maart 2010 - 1 - - De Rode Leeuw

Doofgeknald, uitgeklapperd, opgeblazen (te veel
gekruid Chinees voedsel waarschijnlijk) en nu volledig
overtuigd van het bestaan van het Jaar van de Tijger
wankelde De Lange Man de stamkroeg binnen, op zoek
naar iets wat hij ook niet precies kon omschrijven maar
dat in de buurt kwam van een vuurwerkloze haven, misschien
een Westers eilandje waar het nieuwjaar al twee
maanden oud was en waar hij geen rode onderbroek
aanmoest om de Goden mild te stemmen.
De Kasteleinse stond in een tijgerpakje achter de met
rode lampions opgetuigde bar. Het vel spande zodanig
over haar volopteuze vormen dat De Lange Man een
explosie vreesde en toen hij een koffie bestelde gromde
zij als een tijger en boog zich over de Senseo, waarop
De Lange Man zijn ogen sloot. Toen hij zich uiteindelijk
aan de bar achter zijn koffie nestelde zag hij vanuit zijn
ooghoeken De Kleine Filosoof dichterbij scharrelen, als
een krab op zoek naar voedsel.
“Geen vakantieplannen, dus?” kraaide De Kleine
Filosoof. “Hier in de grote stad, genietend van het
nieuwe jaar?” De Lange Man schokschouderde, alsof hij
roos had, maar De Kleine Filosoof liet zich niet zomaar
wegjagen. “Heb net een boek gelezen.” trompetterde
hij. “Je zou het moeten lezen. Erg goed. “
De Lange Man overdacht waarom hij De Kleine Filosoof
deze naam had gegeven. Natuurlijk, hij kwam niet ver
boven De Lange Mans navel, maar er was ook iets met
het denkraam dat de naam rechtvaardigde. De Kleine
Filosoof had de gewoonte zijn uitgelezen boeken in de
bar achter te laten, waarop De Kasteleinse deze plichtsgetrouw
plaatste tussen de Baileys en de Jameson, voor
iedereen die maar wilde lezen. Maar toen op een dag
The History of Western Philosophy van Betrand Russell
verscheen, met een ongebroken rug, kon De Lange Man
het niet nalaten op te merken dat dit een ongelezen boek
was, hetgeen De Kleine Filosoof haastig verklaarde door
te zeggen dat hij nog een exemplaar thuis had.
De Lange Man nam dus een flinke slok hete koffie,
spoelde deze langs zijn kiezen, boog het hoofd en vroeg,
met de stem van een lam ter slachtbank: “Welk boek?”
De Kleine Filosoof zag dat hij zijn slachtoffer in zijn
de lange man
Lange Man, leek hij op een duiveltje, juist zo eentje die
ze buiten met hun duizendklappers probeerden uit te
bannen, “ over bonen pellen.”
Er ging bij De Lange Man een lichtje op, een klein maar
niet onbescheiden peertje. “ Ah!” Hij pauzeerde even
voor het juiste effect, leunde even terug, alsof hij iets
heerlijks wegsnoepte, staarde even in de verte en zei, zo
dromerig als hij kon opbrengen : “Wieslaw Mysliwski.”
De daarop volgende minuut wilde De Lange Man bijschrijven
in zijn Hemels opschrijfboekje: het boekje
dat hij uiteindelijk aan de hemelpoort zou overhandigen
aan Sint Pieter als bewijs van zijn waardig leven in het
aardse slijk.
De Kleine Filosoof leek aan de grond gespijkerd,
zijn mond leek de laadklep van een vuilniswagen op
maandagmorgen en De Lange Man kon een satanische
glimlach niet onderdrukken. “Je bedoelt: ‘Over het doppen
van bonen’?” duwde hij het zinkend sloepje van De
Kleine Filosoof iets verder onder water.
“Juist,” hapte De Kleine Filosoof naar lucht en De
Lange Man haatte zichzelf voor het plezier dat hij had
bij het zien van de verdrinkingsverschijnselen van De
Kleine Filsoof.
“Briljant boek,” frivoolde De Lange Man verder, terwijl
hij de Kasteleinse wenkte voor een triomfantelijke
Baileys om zijn koffie gezelschap te houden, “over
het platteland, hoeden, vakmanschap, de saxofoon,
over de oorlog, over na de oorlog, over het bos (waar
‘de graven’ zijn), over de werking van het geheugen,
over expres vergeten, over de liefde, over drank, over
identiteit of de illusie daarvan. Vooral die scene met de
hoedenmaker en de electricien, die is onvergetelijk.”
Het had vooraf onmogelijk geleken, maar De Kleine
Filosoof was gekrompen tot onder de knieschijven van
De Lange Man. “Zover ben ik nog niet”, mompelde De
Kleine Filosoof en verliet de kroeg zonder groeten. De
Kasteleinse bekeek de situatie met getuite lippen. “Echt
gelezen?” vroeg zij, terwijl ze de Baileys voor De Lange
Man plaatste. De Lange Man grijnsde. “Nee. “ Hij nam
een teugje Baileys. “Maar het internet doet wonderen. “
scharen had, en kroop dichterbij. “Het gaat…”, fluisterde
hij en in het licht van de rode lampions, vond De
De Lange Man
maart 2010 - 27 -