Ries de Winter - Voetspoor

Geweld, ik vind het treurig, maar de maatschappij is zo rot als een mispel. Op Texel wonen is een
verademing. Vorig jaar in het hoogseizoen is hier één beroving geweest, zijn er drie zakkenrollers
gepakt en meldde de plaatselijke krant twee inbraken. Ze praten er hier over alsof de jongste dag is
aangebroken. Ik zeg dan: tel je zegeningen. In Utrecht is dit de oogst van een uur.
Toch moet je nooit vergeten dat het kroegleven 300 dagen per jaar lang leve de lol is. Gewoon
oergezellig. Dan zul je veertig rommelige dagen hebben. En ja, die andere 25 dagen gebeurt er wel
eens wat. Maar zo’n incident weegt bij lange na niet op tegen de leuke dingen.
Mijn opa was de echte Dikke Dries. Hij was een kop kleiner dan ik nu en woog 150 kilo. In Wijk C had
iedereen een bijnaam. Je had Jan de Tentenneus, Aai de Tulleschijter, Schele Cats, Arie de Snurk,
Aal de Preu, ook wel de Wolprut genoemd. Ik hoef toch niet steeds uit te leggen waaraan die mensen
hun bijnaam te danken hadden?
M’n opa was groenteventer. Hij liep met een handkar langs de deuren. Aan het eind van de middag
bracht hij een deel van z’n centjes naar Café De Pomp aan de Waterstraat. Op een dag zei hij met z’n
dronken kop tegen oma: ‘Keegie vrouw, ik heb een kroeg gekocht. We hoeven maar 1,75 gulden in de
week af te lossen.’ En zo werd De Pomp omgetoverd tot Dikke Dries. Dat was in 1937.
Dikke Dries werd de beroemdste kroeg van Utrecht, en ging van vader op zoon. Mijn pa Joop de
Winter stond er in de jaren vijftig, zestig en zeventig. Daarna werd mijn broer Tonnie eigenaar. Tot
1996. Sindsdien is het café uit de familie en heet het officieel de Ouwe Dikke Dries, omdat ik in 1975
aan het Oudkerkhof met de Nieuwe Dikke Dries was begonnen. Ton heeft een leuk restaurant aan de
Drieharingstraat, ‘t Winterhuis.
Na de lagere school deed ik de koks- en kelnerschool. Net voor het eindexamen ging onze barkeeper
Schele Cats weg. Hij begon een eigen café: De Wittevrouwenpoort, waar hij een paar jaar later
praktisch voor de deur op de brug zou worden doodgestoken.
Ik wist wat de Schele inclusief fooien wekelijks bij ons opstreek: 500, 600 gulden. Vermenigvuldig dat
nu maar met tien. Ik verdiende als stage-jongetje bij de Jaarbeurs 13 gulden. Ik dacht dus
onmiddellijk: ik neem de Schele zijn plaats in. Dan maar geen diploma. Binnen drie jaar had ik een
caravan en een speedboot bij elkaar gespaard.
Ik scheelde maar twintig jaar met mijn vader. Op mijn twintigste bedacht ik dat het nóg wel 25 jaar kon
duren voordat ik eigen baas zou worden. En ik wilde op eigen benen staan. Dat kasteleinsvak was ‘t
voor me. Sinds m’n tiende deed ik niet anders. Toen al haalde ik de lege glazen op.
Ik wilde het liefst een café aan het Wed beginnen, maar steeds als ik bezig was met een pand was
een ander me voor. Alsof ze het roken. Zo kwam ik op het Oudkerkhof terecht. Daar dreef een
Joegoslaaf een Grieks restaurant. Zorba de Griek. Het Trio Hellenique trad er geregeld op. Maar de
tent ging toch failliet en toen kon ik er voor een vriendelijke prijs in. Aan inventaris en goodwill was ik
25.000 gulden kwijt. De rest nam de brouwerij voor zijn rekening. Vijf jaar later heb ik het pand voor vijf
ton gekocht.
De Nieuwe Dikke Dries heeft vanaf het begin als een trein gelopen. Omgerekend in vierkante meters
staat het café in de toptien van meest succesvolle horecagelegenheden. Stap in Utrecht in een taxi en
vraag om een gezellig café. Negen van de tien keer word je op het Oudkerkhof gelost.
Ik heb me kapot gewerkt, maar dat gaf niet, want het was oergezellig. Ik hield me fit in het Panbos en
bij De Halter. Als zwaargewicht worstelaar vocht ik meestal de eerste partij van de avond. Dan kwam
ik twee minuten voor de weging in alle haast binnen. En na m’n partij ging ik dan meteen weer naar
het Oudkerkhof. De uitslag hoorde ik de volgende dag wel.
Door dat gesjouw en gejakker en dat staan is het met de rug en een heup en nu dus ook dat hart
verkeerd gegaan. Ik heb al drie keer een kunstheup gekregen. Eén keer schoot de handel uit de kom.
Ik woonde toen op een kamertje in de Annastraat, want het was na mijn eerste scheiding. Omdat ik
horizontaal vervoerd moest worden werd de halve binnenstad afgezet. Hoogwerker erbij,
brandweerwagen, ik schaamde me dood.
Ik heb dokter Derks toen gevraagd of het niet zonder narcose kon. Gewoon thuis. Geen denken aan,
zei Derks, die pijn verdraag je niet, al is het voor een kort moment. Ik zeg: kort moment? En daarna
geen napijn? Nee, zei Derks, geen napijn. Doe het dan meteen, zei ik. Ik kan me zo concentreren dat
ik pijn kan uitschakelen. Fysieke pijn dan. Nadat mijn tweede huwelijk op de klippen was gelopen - dat
heeft maar twee jaar geduurd - had ik het helemaal gehad in Utrecht. Om tot rust te komen ben ik naar
Texel gevlucht, kun je wel zeggen. In het hoogseizoen werken hier Utrechtse corpsstudenten als
strandwacht. Ik ben uitgenodigd op een ‘ouwe-lullen-weekend’. Zo kwam ik in een appartement in De
Koog terecht.