maart 2010 - 1 - - De Rode Leeuw

je dan op je Pollyfietsje?’, zei mijn vader dan.’’
Nu kan hij zich helemaal onderdompelen in de
Chinese cultuur. Hij houdt erg van Chinees eten.
,,Het echte Chinese eten hoor. Lekker pittig.
Wat de Chinees in Nederland serveert, heeft niet
zoveel te maken met Chinees: vaak is het gewoon
Indonesisch.In China kun je alles eten. Ik heb ook
een keer levende garnalen gegeten. Maar daar vond
ik weinig aan.’’
Vink studeerde tekstschrijven in Diemen, voordat
hij halverwege de jaren ’90 ging werken voor
Dagblad Kennemerland. ,,Eigenlijk had ik sinologie
willen studeren, maar dat was toen een dure
studie, dacht ik. Nu hoor je dat mensen dat gaan
doen als ze niks anders weten. Begrijp ik niets van.
Tekstschrijven
was voor mij ook een last minute keuze, maar ik
kon met de studie verschillende richtingen op, ook
bijvoorbeeld de reclamekant.’’
Het werd de journalistiek. Hij kwam op een wel
heel aparte manier binnen bij de krant. ,,Indertijd
was het heel moeilijk om goede medewerkers te
vinden om in het weekeinde sportverslagen te
maken. Ik had me met een vriend een keer opgegeven
om mee te doen aan Boggle. Gewoon voor de
gein en we vonden presentator Frank Kramer (oudvoetballer
van onder andere Telstar en Volendam)
een aardige kerel. We kwamen door de voorronde
en verschenen op televisie. Daar heb ik verteld dat
ik graag de journalistiek in wilde. Een verslaggever
van het Noordhollands Dagblad hoorde dat en heeft
me toen opgespoord.’’
Uiteindelijk hield Vink het 15 jaar uit de redactie
in Beverwijk. Hij gaat zijn stadje en Nederland niet
missen. ,,Je hebt in Peking ook een Nederlandse
vereniging, een Nederlands restaurant en een
Nederlandse kroeg. Dat is ook leuk als er voetbal is
of zo.’’
Vink vindt emigreren nu wat anders dan vijftig
jaar geleden. Toen moest je met de boot en kon je
alleen maar een paar keer per jaar bellen naar je
familie in Nederland omdat het onbetaalbaar was.
,,Mijn ouders gaan mij, mijn vrouw en Ken natuurlijk
wel missen, maar via internet en Skype houden
we contact. Ik kan via de computer ook al het
nieuws hier volgen en met iets meer dan negen uur
vliegen ben ik weer terug in Nederland.’’
Hij vindt de Chinezen ook een sympathiek volk.
,,Ze zijn altijd vriendelijk en er is bijna nooit agressie
op straat. Dat zit niet in hun aard. In supergrote
steden als Peking kan je als vrouw ook makkelijk
alleen over straat lopen. Het is wel zo dat Chinezen
altijd voordringen, maar als je dat weet, dan kan je
daar ook rekening mee houden.’’
De Beverwijker heeft er zin in. ,,Ik spreek ook wat
Chinees, dus ik red me wel. Ik wil het land een
beetje gaan ontdekken. Er is nog maar weinig over
bekend. Niemand weet bijvoorbeeld dat Chongqing
de grootste stad is. Maar ik zal ook proberen elk
jaar even terug te komen naar Nederland, maar
of ik ooit weer hier kom wonen, dat weet ik nog
niet.’’
Gepubliceerd in Noordhollands Dagblad
maart 2010 - 19 -