Reisverslag - Rwanda

Een tweede bouwsel, al even duister, maar veel kleiner dient als keuken. Een
zestal vissen met een gezamenlijke draad door de kieuwen hangen gapend van
verbazing aan het dak. Ze verpinken niet ook al zitten er vliegen in hun ogen te
prutsen. Ze missen duidelijk het water en ik vermoed dat zij bestemd zijn om
straks ons bord op te smukken, iets wat voor hen gevaarlijker is dan een
jeukende vlieg in hun ogen.
Bier hebben ze hier ook, zij het niet gekoeld, er
is immers geen elektrische stroom. Ik bestel dan
maar een warme cola. Het menu bestaat uit kip
of vis. Ik neem vis ook al is die niet te eten. Dat
ding zit vol graten. Mijn buurman kiest voor kip
en krijgt een bil die bestaat uit twee beentjes
waar het meeste vlees is van tussen gehaald.
Dergelijke kip hoort meer thuis in een
vegetarische schotel. Een weloverwogen menu dat vermoedelijk werd
samengesteld door een nieuwbakken diëtist die de Belgische tv kan ontvangen
en zo gematigd eten propageert. Het is de grote mode. Frieten eten we hier meer
dan in België. Mijn buur vraagt om eens van de vis te proeven en zo kom ik op
een waardige manier, als een gulle schenker, van mijn bundel graten af. Dat
allemaal onder het welziende oog van Napoleon.
Er is hier zelfs een toilet. Je moet er wel een hele klim voor over hebben. Die
inspanning doe je alleen maar als het echt nodig is. Maar het
loont de moeite. Het is een houten geval met overdreven veel
verluchting. Je houdt vandaar oogcontact met de omgeving.
Er is ook stromend water, zij het onder de wc. Er is een
luchtverbinding rechtstreeks met het meer. Hoogtevrees moet
je wel overwinnen als je aan de stabiliteit van de constructie
twijfelt. Bij het verlaten van dit sanitaire wonder kom ik door
het privégedeelte van de uitbating. Daar zit een dame op de
grond, vanzelfsprekend omgeven door een aantal kinderen.
Wat daarbij opvalt, is een zonnepaneel dat ‘s avonds een
lampje kan onderhouden.
Ik zet mij terug aan tafel. De groep is nogal uitgedund omdat er een aantal zijn
gaan zwemmen. Ik zit hier rustig alles te bekijken, mijn cola in de hand. Plots
zie ik een van de uitbaters een spurt uithalen. Hij neemt een stok en rent over de
stenen van het vijvertje. Daar gebeurt iets, daar is iets te zien en daarvoor ben ik
naar hier gekomen. Dus ik loop mee, mijn buurman volgt instinctmatig. Ik kom
bij de man aan de eerste boom en daar zit warempel een aap in. Hij lokt het dier
naar zich toe.
43
“What do you do with it?” vraag ik.
“We eat it”
Ik zie mij al bezig de vingers van een
gekookt hand af te knagen.
Ik begrijp de stok en de aandacht van
de jager. Toch wil ik het beest
redden, voorkomen dat de moord
hier onder mijn ogen plaatsvindt.
“May I have your cola?” vraagt hij.
Ik geef hem het flesje dat hij met water aanlengt zodat het toch gekleurd blijft.
Hij zet het op de grond. De aap wil de aap niet uithangen en komt op het flesje
af. Hij drinkt het als een kenner leeg. Wat een ontroerend, lief gezicht! Ik blijf
beschermend dicht in de buurt van het grijsbruine beestje met zijn opvallende
lange staart. Eens leeg, gooit hij het flesje nonchalant weg, ziet mij te dicht in
zijn buurt en spurt met ongekende snelheid de boom weer in. Die is voorlopig
veilig, denk ik en we wandelen maar verder het park in. De stokkeman volgt ons
op de voet. Ik kijk eens om, omdat gevolgd worden door iemand met een stok
niet meteen zo geruststellend is.
“Het aapje volgt ons!”
En ja, nu eens dicht bij, dan weer wat verderaf. Soms op de grond, soms in de
bomen komt het af en toe te voorschijn.
Het diertje zal honger hebben en doet wat ieder kind hier doet, bedelen. Wij
hebben niets bij en wandelen voort zonder verdere belangstelling.
Ineens verschiet ik mij een ‘aap’. Ik krijg een zware klop op mijn rug en
schouder. De aap heeft zijn aanval goed overwogen. Precies op een plaats waar
wij ons moeten bukken om onder een tak door te kunnen, slaat hij toe. Ik vang
de stoot op door een paar stappen te lopen om niet met mijn gezicht op de grond
te smakken. In mijn ogen is het aapje ineens een aap geworden. De zwarte man
zwaait dreigend, maar te laat, met zijn stok naar de aap. Hij verontschuldigt zich
en meteen besef ik dat ik de man onterecht verdacht heb.
“Is it your friend?”
“Yes”
44