Reisverslag - Rwanda

wapens van verschillend kaliber is beschoten. De vele diepe sporen staan
symbool voor de haat waarmee op het huis gevuurd werd. We gaan binnen. Het
lijkt een museum.
De hoek waar de soldaten vermoord werden, toont een resem inslagen. De
mensen die ze opvingen, zijn er niet meer. De sporen blijven voor eeuwig. De
foto’s van de soldaten hangen er als relikwieën aan de muur. Aan een van de
muren hangt een groot
bord. Hierop hebben hun
familieleden bij hun
bezoek hier, hun
indrukken met krijt achter
gelaten. Nu hangt er glas
voor om ook dit te
vereeuwigen. Buiten staan
tien prismatische zuilen
dicht bij elkaar. Een voor
ieder slachtoffer. Het
aantal inkepingen geeft de
leeftijd van de overledene
weer.
We blijven er lang. Willen alle teksten lezen, alle foto’s in ons opnemen. We
voelen er ons bij betrokken, flink onder de indruk.
We eten lekker in ‘New Cactus’ dat we toevallig ontdekken omdat het een stuk
boven de weg uitnodigend ligt te pronken. Het is er lekker. We eten gezellig,
dicht bij elkaar. Tijdens het eten kijken we uit op een verre horizon die de mooie
natuur afsluit. Iedereen beseft dat als we morgen wakker worden, we op
Belgische bodem zijn. Het mooie, afwisselende leven wordt geruild voor sleur
en drukte. De heerlijke zon voor sneeuw en vorst.
We keren terug en halen onze bagage op. Staan voor de zware opgave om onze
lichte kledij te vervangen door winterse kledij zoals het in België hoort.
Om 17 uur zijn we op de luchthaven. Door de sneeuw in België heeft het
vliegtuig drie uren vertraging. Het duurt lang, krijgen dorst en de warmte in ons
thuisplunje is ondraaglijk. Over een aantal uren mogen we genieten van de
heerlijke frisheid van de Belgische sneeuw.
Marcel De Bolle
83
84