OVER VERWONDERING door Rachel Carson

De nacht is ook een tijd om naar andere stemmen te luisteren: de roep van de trekvogels
die zich in de lente noordwaarts haasten en zuidwaarts in de herfst. Neem u kind mee
naar buiten op een stille oktobernacht, met weinig wind en, als het kan, ook zonder
verkeerslawaai. Sta dan heel erg stil en luister, richt uw bewustzijn naar boven, in de
donkere boog van de lucht boven u. Al heel gauw zullen uw oren zachte geluiden
opvangen: scherpe tsjirpgeluiden en melodieuze en rollende geluiden. Dat zijn de vogels
op hun trek, die zo contact met elkaar houden. Bij mij roepen deze geluiden altijd
gevoelens op, die een mengsel zijn van vele emoties: een besef van verre afstanden, een
besef van medegevoel met kleine levens die geleid worden door krachten buiten de wil
om, verwondering over het zekere instinct voor route en richting dat nog steeds niet echt
door ons mensen verklaard is.
Als de maan schijnt en vol is kunnen wij met een verrekijker en met wat geduld de
vogels langs de maan zien trekken. In de periode dat u moet wachten kunt u de
topografie van de maan bestuderen. Een heel gewone verrekijker levert wat dat betreft
al veel op.
Rachel Carson