De ontdekking van de hemel - U-Cursos

vrouw als zodanig.’
Max schoot in de lach.
‘Ben je soms getrouwd? Heb je kinderen?’
Onno was blij dat de donkere wolk verjaagd werd.
‘Kinderen! Ik kinderen! Zo wreed ben ik nu ook weer niet. Nu en dan
woon ik bij een vriendin, als je het weten wilt. Ook een goede ziel, die
brood strooit.’ Hij besloot, niet naar Max’ erotische status te vragen, want
ook die was vermoedelijk te verschrikkelijk om aan te horen. ‘Overigens, zei
je niet dat je negen werd in 1942? Dan zijn we even oud. Wanneer ben je
jarig?’
‘Zevenentwintig november.’
‘Ik zes november. Ik beschouw jou dus van nu af als mijn jongere
vriend, die nog veel van mij kan leren. Of wacht eens...’ zei hij en bleef
staan. ‘Ik ben drie weken te vroeg geboren: dan zijn we dus op dezelfde dag
verwekt!’
Verrast keken zij elkaar aan.
‘Op hetzelfde moment!’ riep Max.
Beiden, zowel de automobilist als de lifter, kregen het gevoel of zij nu de
verklaring hadden gevonden voor hun schok der herkenning – alsof zij
elkaar nooit niet gekend hadden. Plechtig reikten zij elkaar de hand.
‘Alleen de dood kan ons nog scheiden,’ zei Max op de verheven toon,
die hij associeerde met Winnetou en Old Shatterhand. Op hetzelfde
ogenblik dacht hij ook aan de bloedsvermenging in die indianenboeken: elk
gaf een snee in zijn vinger, waarna de wonden tegen elkaar werden
gedrukt. Het lag op de punt van zijn tong om te zeggen: ‘We moesten
eigenlijk...’ – maar hij deed het niet.
Zij stonden weer bij zijn huis in de statige Vossiusstraat en spraken af,
dat zij elkaar de volgende dag zouden bellen. Max bood aan, hem met de
auto naar huis te brengen, maar dat sloeg Onno af. Terwijl hij zijn sleutels
te voorschijn haalde, keek Max hem na voor het geval hij zou omkijken en
zwaaien, maar dat gebeurde niet. Terwijl hij de huissleutel zocht in zijn
sleutelbos, zag hij in de palm van zijn linkerhand weer de cirkels en kruisen.