De ontdekking van de hemel - U-Cursos

zonder iets te zeggen naar zijn kamer.
Hij zette zijn bronzen kistje op tafel. Omdat de sleutel van het hangslot
op een dag was verdwenen tussen de losse bakstenen achter de oliekachel,
had hij een stevige paperclip rechtgebogen en er volgens de lessen van Piet
Keller een loper van gemaakt. Voorzichtig ontvouwde hij zijn vaders brief
en keek naar de laatste zin, al luidde zij niet anders dan hij wist: Vergeef mij
en zoek mij niet, want je zult mij niet vinden. Dat hij hem niet moest
zoeken, was dus niet zoiets als een laatste wens! Er stond eigenlijk helemaal
niet dat hij het niet wilde, alleen dat hij zich de moeite kon besparen
aangezien het geen resultaat zou hebben. Hij keek naar het foedraal met
zijn moeders cello. Nu wist hij het zeker. Hij ging weg. Hij ging zijn vader
zoeken.
*
‘Maar waar wil je hem dan zoeken?’ vroeg Sophia de volgende ochtend aan
het ontbijt. ‘Hij kan toch overal zijn. Weet je wel, hoe groot de wereld is?’
‘Hij is in elk geval op aarde. Dat sluit alvast een hoop andere plekken
uit.’
‘Dat is waar,’ zei Sophia. Er verscheen een glimlach op haar gezicht en
zij keek hem hoofdschuddend aan. ‘Je hebt hem al bijna gevonden,
nietwaar?’
‘Ja,’ knikte Quinten en beantwoordde haar blik, maar zonder lachje.
Zij zaten op het balkon. Voor het eerst dit jaar was het een milde
voorjaarsochtend, beneden in de slotgracht vierden de eenden rumoerig de
wisseling van het seizoen.
‘Maar stel je voor, je vindt hem en hij wil niets van je weten? Besef je
wel goed, wat er met hem is gebeurd? Hij is een ander geworden. Ik dacht
ook eerst dat het allemaal wel mee zou vallen en dat hij wel weer zou
komen opdagen, maar het is nu al vier jaar geleden. Hij weet toch waar hij
jou kan bereiken en dat heeft hij toch nooit gedaan?’
‘Als hij mij ziet en hij wil nog steeds niets meer met mij te maken