Mentaal nr.3.indd - Vincent van Gogh

De vernieuwing
‘De gezamenlijke voordeur is een
succes, maar we moeten verder
ontschotten.’ Dat was de belangrijkste
conclusie op 23 februari j.l. tijdens een
bijeenkomst van de Verslavingszorg
waarin de fusie werd geëvalueerd.
Over voordeuren, schotten en wagons
De stand van zaken bij de divisie Verslavingszorg
Want, inderdaad, het is alweer twee jaar
geleden dat voormalig CAD en Paschalis
samen opgingen in de GGZ Noord- en
Midden-Limburg, en daarin nu de divisie
Verslavingszorg vormen. Een fusie die, zo
werd destijds geformuleerd, moet leiden tot
zichtbare vooruitgang in kwaliteit, effectiviteit
en efficiency, en een kwalitatief hoogwaardig
zorgcontinuüm. Maar wat is daar,
twee jaar na dato, van terechtgekomen?
Over die vraag werd gediscussieerd in
groepen waarin de Cliëntenraad, Ondernemingsraad
en verschillende geledingen
van de verslavingszorg vertegenwoordigd
waren: de sociale verslavingszorg, de ambulante
begeleiding en behandeling, de Korsakowkliniek
en verslavingskliniek Paschalis,
de justitiële verslavingzorg en de afdeling
preventie. Deze discussie vond
plaats na een inleiding door divisiemanager
Mirjam Janssen.
Zij schetste in vogelvlucht de
gigantische ontwikkelingen die zich binnen
de (verslavings)zorg hebben voorgedaan
in de voorbije jaren. Om er een paar
te noemen: de overgang naar vraaggerichte
zorg, de concurrentie en noodzaak van
Met de locomotief
zit het wel goed.
ondernemerschap, de financiële plafonds
van de zorgkantoren en de noodzaak om
innovatieve projecten uit te voeren. In een
plenaire bijeenkomst werden de conclusies
uit de discussiegroepen voorgelegd aan een
‘tribunaal’ van het managementteam, inclusief
Geert Derks.
Dit alles gebeurde onder de komische leiding
van ‘Anton de Kale’, voorzitter van de
Bond van Drugsdealers.
De conclusies waren divers,
maar maakten duidelijk dat
fusieprocessen langzaam gaan.
De integratie kliniek-ambulant heeft vorderingen
gemaakt, maar het kan nog veel beter.
De JVZ heeft nog weinig aanbod voor
de talrijke Dubbel-Diagnose cliënten, en de
Sociale Verslavingszorg blijft zich vaak een
‘buitenbeentje’ voelen in de organisatie. Zij
hebben behoefte aan meer ‘slagkracht’ voor
hun cliënten, iets waar de casemanager mogelijk
in kan voorzien.
Hier en daar werd geklaagd over een logge
organisatie, ‘schotten’ tussen de verschillende
afdelingen en de behoefte elkaar
beter te leren kennen. Maar er waren ook
positieve geluiden. De fusie heeft geleid tot
meer psychiatrische aandacht voor de ambulante
cliënt. Het elektronisch patiëntendossier
wordt algemeen als een vooruitgang
ervaren. En over de centrale voordeur was
iedereen heel tevreden. Dus met de locomotief
zit het wel goed. Nu nog al die wagons
verbinden.
G. Callens
Mentaal
Septem is van origine Molukker en spreekt het personeel altijd met
mevrouw of meneer aan, tenzij hij na verloop van tijd de naam kan onthouden.
Septem draagt een paardenstaart en toen ik hem uit een kleine
veldslag op de binnenplaats plukte, gebeurde het volgende.
Septem
Hij was in die knokpartij terecht gekomen
omdat hij, behoorlijk onder invloed, de
binnenplaats opstuiterde en vervolgens
probeerde in deze toestand vrede te stichten.
Vrede kreeg hij niet, wel klappen. Op
het moment dat ik een hevig tegenstribbelende
Septem aan zijn staart naar binnen
sleurde, kwam de al eerder gealarmeerde
politie de hoek om en maakte
een eind aan de veldslag. Dit was voor
een behoorlijk opgefokte Septem reden
om binnen met enkele medebezoekers
een nieuwe kloppartij te beginnen. Bleef
voor mij helaas niets anders over dan
Septem naar buiten te sleuren. Je raadt
het al: wederom aan zijn staart. Een van
de agenten die dit hele gebeuren gezien
had, constateerde heel droogjes dat zo’n
staart best wel handig is.
Op een andere avond tijdens mijn ronde
door de slaapzaal zag ik dat Koos, een psychiatrische
bezoeker met een alcoholproblematiek,
met één voet op het bed stond.
Septem was op dat moment iets aan zijn
broekspijp aan het doen. Een rare situatie,
temeer omdat Koos geen enkel contact
heeft met medebezoekers en nooit meer
dan drie woorden spreekt op een avond.
‘Wat ben jij aan het doen Septem?’, vraag
ik hem. Beiden kijken me aan met een
brede grijns. ‘Ik schrijf de naam van Koos
in zijn broekspijp meneer. Kunnen ze zijn
broek niet meer jatten’. Hierbij knikt hij
In deze rubriek staat het
contact centraal tussen een
behandelaar en een cliënt.
Door Henk van Vorselen
richting medebezoekers. ‘Tof Septem’ zeg
ik, nog onder de indruk van deze intelligentie-explosie.
De grijns wordt nog groter
als Septem mij toevertrouwt dat hij de
naam van Koos al in de andere broekspijp
heeft staan. Voor het geval ze maar één
pijp jatten, constateer ik, maar daar kunnen
zij niets mee. Gesterkt door dit succes
begon Septem de namen van de bezoekers
met een dikke zwarte viltstift op de kastdeuren
te schrijven. Op dat moment was
ik genoodzaakt zijn ‘gereedschap’ in beslag
te nemen, ook op aandringen van medebezoekers.
Zij kenden hun naam niet meer
terug door de vrije vertaling van hun naam
door Septem. Evenals de meeste bezoekers
was ook hij geen echte taalkundige ster.
Mentaal | 8 Mentaal | 9
Deontmoeting