Wat is er Condensatie - Origo

"Don Rua" – vroeger en nu blz. 2 Nr. 18 – april 2009
Wim Gubbels
hoe het ging
Kort na het verschijnen van DRvn nr. 17 ontving ik
van Ad Snoeren het hierna volgende verhaal, dat hij
schreef naar aanleiding van het overlijden van Wim
Gubbels. Hij was getuige van een deel van de
gebeurtenissen rond het vertrek van Wim uit de
congregatie. Zoals te doen gebruikelijk liet de toenmalige
provinciaal overste de aanleiding en de gang
van zaken in het duister.
Ik herinner mij dat ik in 1963 als student theologie
aanwezig was bij de bekendmaking door Jan ter
Schure van de laïcisering van pater Wim Gubbels.
Hij stelde daarbij dat hij niet anders kon. Dat nam ik
toen al met een korrel zout, en ik weet nog goed hoe
verontwaardigd ik bij deze voorstelling was. Niemand
protesteerde, ik ook niet, dat had geen zin. Het jaar
daarna vertrok ik, noodgedwongen, zelf.
Jaren later, bij een van mijn bezoeken aan Bladel,
tegen het einde van zijn leven, vertelde Wim me de
gang van zaken zoals hij die zich herinnerde. Er was
een meisje dat in Assel met hem had gepraat. Toen
zij weg was, schreef zij hem een brief waarin zij hem
in vertrouwen nam. Zij ondertekende met haar
naam en zette daar een kruisje naast, een kus. Wim
beantwoordde haar brief en zette ook een kruisje.
Die brief werd onderschept door een priester, ik
weet niet in welke functie. Die alarmeerde de
deken en die op zijn beurt het bisdom Haarlem.
Dat beklaagde zich bij provinciaal Ter Schure, dit
alles buiten medeweten van Wim Gubbels. Toen
die door de provinciaal ter verantwoording werd
geroepen kreeg hij enkele alternatieven, zoals een
paar jaar in een klooster en nooit meer een functie.
De geboden alternatieven waren stuk voor stuk
onaanvaardbaar. Gezien mijn eigen ervaringen in het
jaar daarna lijkt het me zeer waarschijnlijk dat Ter
Schure dat uit berekening deed. De persona non grata
deed het zichzelf aan, híj waste zijn handen in
onschuld. Het relaas van Ad Snoeren vult aan wat
daaraan nog voorafging, en een vreemd licht werpt
op de motivatie en het gedrag van Jan ter Schure.
In hoeverre het verhaal dat Wim mij vertelde volledig
was doet er weinig toe. Het ging om een vermoeden
van ontoelaatbare intimiteit, om mededeling daarvan
tussen 'heren' geestelijken, en zonder navraag te doen
bij de persoon in kwestie. De manier waarop de
proviciaal reageerde wekt de indruk van een soort
gedrevenheid of paniek. Het ging weer eens om de
'heilige deugd' en om de goede naam. Misschien was
er zelfs rivaliteit in het spel, of een vereenzelviging van
de goede zaak met de eigen persoon.
Augustus 1949.
Ontmoetingen
door Ad Snoeren
Ik volg het gymnasium van het Norbertuslyceum
in Roosendaal en heb mijn 'roeping', die ik in 1947
verloor, tot grote vreugde van mijn ouders, weer
teruggekregen. Ik wil Salesiaan van Don Bosco
worden. Maar hoe dat aan te pakken? Ik schrijf een
mooie brief aan de directeur van het klein
seminarie 'Don Rua' in Ugchelen en krijg prompt
een brief terug. Pater Gubbels heet die directeur. Ik
moet maar eens in Ugchelen komen kijken, maar
hij waarschuwt mij dat het leven van een Salesiaan
veel offers vraagt.
Op een mooie augustusdag ben ik, samen met mijn
broer, op de fiets gesprongen en zijn we van
Dongen naar Ugchelen gereden. Het was daar even
zoeken geblazen. Huize Don Rua ligt in de bossen
verscholen. Maar wij hebben een Hollandse mond
en na verloop van tijd staan wij voor een wit
landhuis met een kleine kapel ernaast. Dat moet
Don Rua zijn! We bellen aan. Een man in een
keurig zwart pak (mijnheer Boudier?) doet open.
"Of wij de directeur kunnen spreken?" "Natuurlijk
kan dat! Wacht hier maar even."
Kort daarop verschijnt een mooie, slanke pater in
zwarte toog, met zo'n beminnelijk gezicht dat ik
meteen weg van hem ben. Vooral zijn lach, waarbij
hij zijn ogen tot smalle spleetjes samentrekt, maakt
indruk op mij.
We raken aan de babbel. Hij vertelt over het
Salesiaanse leven en ik vertel over het mijne. Hij
komt tot de conclusie dat het voor mij beter is om
nog een jaar in Roosendaal te blijven om daar mijn
gymnasiumdiploma te halen. Daarna ben ik in
Ugchelen welkom. Ik zal daar dan wel een jaar op de
proef moeten zijn voordat ik naar het noviciaat kan.
Maar daar zal men later bij de drie praktijkjaren wel
rekening mee houden. Dat worden er voor mij dan
twee. We kunnen in Don Rua overnachten op
bedden in een grote slaapzaal en we rijden de
volgende dag naar Dongen terug.
Ik ben wild enthousiast. Wat een aardige, sympathieke
pater. Ik zie in hem meteen een voorbeeld
van een echte Salesiaan! Zo wil ik ook worden.
Huize Don Rua zelf valt mij wat tegen. Grote open
slaapzalen, een grote studiezaal, wat muffige
klaslokalen, een vochtige spoelkeuken. Ik ben op het
Convict St. Louis, waar ik in pension ben, beter
gewend: een eigen kamer, een kleine, gezellige refter
en een recreatiezaal met alles erop en eraan! Maar
dat is allemaal maar bijzaak! Mijn besluit staat vast:
over een jaar ben ik in Huize Don Rua!
vrije nieuwsbrief over Huize 'Don Rua' Ugchelen (1942-59) en 's-Heerenberg (1959-71), en wat ervan voortleeft