Nr. 3 - N-VA

...........................
V O L L E
MANEN
18
STEMMEN OVER:
BRUSSEL, STUK VAN
Ook over wat niet in het Lambermontakkoord staat
vloeit inkt. Neem nu de gewaarborgde vertegenwoordiging
van de Vlamingen in de Brusselse besturen
en de financiering van bestaande en nieuw te nemen
initiatieven. De problematiek wrikte diverse commentaren
los, niet in het minst van Brusselse Vlamingen zelf.
“Koesterde de Vlaamse beweging ooit genoeg ambitie
voor de ontwikkeling van Brussel? Investeerde men in
concrete projecten? Heeft iemand verkondigd: ‘Wij willen
deze stad winnen’? Want dat is rechtgeaarde ambitie:
vooruitgaan, scoren, in het gat springen, witte vlekken
inkleuren. Vlamingen hebben in Brussel 50 jaar brandjes
geblust, gespalkt en vooral gedacht dat het wel vanzelf
zou beteren.”
Bovenstaand citaat komt uit een vrije tribune (De
Standaard, 30 januari jl.) geschreven door Jari
Demeulemeester. De directeur van de Ancienne Belgique
pleit daarin voor meer Vlaamse aanwezigheid in Brussel,
en dit zowel vanwege de overheid als vanwege de privésector.
Maar, zo vraagt de auteur zich af: “Waar wachten we op?
Op reglementen van de overheid om de Brusselse
Vlamingen van hun tweederangsburger-syndroom af te
helpen? We ontgroeien de status van ‘citoyens de seconde
zone’ wellicht als we sterke, wervende projecten
Jari Demeulemeester: meer
Vlaamse aanwezigheid in Brussel.
Bert Anciaux: de Vlamingen kunnen
in Brussel altijd de Brusselse instellingen
lamleggen.
opzetten. Maar kunnen we dit machtige aanbod ontwikkelen
zolang we niet gelijkwaardig aan het beleid van
deze stad kunnen deelnemen?”
CREATIEVE STELLINGEN
Met deze laatste vraag legt Demeulemeester de vinger op
de wonde: Vlamingen en Franstaligen die de stad besturen,
als gelijkwaardige partners. De problematiek behoort
tot de pijnpunten van het Lambermontakkoord.
Dat de gewaarborgde vertegenwoordiging van de
Vlamingen in de Brusselse besturen (nog) niet aan de
orde was vonden de Vlaamse onderhandelaars noodzakelijk
om te voorkomen dat deze vraag zou gekoppeld
worden aan eisen van de Franstaligen in de rand rond
Brussel. Het probleem van de vertegenwoordiging werd
naar de Brusselse mini-Costa verwezen.
De bijdrage van Jari Demeulemeester is boeiend omwille
van de creatieve stellingen. Zo vraagt de auteur dat als de
Brusselse Vlamingen hun eigen boontjes willen doppen
ze dat ‘met klasse’ moeten doen. Hij vindt ook dat ze
inzetbaar of toch bereikbaar moeten zijn voor grootschaliger
projecten. Het is helemaal geen demagogie, zoals
de auteur vreest, dat een kleine gemeenschap (300.000
Nederlandstalige burgers, een derde van de Brusselse
Robert Senelle: méér middelen voor
de Vlaamse Gemeenschapscommisie.