Wateratelier Baakse Beek - Belvedere

Winterafwatering (hypothese obv cultuurhistorische verkenning) ten opzichte van het relief, met natuurlijke en cultuurlijke barrieres
water uit het Ruurlosche Broek naar de omgeving van de Wildenborch
werd geleid om van daar door de zijbeek naar de Baakse Beek te stro-
men. Mogelijk heeft ook het waterreservoir van ’t Seck, ten westen van
het kasteel, waar het water van de Wildenborch kon worden opgemalen
met behulp van een poldermolen, als een grote ‘wijerd op afstand’ dienst
gedaan.
Om de molens te laten draaien werd het water van de beek opgestuwd.
Hiervoor werd bij iedere molen een stuw in de beek gebouwd. Boven-
strooms van de stuw werd een waterreservoir gegraven, de wijerd, die
24
verschillende vormen kon hebben. Dit reservoir was bedoeld om korte
perioden van minder wateraanvoer te overbruggen. De molenaars, als
onderdeel van de landgoederen, hadden het recht van opstuwing. Als
hogere schutten in de stuwen geplaatst werden liepen ook de laaggele-
gen graslanden stroomopwaarts van de stuw onder water en vormde
zich een groter waterreservoir. Hierdoor kon de molen blijven draaien,
ook als de beek langere tijd minder water aanvoerde. De stuwen sloten
doorgaans aan op lange rechte houtkaden of lanen loodrecht op de beek.
Deze vormen belangrijke elementen in het geometrische grondplan
van de meeste landgoederen. Vrijwel alle oude landgoederen kennen