Reisverslag - Rwanda

Volcanos – Nationaal Park
Het is zondag en voor het eerst is het wat rustig voor ons. Niet voor iedereen
echter. Een aantal van ons gaan de gorilla’s bezoeken. Ik deed het vroeger ook,
toen was het in de prijs van de safaritocht inbegrepen. Ze betalen daar nu 400€
voor en vertrokken deze morgen om 05u30.
Wij worden wakker in een gezellige kamer die uitziet op het meer. Het meer
heeft zich echter onzichtbaar gemaakt. Het heeft zich toegedekt met dikke
wolken en slaapt nog. De bergen steken er lomp bovenuit. De zon bekijkt het
tafereel en gaat niet akkoord met het luie vertoon van het meer. Ze stuurt er haar
warmste stralen op af. Dat is haar manier om de dekens ervan af te halen en het
meer wakker te maken. Hier regeert de zon en die heeft beslist zich vandaag
flink te laten gelden. Het wordt warm voor alles en voor iedereen.
Wij eten rustig. Een Poolse priester met een verschrikkelijke naam Zywica
Zdzislaw is hier de baas en komt een praatje slaan. Hij geeft zijn visie over de
toestand in het land ten beste. We luisteren en onwillekeurig maken we een
vergelijk met het verhaal van Jeroen. Eén iets hebben we zeker geleerd.
De toestand van het land is sterk afhankelijk van de mening van de kenners.
We maken afspraken met de enige chauffeur die ons ter beschikking staat. Wij
vertrekken te voet richting Nationaal Park. Om twaalf uur zal de chauffeur hier
vertrekken, ons bijhalen en met ons verder rijden.
We slenteren het domein uit en de zwartkopjes stormen toe. Ze dringen zich op
als gids nadat ze ons hun muziekinstrumenten voor de zoveelste keer te koop
hebben aangeboden. De brede weg gaat naar beneden en biedt weinig
mogelijkheden om verloren te lopen. We gaan in stoet het dorp voorbij. Ik voel
er weinig voor om braaf op de openbare weg te lopen. Ik zie de sporen van een
pad dat steil naar beneden loopt.
“Is it possible?” vraag ik aan een van de zwarten die zich aan ons opgedrongen
hebben.
“Sure!” Zoals men een dame ten dans vraagt, buigt een van hen met een sierlijke
hoofse zwaai voorover en nodigt ons uit het paadje in te gaan. Niets lijkt hem
normaler dan dat we op zijn uitnodiging ingaan. Zij zien hun diensten betaald.
Het lijkt hen een voor de hand liggende investering. Ik bekijk mijn gezellen. Na
enige aarzeling gaan drie overmoedige toeristen in op de uitnodiging. Twee
gidsen gaan voorop. De overigen vervolgen hun wandeling via de openbare
weg.
19
“Tot straks”.
Lenig op hun blote voeten wandelen
de gidsen rustig naar beneden. Dat
slakkengangetje moeten ze evenwel
onderbreken als ze merken dat de
afstand tussen hen en ons te groot
wordt. Het pad slingert zodanig naar
links en rechts dat je je stappen geen
meter kan voorbereiden.
Overal doet het pad een poging om
hindernissen te vermijden. Helaas zijn er overal hindernissen. Het resultaat is
dan ook een weg vol verrassingen. Nu eens een brok lavasteen dat in de weg
ligt, dan een beekje waar je over moet nadat je eerst een andere hindernis hebt
genomen om er overheen te geraken. Bomen en struiken zijn welkom omdat ze
je helpen je natuurlijke snelheid af te remmen. Bovendien is de bodem nat en
vooral glibberig.
Snelheid en tegelijkertijd je evenwicht
bewaren is een bedenkelijke combinatie.
Op hun blote voeten lijken ze daar geen
probleem mee te hebben. Zij hebben
voeling met de grond, wij met onze
schoenzolen niet. Hier wonen ook
mensen. Ze zijn blij als ze de bekende
zwarte gezichten zien en spreken hen aan
als vrienden. Dat geeft ons de gelegenheid
om hun habitat te bekijken. Het zijn gastvrije mensen en laten merken dat we
welkom zijn. Hun wereld is klein! Enkele vierkante meters slechts lijken hen
toegewezen. Die delen ze soms met een geit of in het beste geval met een koe.
Die beesten zien er bijzonder oud uit alsof ze jaren aan een stuk als bruidschat
zijn doorgegeven, een functie die ze voor de rest van hun leven zullen vervullen.
Op andere plaatsen wijzen grote groene bladeren van bananenbomen op de
aanwezigheid van mensen die zich hier verrassend eenzaam hebben gevestigd.
Hier is men nog niet zover om aan terrassen te denken.
Zoveel het maar kan, hebben we oog voor mens en dier. We zien een dame
gulzig aan haar pijp zuigen ondanks het verbod van de regering dat vrouwen nog
de pijp roken. We zien een veelkleurige hagedis die zich voor ons tracht te
verbergen ondanks zijn prachtig gewaad. Vogels, vooral kleine, fladderen rond
in hun prachtige veren. Vlinders wippen onbekommerd rond.
20