De ontdekking van de hemel - U-Cursos

alle deuren openstonden en de chaos van een verhuizing heerste.
‘Aktiegroep Ei. Hoofdkwartier van de revolutie in Drenthe. Wordt morgen
of overmorgen verplaatst naar Assen, om van daaruit de provincie in staat
van proletarische paraatheid te brengen.’
De baron maakte niet de indruk dat hij treurde om het vertrek van deze
huurder. De man, die hun daarnet had toegegrijnsd, zat met een vrouw en
een paar vrienden op de grond van de balkonkamer, waar zij thee dronken
uit gebloemde kroezen. Hij was een jaar of dertig, had lang haar en tussen
zijn tanden klemde een dun sigaartje, dat hij bij het spreken niet uit zijn
mond nam.
‘Zo, kameraad,’ zei Gevers, ‘even aan het uitrusten?’
De man knikte even, met een lachje, maar hij stond niet op. Het feit dat
Gevers baron was, was ook in dit gezelschap kennelijk niet neutraal; alleen
werd het hier niet bij hem opgeteld, zoals overal elders, maar van hem
afgetrokken. Enigszins spottend maar niet onvriendelijk keek de sociaal
werker naar Max’ blazer en club tie.
‘Kom jij hier wonen?’ En nadat Max een vaag gebaar naar Gevers had
gemaakt: ‘Gefeliciteerd. Zoiets als dit vind je nooit meer. Kijk maar rond als
je wilt.’ Toen Max de blik van de vrouw ontmoette, zag hij haat in haar
ogen – omdat dit nu zijn woning zou worden misschien. Zij wilde natuurlijk
helemaal niet naar Assen.
In de balkonkamer, die op het zuiden lag, was het plafond lichtblauw
geschilderd met witte wolken er in; dat zou allemaal opgeknapt moeten
worden. Een tussendeur gaf toegang tot een grote kamer er naast, die via
een vervallen bijkeuken verbonden was met een torenkamer aan de
achterkant. Dat leek hem de kinderkamer; omdat Sophia in de buurt van
Quinten moest slapen, maar ook in die van hemzelf, zag het er naar uit dat
hij beslag kon leggen op de balkonkamer. Aan de andere kant gaf deze
toegang tot een ruime woonkeuken, die op het voorplein uitzag; daarop
sloot nog een grote kamer aan, die zich boven de ingang moest bevinden.
Opzij van alle ramen waren opengeklapte luiken. Geagiteerd keek hij om
zich heen. Met gemak liet zich hier leven door drie mensen. Alles stond vol
rommel, tegen de muren waren schappen getimmerd, beladen met folders,
stapels kranten en bladen, stencilmachines op schragen – maar zijn ogen