Pagina 1 - AA Vlaanderen

mogelijke middelen van de drank af te krijgen. Wat alleen maar mijn eigen verdere uitputting
in de hand werkte.
Pas 5 jaar later (denk ik) draaide ik, totaal uitgeput , dan toch maar het aangereikte
nummer van de Al-Anongroep in Mechelen. Mijn peer was rijp, zoals ze dat bij ons zeggen,
want ik besefte dat Ik hulp nodig had.
In welk jaar dat was, weet ik niet, want ik had geen benul meer van de tijd. Ik wist zelfs niet
meer dat ik nog leefde; ik draaide gewoon door op automatische piloot en liet mijn leven
leiden door het drankprobleem van mijn partner. Alles stond in functie daarvan.
Mijn beginjaren in Al-Anon verliepen in een wazige roes.(Vandaar dat ik de tel ben kwijt
geraakt) Zoals iemand van onze groep het zo klaar wist te verwoorden: ook al dronk ik niet; ik
kon niet meer nuchter nadenken.
Maar al die jaren ben ik al elke week trouw op post om de nodige vitamientjes en
energie op te doen om er weer een week tegen aan te kunnen gaan. Bij die vriendelijke,
warme mensen voelde ik me onmiddellijk thuis. Zij begrepen wat ik doormaakte en voelde; ik
kon er mijn hart luchten en ik heb er geleerd mijn gevoelens te (h)erkennen en te uiten. Wat
tot dan toe voor mij onmogelijk was, want ik was gewend alles maar op te kroppen, omdat ik
toch nergens een luisterend oor vond. Wat zich dan jaren later op lichamelijk vlak
manifesteerde in depressie en schildklierproblemen.
Ik had er ook geen benul van hoe mijn 2 kinderen zich in die tijd moeten gevoeld
hebben. Wat het voor hen wel moest betekenen heen en weer geslingerd te worden tussen de
steeds veranderende gemoedsstemmingen van hun drinkende vader en een constant over haar
toeren draaiende moeder. Bij hen ging ik uithuilen, want zij wisten wat er aan de gang was in
ons gezin, ook al begrepen ze het niet allemaal, maar voor de buitenwereld hielden we het
angstvallig verstopt.
Hoe machteloos moeten zij zich gevoeld hebben, als zelfs hun “volwassen” moeder niet meer
wist hoe ze dit probleem moest oplossen. In mijn wanhoop schrok ik er ook niet voor terug
om hen voor mijn kar te spannen om zo invloed uit te oefenen op hun drinkende vader. Alle
middelen waren toch goed om hem droog te krijgen. Hoe ontgoocheld en schuldig moeten zij
zich gevoeld hebben, toen ze moesten vaststellen dat ook dat mislukte.
Eenzaam ook, omdat zij met hun verdriet niet echt op steun konden rekenen, ook niet bij mij,
want eer ik het Al-Anonprogramma wat onder de knie begon te krijgen, waren we al een groot
aantal jaren verder.
VIERING CELEBRATION AL-ANON “50”: “LEEF EN LAAT LEVEN! – VIVRE ET LAISSER VIVRE!” Pagina 29