Joost Legtenberg - Twentevisie

maar schreeuwen, zelfs al heeft hij geen
renner meer in koers. Evenals de renners
zijn de Afrikaanse ploegleiders pure
individualisten. De meeste renners
komen na een etappe helemaal uitgewoond
over de streep. Demarreren de
hele dag op de gekste momenten en wanneer
ze maar kunnen. Wij Europeanen
laten ze dan maar razen, halen ze een
paar kilometer voor de finish in en sprinten
dan zelf voor de overwinning. Maar
qua conditie en vechtlust moet je diep
respect voor ze hebben.”
Bernard Hinault
Al vanaf de eerste dag werd Joost Legtenberg
van alle kanten gefêteerd door de
organisatie, maar vooral door de plaatselijke
bevolking en stamhoofden. Een dag
nadat het door financiële zorgen gekwelde
Sabena de Markeloër met één van zijn laatste
vluchten op het vliegveld van Quadadougou
had gedropt, sprintte Legtenberg
naar de zege in de eerste etappe. “We kwamen
in de slotfase met vijf man los van het
peloton. Twee Afrikanen en drie renners
uit onze Marco Polo-ploeg. Ik win,
Maarten Tjallingi wordt tweede en een
Marokkaan derde. Ja en dan naar het podium
voor de huldiging.” Niemand minder
dan vijfvoudig Tour-winnaar Bernard
Hinault trok Joost Legtenberg de gele trui
over het hoofd. “Dan sta je toch even te kijken
in zo’n plaatsje. Midden tussen de hutten
van de plaatselijke bevolking hadden
ze een podium in elkaar geprutst, wat
spandoeken van de sponsors er over heen,
ik werd er op gezet, kreeg de gele trui en
wat bloemen van Hinault en toen begon
het feest van zang en dans door de plaatselijke
bevolking. Werkelijk één deinende
massa. En telkens kwamen weer verschillende
stamhoofden of andere hoogwaardigheidsbekleders
in kleurige kleding om
mij te huldigen. Die ceremonie duurde de
eerste dag wel een uur. In de brandende
zon ruim boven de veertig graden.”
Levende kip
Vanaf die eerste dag trok Joost Legtenberg
als een vorst door de jungle van Burkina
Faso. Iedere dag voor de start waren er de
officiële plichtplegingen zoals Afrikanen
dat gewend zijn: met veel zang en dans
en diverse authentieke presentjes uit de
regio. Ieder gebied heeft zijn eigen specialisme
en Legtenberg maakte kennis
met bijna alles. “Zelfs met een levende
kip,” volgt de zoveelste anekdote. “Die
mensen hebben daar dus echt niets. Daar
komt nog bij dat een levende kip zo’n
beetje het symbool voor de vruchtbaarheid
is. Zo’n dier vertegenwoordigt een
enorme waarde voor de gewone bevol-
king van Burkina Faso. Afijn, we hebben
weer eens een huldiging in één of ander
dorp, komt er een dorpshoofd aan met
wel tien vrouwen aan zijn zijde. Ik trek
mijn zoveelste gele trui van Bernard
Hinault aan, zwaai met de bloemen naar
de mensen en wordt meteen omringd
door die vrouwen. Ze beginnen te dansen
in een kring rondom mij en in die tussentijd
krijg ik van het dorpshoofd een enorme
levende kip in mijn handen geduwd.
Iedereen juichen, want het was zo’n beetje
het mooiste cadeau dat je van hem kon
krijgen. En ik maar buigen als een knipmes.
Maar ja, wat moet ik met zo’n kip?
Na bijna een dag in de kofferbak gezeten
te hebben, hebben we het beestje maar
weer weggegeven aan de bevolking van
een ander dorp. Dolblij waren ze er mee”.
Marco Polo
Tussen de feestelijkheden en andere exotische
ervaringen door moest Legtenberg
wel degelijk hard werken om zijn leidende
positie te behouden. Hij had daarbij de
steun van de Marco Polo-ploeg, een gelegenheidsformatie
die door de Stichting
Marco Polo in het leven is geroepen. De
Stichting stelt zich ten doel om de wielersport
over de hele wereld te promoten,
vooral in Azië, Afrika en Zuid-Amerika.
Eerder stond Marco Polo al met teams aan
de start in de ronden van onder meer
China, Afghanistan, Bolivia, Tibet en
Kirgizië. “Het is een vrijwilligersorganisatie,
puur gericht op promotie van het fietsen”,
verklaart Legtenberg, die zich bij de
organisatie aanmeldde om zijn afscheidswedstrijd
als profrenner te rijden. “Bij
AXA (de ploeg waar Legtenberg de laatste
twee jaar prof in dienst was) had ik het
niet zo erg naar mijn zin. Ik ben gevoelig
voor sfeer en voor een management dat
respect predikt. Bij die ploeg was het allemaal
wat afstandelijk. Dat strookte niet zo
met mijn mentaliteit en ik zit ook niet zo
in elkaar dat ik daarover mijn beklag doe.
Naarmate het seizoen vorderde kreeg ik in
de gaten dat ik ook op termijn geen kans
zou krijgen om wedstrijden te mogen win-
De verzorging vond
plaats in tenten.
Op de grond ligt
Legtenberg, een
masseur knielt bij
hem neer om zijn
benen te masseren.
69
De podiumplaats
waar Legtenberg
keer op keer
gehuldigd werd.
Twentevisie. 10/2001