HET JOELFEEST - Nederlands Heidendom

De einherjar zijn de beschermers van de kosmische orde en vechten tegen de
chaos, evenals de mannenbonden en de Harii de beschermers van de orde in de
stam zijn. Ze beschermen de normen en regels van de stam, en beschermen de
stam tegen aanvallen van vreemde krijgers.
De sage: woedende heer of wilde jacht
Uit middeleeuwse sagen en legenden kennen we een dodenleger onder de namen
woedende heer of wilde jacht. Dit is Wodan aan het hoofd van een spookachtig
leger dat in de donkerste dagen van het jaar door de lucht jaagt.
Deze verschijning was tot aan het begin van de 20 e eeuw in geheel
Germaanstalig Europa een bekend verschijnsel. Het woedende heer was een
troep bewapende mannen met honden en wolven in hun gevolg, geleid door een
spookachtige ruiter met een twee-, drie-, zes-, of achtbenige paard en wezens
met vurige ogen. Vaak liep er een man voor de woedende heer uit, die de
mensen vorderde de straat te verlaten. Er waren zwart geklede mannen met
zwarte gezichten. In de stormen van de 12 dagen rondom het nieuw jaar raasde
het woedende heer.
Het spookachtige leger is een dodenleger. Dit blijkt onder andere uit het feit dat
honden, wolven en paarden dodendemonische dieren zijn, en Wodan/Odin de
god der doden is. 68 Bovendien worden in een banspreuk uit München uit de 14 e
eeuw, de gehangenen en geradbraakten gerekend tot de mannen van „Wûtanes
Her‟. Dat er dieven, in het gevolg van Wodan rijden, past bij het demonische en
wispelturige karakter van de god. De straf van een dief was vroeger dood door
hangen. Een bijnaam van Odin is Hangagoð, dit heeft betrekking op het hangen
in de cultus van Odin. De Alvader hing zelf aan de boom, maar ook werden er
offers aan Odin gebracht door mensen op te hangen (Saga van Víkarr).
Het radbraken in combinatie met Wodan‟s heer kan ik niet goed plaatsen. De
mogelijkheid bestaat dat het een christelijk verzinsel is om Wodan‟s heer te
demoniseren.
Een andere mogelijkheid is dat het radbraken een manier was om misdadigers
(vogelvrijen) definitief, dus ook na hun dood, uit de gemeenschap te
verwijderen. Het vastbinden op een rad en vervolgens breken van de ledematen,
is een effectieve manier om de zorgen dat de overledene niet gaat rondspoken.
Het heeft overeenkomsten met de wijze waarop misdadigers vroeger in het veen
vastgespiesd werden. Dit werd ook gedaan om te voorkomen dat de dode in de
gemeenschap ging rondspoken.
68 Simek 1995, 478