Hazırlayan/Door: Zoetermeer camii din görevlisi/Religieuze ...

KORKU VE ÜMİT (HAVF VE RECA)
Muhterem Müslümanlar!
Korku ve ümit, insanın hayatındaki en önemli denge unsurudur. Bir yanı korku hezeyanlarıyla dolu olan insanın,
bir yanının da sürekli ümidini korumasıdır. Allah’a karşı üstlenmiş olduğumuz sorumluluğumuz süresince bu iki
unsuru sürekli dengede götürmek zorundayız. Kuran-ı Kerim’de Allah (c.c.) bu dengeyi mealen bize şöyle haber
vermektedir; “Korkuyla ve umutla Rablerine yalvarmak üzere (ibadet ettikleri için), vücutları yataklardan
uzak kalır ve kendilerine verdiğimiz rızıktan Allah yolunda harcarlar.” 1
Müslüman, denge insanıdır. Hayatının her anında dengeli bir şekilde yaşar. Görev ve sorumluluklarının bilincinde
ama aynı zamanda hafif bir korku da yaşar. Allah’tan ümidini hiçbir zaman kesmeden yaşar. Rasulullah
Efendimiz bir gün son anlarını yaşamakta olan bir gencin ziyaretine gider. Ona; “Kendini nasıl hissediyorsun?”
diye sorar. Genç; “Ey Allah’ın Rasulü, Allah’tan ümidim var, ancak günahlarımdan da korkuyorum” der.
Bunun üzerine Rahmet Peygamberi (s.a.s.); “Bu durumda olan bir kulun kalbinde ümit ve korku birleşti mi,
Allah o kulun ümit ettiği şeyi mutlaka verir ve korktuğu şeyden de onu emin kılar.” 2 Buyurarak o gencin
şahsında hepimizi müjdelemektedir.
Muhterem Müminler!
Hz. Ömer (r.a.)’a atfedilen bir sözde; yeryüzünde cehenneme gidecek bir kişinin olduğu söylenilse “o kişi ben
miyim?” diye kendimden endişe ederim. Cennete gidecek sadece bir kişi var denilse o zaman da “o ben olurum
diye ümit ederim”. Diyerek ümit ve korku arasındaki denge uyumunu en güzel şekilde ifade etmektedir.
Gazze’de son dakikalarını yaşayan İmam-ı Şafiî’nin reca ile ilgili ifadeleri şu şekildedir; "Kalbim kasvet
bağlayıp yollar da sarpa sarınca, ümidimi affına merdiven yaptım... Günahım gözümde büyüdükçe
büyüdü ama onu alıp affının yanına koyunca, affını tasavvurlar üstü büyük buldum." 3
Kıymetli İnananlar!
Korku, insanı günahlardan uzaklaştırıp Allah’a yaklaştırdığı sürece gereklidir. Ümit de, ye’se düşülen
durumlarda, her tarafı karamsarlığın kasveti bürüdüğünde sığınılması gereken bir melce’dir. “De ki: Ey kendi
nefisleri aleyhine haddi aşan kullarım! Allah'ın rahmetinden ümit kesmeyin! Çünkü Allah bütün günahları
bağışlar. Şüphesiz ki O, çok bağışlayan, çok esirgeyendir.” 4
Korku ve Ümit arasında bir yaşam dengesini kurarsak o zaman sorumluluğumuzun gerekliliklerini daha iyi yerine
getirebiliriz. Rabbim korkularımızdan emin eylesin. Ümidimizi de daim eylesin…
1 Secde, 32;16.
2 Tirmizi, Cenaiz, 8,III, 311.
3 Zehebi, Siyeru Alami’n-Nübela, 1;150.
4 Zümer, 39,53.
Cuma Hutbeleri/Vrijdagspreken Sayfa/Pagina 62