Reisverslag - Rwanda

water te voorzien. Ik deel het mee aan mijn collega’s. Dat wordt iets voor
morgen, want we moeten verder naar “Monastère Notre-Dame de Kibongo”.
Daar worden we verwacht om te eten en de nacht door te brengen.
Het is een overweldigend gebouw. De inkom lijkt een kerk, zo groot. Links en
rechts zien we lokalen die al even groot zijn. We komen in een tuin waar
dubbele deuren toegang verschaffen naar andere delen van het
gebouwencomplex. We moeten goed opletten om niet verloren te lopen.
Opvallend is ook een vernuftig buizensysteem dat al het regenwater naar
verschillende reservoirs brengt. We beklimmen zo’n gevaarte van een
watertoren al was het maar om een overzicht te hebben over de hele
nederzetting.
We eten in een refter zo groot als een cinemazaal. Het is lekker. De slaapkamers
zijn ook in verhouding groot en er staat een enorm bed dat tot slapen uitnodigt.
Van de paters benedictijnen tot de zusters trappistinen waar we nu zijn, hebben
we 236 km afgelegd.
Jammer dat het ochtendmaal al om 5u30 plaats vindt. Dat is behoorlijk vroeg.
Voor het eerst slaap ik de hele nacht door om mijn respect te betuigen voor
gebouw, kamer en bed.
67
Akagera park
We vertrekken vroeg en het belooft een fantastische dag te worden. Er werd ons
de raad gegeven om bergschoenen aan te trekken, een lange broek te dragen en
een hemd met lange mouwen. De zon brandt extra vroeg vandaag. Een van de
wagens is uitgerust met een thermometer en die duidt zonder blozen 28°C aan
om zeven uur in de morgen. Onderweg komen we een groep gevangenen tegen.
Een twintigtal meter achter hen loopt een dame met geweer in de aanslag. Daar
geldt de regel ‘geen werk, geen bonen’. Ze zijn op weg naar het werk en
vandaag zal de zon als de hel zijn om hun zonden weg te branden.
Wij gaan op safari in het Akagera park. De verwachtingen zijn hoog. Als we
daar aankomen, krijgen we eerst wat uitleg. Het lijkt op een verontschuldiging
voor het geval er geen dieren te zien zouden zijn. Veel dieren zijn alleen ’s
nachts actief. Ze zijn ook steeds in beweging zodat de mogelijkheid bestaat dat
we ze niet vinden. Een vast adres hebben ze blijkbaar niet en een afspraak
hebben we niet gemaakt. Elke wagen krijgt een gids toegewezen en we
vertrekken vol hoop en goede moed. Het is droog seizoen. Dat is een positief
punt want bij regen zijn de wegen onberijdbaar, al zijn ze dat nu ook. Ik zit in de
derde wagen en oogst het opvliegende stof van de andere twee voor ons. Na een
poos rijden komt het eerste succes. Een paar giraffen laten enkele van hun
vlekken zien, negeren ons en vervolgen nonchalant hun weg. Ik kreeg het
filmapparaat van mijn naamgenoot toegestopt omdat hij er een hekel aan heeft.
Bij mij is dat niet veel anders en bovendien ken ik het toestel niet. De
omstandigheden zijn ook niet ideaal. Die
beesten paraderen langs de andere kant van
het voertuig dan waar ik zit. Ik film maar
mis de kop die tussen de bladeren steekt en
de vlekken die tussen de stammen te zien
zijn. Het enige geluid dat op de film zal
staan is het geluid van klikkende
fototoestellen en mijn stem die de dieren
verwenst omdat ze voor mij niet poseren.
Eigenlijk weet ik niet precies wanneer het
toestel opneemt en wanneer niet. Dat is een
vervelende zaak. Een giraffe krijgt wroeging, keert op zijn stappen terug en
steekt een plein over. Hij poseert als de echte koning van de savanne. Ik film
erop los om het beest voor eeuwig in beeld vast te leggen. De kans dat ik precies
op het cruciale moment de camera uitschakel is even waarschijnlijk als
omgekeerd. Ik moet er als nota aan toevoegen dat waar er op de film niets te
zien is, de plaats kan zijn waar er wel iets te zien wàs. De opmerkingen van de
metgezellen die beter niemand ter ore komen, kunnen domme beelden
68