Lees hier verder

Twee jaar geleden raakte ik bijna doorgedraaid door een niet
te stuiten activiteitendrang. Niet dat ik me daarvan bewust
was, integendeel: voor mijn gevoel deed ik zelfs te weinig.
Wanneer ik tegen vrienden zei: “Ik heb deze week bijna niks
gedaan”, somden zij telkens weer braafjes voor mij op wat ik
die afgelopen week zoal om handen had gehad. Dat was niet
niks. En ik maar doorrennen.
Om rust te vinden bedacht ik dat ik moest gaan mediteren en
ik meldde mij aan bij het Yogacentrum. Naarmate de dag van
de eerste bijeenkomst naderde stribbelde ik meer en meer
tegen: ík stilzitten in zo’n zaaltje met wierook? Mij niet gezien!
Wars van groepsgebeuren als ik ben, wens ik me nergens bij
aan te sluiten. Maar toch moest er iets gebeuren.
In memoriam
Trudi Clevers-van den Kerkhof
1 oktober 2008
Niet niets doen
Niet onverwacht maar wel vrij plotseling bereikte ons op 1 oktober j.l. het
bericht van het overlijden op 47-jarige leeftijd van Trudi Clevers–v.d Kerkhof .
Trudi was als asssitent verpleegafdeling werkzaam binnen Begeleid Wonen en
het was sinds een aantal maanden bekend dat ze ongeneeslijk ziek was.
Zij was hier open in en tijdens onze wekelijkse bezoekjes werd, naast de
actualiteit van het werk, gesproken over het onoverkomelijk naderend
afscheid.
Trudi was recht door zee, straalde rust uit en was betrokken.
Ze was nadrukkelijk aanwezig en in haar werk stonden zowel
cliënten als haar directe collega’s centraal.
Het is onbegrijpelijk dat ze er nu niet meer is.
Wij zullen de plaats die zij bij ons innam missen.
Wij wensen haar man Ron, Frank & Nikki en Ralf
nu en in de toekomst, veel sterkte en troost toe.
Collega’s Begeleid Wonen
Kollummerkasie
Sindsdien maak ik iedere donderdagochtend in mijn eentje
een wandeling. Ik vertrek om 9.00 uur voor mijn rondje door
de Ooijpolder, een natuurgebied vlakbij waar ik woon.
Halverwege de route staat een vriendelijk café waar ik een
kopje koffie en een stukje notenbrood bestel, de krant
doorneem en monter met mijn tocht verder ga. Om pakweg
12.00 uur ben ik weer bij het beginpunt.
Ik ben verknocht geraakt aan deze steeds weer dezelfde
wandeling en ik verheug me telkens opnieuw het pad te lopen
dat ik inmiddels zo goed ken. Het stelt op zich niets voor,
maar het betekent veel voor mij, dit wekelijks ritueel. Ik ren
niet. Ik wandel. Mijn hoofd raakt leeg en ik doe niet niets.
Bart Drost, beeldend therapeut.
column
Mentaal
Goede zorg is alleen mogelijk
door iemands geschiedenis te
kennen
Door: Peter Zandvliet
Gastspreker Ernst Bohlmeijer, (schrijver van
o.a. “De verhalen die wij leven” ) liet de ca.
40 bezoekers kennis nemen van een viertal
theorieën met betrekking tot het thema. Via
het kader van sociologie/theologie, psychologie,
empirie en de filosofie plaatste hij het
werken met het levensverhaal van de cliënt
in een breed perspectief. “We hebben steeds
minder houvast aan het grote verhaal van mythe
en religie. Het verhaal van ieder mens, ons
kleine verhaal, wordt steeds belangrijker. Ook
als bron van identiteit en zingeving”, aldus
Bohlmeijer. Zijn onderzoek wijst uit dat het
werken met het levensverhaal bij cliënten in
de GGZ kan leiden tot een vermindering van
klachten, vooral van angst en depressie; het
gevoel van eigenwaarde wordt versterkt. Clienten
komen uit bij “oude” kracht en ontdekken,
dat het leven niet altijd lijden is geweest.
Kijk niet alleen maar naar de ziektegeschiedenis
van cliënten maar ook naar de levensgeschiedenis,
was de boodschap.
Na de theorie konden de deelnemers een keuze
maken uit een drietal workshops. In workshop
1 kreeg men inzicht in de cursus “De verhalen
die wij leven”, die door de afdeling Preventie
van GGZ NML dit najaar wordt gegeven. In
workshop 2 kregen de deelnemers een impressie
van enkele van de 12 sessies die de
cursus “Op zoek naar zin” (ontwikkeld door
Bohlmeyer e.a.) bevat. Slechts een drietal zijn
gespreksessies; de overige bestaan uit een
meer op activiteit gerichte aanpak, wat kan
resulteren in allerlei werkstukken, soms met
behulp van een creatief therapeut vervaardigd.
Deelnemers aan deze workshop maakten een
Met onderstaande citaten (zie foto) was de toon gezet op de studiemiddag over
Het werken met levensverhalen in de GGZ, afgelopen 9 oktober in de Witte
Hoeve. De middag werd georganiseerd door de dienst Geestelijke Verzorging, ter
gelegenheid van het 10-jarige bestaan van de werkgroep zorg en zingeving.
kort gedicht over een vroegere woonplek. Dat
gaf verrassingen. In workshop 3 gaf een casemanager
van Begeleid Wonen samen met haar
cliënt een illustratie over hoe een levensverhaal
te schrijven en te begeleiden. Hier kwam goed
uit de verf hoe het gevoel van eigenwaarde van
de cliënt versterkt kan worden.
We kunnen gerust stellen, dat de deelnemers
na deze middag met extra inspiratie weer terug
gingen naar hun werkplek. Duidelijk werd, dat
het werken vanuit het narratieve gedachtegoed
een grote bijdrage kan leveren aan het welbevinden
van cliënten. Dit getuige ook de afzet
die de modules van Bohlmeijer e.a. binnen
GGZ Nederland vinden, vooral in de ouderenzorg
en preventie.
Veel van zijn publicaties zijn aanwezig in onze
bibliotheek zoals “De verhalen die we leven”,
narratieve psychologie als methode en De betekenis
van levensverhalen, theoretische beschouwingen
en toepassingen in onderzoek
en praktijk.
Veel bezoekers toonden belangstelling voor de
artikelenmap, die in de loop der jaren door de
groep Zorg & Zingeving is samengesteld. Op
verzoek verkrijgbaar via pzandvliet@ggznml.nl
Mentaal | 18 Mentaal | 19