Blader in dit boek

deel een. de jaren 1960
Leyre, de dochter van de plaatselijke politiechef die toezag op een
veilig verloop van de wedstrijd. Ze was bevriend met de twee
dochters van de organisatoren en toevallig was het die dag net haar
beurt. Ze was een beetje van slag omdat haar witblonde haar in de
kleuring kastanjebruin was uitgedraaid.
Petit-Enghien was de eerste van tachtig overwinningen die
Edouard Merckx — want zo werd hij in het korte verslag in de
krant Le Courrier de l’Escaut genoemd — als amateur zou boeken,
de eerste van de in totaal 525 overwinningen die hij zou behalen
in de meer dan 1800 wedstrijden waaraan hij tijdens zijn carrière
zou deelnemen. De voortekenen waren niet bijzonder
gunstig. Hij had deelgenomen aan twaalf wedstrijden na zijn eerste
wedstrijd in juli. Die had plaatsgevonden in Laken, de locatie
van de fietswinkel uitgebaat door oud-beroepsrenner Félicien
Vervaecke, waar hij zijn blauwe fiets had gekocht. Hij had viermaal
opgegeven en tweemaal bijna gewonnen. Door zijn studie en het
werk in de kruidenierszaak van zijn ouders had hij weinig tijd over
om te trainen. Hij schatte dat hij tweemaal twintig kilomer getraind
had, naast de dagelijkse verplaatsing naar en van school. Ze
vonden hem te tenger om dezelfde versnelling te bezigen als de
anderen, dus reed hij met een kleinere om zijn jonge benen niet te
veel te belasten. Het bleek een nadeel.*
De familie Merckx was trots op haar jongen. Jenny Merckx, zijn
moeder, nam een foto van Edouard die naast Marianne Leyre verlegen
glimlachte, met boeket en beker in de hand. Zelfs toen had
de jonge Edouard ondanks het gebrek aan succes twee supporters
— in het Nederlands impliceert het Engelse woord een obsessievere
achterban dan in de meeste sporten — en dus werden de
groentenhandelaar en de buur die aan de overkant boven de boekhandel
woonde uitgenodigd om die avond te komen eten. Hoewel
* Kenners zullen misschien willen weten dat de gebruikelijke versnelling voor
adolescenten 49 × 17 was. De jonge Merckx gebruikte 50 × 18.
22