Waar haalt ma het recht om haar grootste geheim te verklappen! En dan nog aan Bram! Aan Bram die ze wijsmaakte dat haar ouders dood zijn. Ze werpt hem een snelle blik toe. Hij kijkt alsof hij blij is, erg blij. Waar bemoeit die gast zich eigenlijk mee! Met een ruk schuift ze haar halfvolle bord van zich af. Gelukkig maakt niemand daar een opmerking over. Als ze van tafel gaan wil ze niet nog een keer met Bram mee naar zijn kamer. Ze blijft liever stilletjes bij de koffiedrinkende volwassenen zitten in de salon. Bij het afscheid durft ze hem nauwelijks aan te kijken. (…) 10
Ik ben wel dertien, denkt ze. Dertien en een half. Haar ogen vullen zich met tranen. Ze begint te snikken, te snikken, het lijkt wel of ze nooit meer zal kunnen ophouden. Ze voelt zijn grote warme hand op haar hoofd. Daar moet ze nog meer van huilen, ze kan nauwelijks adem krijgen en moet rechtop gaan zitten. Pas als ze een beetje bedaart, kan ze horen wat hij de hele tijd tegen haar zegt: ‘Huil maar meid, huil het er maar eens allemaal uit. Huil maar.’ Hij reikt haar een papieren zakdoekje uit het doosje op haar nachttafel en gaat naast haar op bed zitten, zijn arm om haar schouders. Ze laat haar hoofd tegen zijn sterke lichaam rusten. En dan zegt ze iets waar ze zelf van schrikt als ze het hoort. ‘Ik wil mijn mama,’ zegt ze, ‘mijn echte mama.’ Prompt begint ze weer te huilen. Heel zachtjes nu. Pa antwoordt niet. Hij drukt haar alleen nog wat steviger tegen zich aan. Zo zitten ze een hele tijd. De tranen blijven komen, zonder geluid. Alsof er diep in haar iets opengebarsten is en al het verdriet dat zich daar heeft opgehoopt naar buiten stroomt. Als een bergriviertje. Ze probeert niet om het tegen te houden. Het is veilig hier in haar eigen kamer, de gordijnen dicht, de deur dicht. Samen op bed met pa zijn armen om zich heen. Ze haalt diep adem en snuit nog eens flink haar neus. Het riviertje is gestopt met vloeien. ‘Ik heb je wat te vertellen, meid,’ zegt pa zacht. ‘Wil je eventjes naar me luisteren?’ Ze knikt. Hij legt de donsdeken over haar heen en gaat tegenover haar in de bureaustoel zitten. ‘Ma en ik wisten dat dit eerstdaags zou gebeuren’, begint hij. ‘Eigenlijk hadden we het al eerder verwacht. We hebben je al die jaren zoveel mogelijk verteld over het land waar je vandaan komt, over hoe de mensen daar leven en over hoe ze over het leven en de wereld denken. Maar nu wil je meer weten en dat kan. Je ma heeft een fotoboek voor je bijgehouden. Er staan foto’s in vanaf het moment dat je in het kindertehuis kwam tot nu. Ze hield ook een soort dagboek bij waarin ze opschreef wat je allemaal uitspookte hier, bij ons. Als je dat wilt, brengt ze die straks alle twee naar je kamer. Dan kan je erin kijken en lezen wanneer je er zin in hebt. Wat denk je? Is dat een goed begin? ‘Een goed begin? Een begin van wat?’ ‘Van de zoektocht naar je mamma. Want dat is toch wat je echt wil, hé? Je mamma terugvinden?’ Vragen: Is er iemand geadopteerd? Ken je iemand die geadopteerd werd? Wat vind je van de eerste reactie van Rani? Waarom zou ze tegen Bram gelogen hebben over de dood van haar biologische moeder? Zou jij meer willen weten over je afkomst? Waarom wel/niet? 11
Page 1 and 2: Lesbrief: Dansen op blote voeten Ni
Page 3 and 4: 2. Inhoud Rani is een vrolijk, impu
Page 5 and 6: Vertelperspectief Het verhaal wordt
Page 7 and 8: goed in het midden te houden. Dan t
Page 9: Geloof je in reïncarnatie? Waarom
Page 13 and 14: Fragment 6: Vader van Rani vertelt
Page 15: Vind je dat de vader van Rani goed

Lesbrief: Dansen op blote voeten Nicole Derycker - Davidsfonds

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?