Digitale Jacobsweg Coquilles St. Jacqu Santiago de Penalt

HET DUALISME VAN EEN PELGRIM
ELLY COX
Ik had bijna 100 kilometer gefietst, moeizaam berg op en snel bergaf nadat ik die
ochtend om half zeven voor de stad Limoges de fietsbus had verlaten. De morgen
was grijs en grauw en in de verste verte was geen aangename plek te ontdekken.
Eenzaam stond ik daar langs de drukke N-route, terwijl auto's links en rechts langs
me heen zoefden. Mijn fiets optuigen lukte maar niet en tot overmaat van ramp
begon het ook nog te sijpelen. Welke weg moest ik nemen? Zuchtend haalde ik de
wegenkaart voor de dag en wreef nog maar eens door mijn ogen om de slaap te
verdrijven. Ik zou de stad van oost naar west moeten doorkruisen om op de route
naar Angouleme komen.
In de plaats waren veel stoplichten en nergens zag ik een duidelijk bord om me de
weg te wijzen. Steeds haalde ik mijn beste Frans van de stal om te vragen: "Je
cherche la route ver Aix sur Vienne a la D dix." Uiteindelijk, na 2 uren, stoplichten-
vragen-fietsen, stoplichten-vragen-fietsen, had ik de goede weg te pakken.
Mijn lichaam wilde niet. De heuvels waren langgerekt hoog, het leek alsof er geen
afdalingen waren. Mijn fiets was loodzwaar en wilde niet vooruit. Mijn hersens
zeurden. Wat deed ik hier in mijn eentje, ingepakt in plastic om het water uit de
hemel enigszins te ontwijken? Zeven weken van huis en dan dit pokkenweer.
Mensen die ik niet kende, een taal die ik slecht beheerste. Ik kon wel huilen. Ik
voelde me triest, dom, verlaten en moe, moe, moe van het fietsen maar vooral van
het tobben in mijn hoofd: Waarom? waarvoor? Waar deed ik het voor? Het avontuur?
Eens wat anders? Het was een dag om mismoedig te zijn. Slecht weer, slecht
humeur, slechte conditie. Waar was mijn fitheid van vóór de reis toen ik dartel door
de heuvels rondom mijn dorp fietste; waar was mijn motivatie? Wat deed ik hier
alleen? Waarom was ik niet gelijk met de anderen opgetrokken? Ik verlangde naar
hun gezelschap. Ja, morgen zou ik hen ontmoeten en dan samen met ze verder
reizen. Maar morgen scheen mijlen ver weg.
In een lieflijk dorpje een dertig kilometer van de stad was een klein restaurant waar ik
mijn fiets tegen de muur stalde om binnen de inwendige mens te versterken. Zou ik
durven? Ja toch maar een glas wijn nemen bij het eten. Het was een gezellige
gelegenheid.
Er was veel belangstelling voor mijn persoontje want andere gasten hadden buiten
mijn zwaarbeladen fiets met Jacobsschelp gezien en wilden het naadje van de kous
'weten. De wijn hielp me makkelijker uiten in de vreemde taal en langzaam werd mijn
zelfvertrouwen opgekrikt.