De ontdekking van de hemel - U-Cursos

een klein, violet kluwen, als een draaiende knot wol, niet groter dan een
knikker; kort daarop ontpelt het zich gedurende een moment tot de
accuraat getekende snoet van een aap, ook heel klein, en is meteen
verdwenen, terwijl alweer een nieuw kolkje opduikt, zich ontwikkelend tot
een kleine monsterbek met scherpe tanden, weer net zo nauwkeurig
geëtst... Ook in zijn halfslaap is hij volledig bij bewustzijn, – geboeid kijkt
hij naar de vertoning die zich voor zijn ogen ontrolt: hoe het vervluchtigt en
wordt vervangen door een vis, een vrouwengezicht met verwarde haren,
een raar varken, een kat, een pot, een man met een doorgroefd voorhoofd
en een baard, alles elke keer haarscherp, als op een foto. Waar komt dat
allemaal vandaan? Hij fantaseert het niet, hij heeft de verschijningen nooit
eerder gezien en hij heeft geen idee wat de volgende zal zijn. Bestonden zij
al eer hij ze zag? Bestaan ze nog als hij ze niet meer ziet? Het doet hem
denken aan schilderijen van Jeroen Bosch, die dus ook niets heeft
verzonnen, alleen alles goed onthouden. Maar dan begint er iets te
veranderen. De wand, zo’n vijfendertig centimeter bij hem vandaan, wordt
geleidelijk doorzichtig, zoals hij eens met Max en Sophia in het Holland
Festival heeft gezien, bij een opera van Mozart, Die Zauberflöte, – toen
een van voren belicht gaasdoek, dat de hele toneelopening afsloot,
langzaam van achteren werd belicht, waardoor geleidelijk een enorme
ruimte met perspectivische decors à la Bibiena zich ontvouwde...
Ook Onno had de biechtstoel niet meer opgezocht; met Quinten aan
zijn ene kant en zijn stok aan de andere, staarde hij in het donker en
luisterde naar de geluiden, met gestrekte benen, zijn handen gevouwen in
zijn nek. Een zacht zoemen omgaf het gebouw, het zaterdagavondverkeer;
ver weg hoorde hij de sirene van een ambulance, of van een politieauto. De
romeinen gingen uit. Overal waren de restaurants en de cafés en de theaters
vol, rondom bloeide de stad, – maar hier zaten zijzelf nu, tijdens hun
metafysische commando raid, als een ongeloofwaardig anachronisme op
jacht naar de tafelen van een Wet, die niet alleen niemand meer iets kon
schelen, maar waar de meeste mensen al nooit meer van hadden gehoord.
Hij keek opzij naar Quinten, die, diep ademend, nu op zijn beurt afdaalde
naar het vierde stadium van zijn slaap, terwijl de paters passionisten
begonnen op te stijgen naar droomrijker regionen. Onno zuchtte diep. Zijn