Reisverslag - Rwanda

Ruhengeri
We worden vroeg wakker in ons prachtig buitenverblijf. Het domein waarop de
verschillende gebouwen zijn ingeplant, is al evengoed onderhouden als de
gebouwen zelf. Het geheel lijkt het decor voor een sprookjesfilm. De zon
verraadt haar komst met een oranje gloed doorheen de nog sluimerende
nachtelijke mist. Ik maak me klaar en begeef mij naar de eetzaal. Als ik een
kortere weg neem over het gazon, laat de zon voelen waar ze gisteren mijn huid
heeft rood geblakerd. Ze zet beslist vandaag haar taak verder. Wat een klimaat!
Ik geniet er nog meer van na een berichtje op mijn gsm dat het thuis minus
zeven is en de sneeuw maar blijft voor miserie zorgen. Het tekort aan strooizout
zal hier de gemoederen niet beroeren. Leg hier maar eens uit wat het betekent.
Niet iedereen komt op hetzelfde ogenblik eten. De plaatsen aan tafel worden
ingenomen naarmate er iemand nieuw binnen komt. Iedereen schuift aan. Dat
heeft voor gevolg dat je steeds weer naast iemand anders zit. Je maakt zo kennis
met iedereen en we kennen elkaar al voldoende om ervan overtuigd te zijn dat
iedereen het uitstekend met elkaar vindt. Dat is een belangrijke vaststelling die
het verlof alleen maar aangenamer maakt. De gesprekken liegen er niet om en de
ene lachbui na de andere krikt ieders moreel op.
Vandaag is het doel van de reis de stad Ruhengeri. We bezoeken een nieuwe
NGO. We zijn blijkbaar wat te vroeg. De gastheer (-vrouw) is er nog niet. Door
buiten aan de deur te wachten nemen we de weinige plaats in die er tussen al de
drukte nog overblijft.
Het plaatsje gonst van de bedrijvigheid. Langs weerszijden van de weg staan
boxen die bij ons alleen als garage zouden dienen, amper voldoende om een
wagen te herbergen. Hier zijn het allemaal winkels, eigenlijk kleine magazijnen.
Om aan het wachten te ontsnappen ga ik een kijkje nemen aan de overkant van
de straat. De meeste winkels liggen halfvol gestapeld met zakken. Buiten, waar
de handel plaats vindt, staan ook zakken maar die zijn langs boven geopend
zodat je de inhoud herkent en je van de
kwaliteit kan overtuigen. Ze zijn gevuld
met zaden. Sommigen herken ik, andere
niet. Ik vermoed dat die bij ons niet kiemen
zullen. Ik vraag wat uitleg. Het is hun Frans
tegen het mijne. Meer dan een vakterm die
ik niet begrijp, krijg ik niet te horen. Daar
moet ik het mee stellen. Er is ook zo weinig
plaats dat als je staat te kijken, je de plaats
inneemt van een mogelijke klant.
23
We mogen naar binnen zo wordt mij gemeld. Het hok waarin we ontvangen
worden, is bemeubeld met een tafel en een extra laag bankje waarop een paar
mensen plaats kunnen nemen. Het lijkt wel of ze op de grond zitten. De rest
staat recht. Er zijn geen ramen. Het is er dus donker maar ook fris. Het enige
licht komt door de openstaande binnendeur.
Een volslanke dame staat recht achter het bureau. Ze wordt door Wim
aangemaand eens duidelijk uit de doeken te doen hoe alles hier reilt en zeilt. Ze
aarzelt, zoekt naar woorden, zegt een onsamenhangende Franse zin. Om haar op
weg te helpen worden een paar eenvoudige vragen gesteld. Ze loopt vast in haar
uitleg. Haar positie tussen al die bankiers wordt steeds benarder. Er wordt naar
percenten gevraagd, in de hoop opnieuw uit dat vaatje te kunnen tappen. Een
debat alleen tussen de bezoekers is het resultaat. De dame luistert mee, geboeid
of niet. Waarschijnlijk niet, tenzij ze ter voorbereiding op onze komst nog vlug
Nederlands geleerd heeft. Het grote voordeel aan dit gesprek is dat het van korte
duur is. We gaan een van haar succesrijke klanten bezoeken.
Het is een winkel aan de overkant. We trekken er samen heen en met zijn allen
nemen we de plaats in die daarnet voor mij al te klein was. De verstrekte uitleg is
maar door enkelen te verstaan. Voor mij gaan de woorden op in de geluiden die
iedere markt beheersen. We besluiten dan maar ieder voor zich dat die dame
deze winkel uitbaat enkel en alleen dank zij microfinanciering.
Het doel is bereikt.
Maar we gaan nog een merkwaardige
plaats bezoeken. Een die niets met
microfinanciering te maken heeft. We
kijken ons de ogen uit op een permanente
markt waar zowat alles te krijgen is wat je
maar bedenken kan. De ontelbare
kraampjes (winkeltjes) leunen kriskras
tegen elkaar aan. Ze zijn samengesteld uit
stokken, latten, doeken en alles wat een
scheiding kan vormen. Men heeft steeds
verder gepuzzeld tot men is gaan inzien
dat een kraam zonder toegang voor
klanten niet rendabel is. Daar lijkt men iets op gevonden te hebben door hier en
daar waar het uitkwam een gangetje te laten. Zo smal mogelijk om geen ruimte
te verliezen en zo weinig mogelijk schade te berokkenen aan de eigenaars die er
zich al gevestigd hadden. Sommige kraampjes zijn maar een vierkante meter
groot. Wij worden er in losgelaten en laten ons verder duwen door de andere
kopers. De kans is reëel dat iemand wat te hard op een onderdeel van de
24