<strong>Denise</strong> Snoeijen: ‘Blijf positief, dat bevordert de kwaliteit van je leven’ 4
Als je te horen krijgt dat je moeder kanker <strong>heeft</strong>… Het huis van de 21-jarige <strong>Denise</strong> Snoeijen, studente pedagogiek, ademt rust. Keurig opgeruimd. Op tafel grote potten voedingssupplementen, het boekje ‘Wat zit er in uw eten’, de DVD Life en een ansichtkaart met een mooie spirituele tekst (zie kader). Niet bepaald de inrichting van een gemiddelde student – en dat klopt. <strong>Denise</strong>’s leven kreeg een nieuwe wending toen haar moeder kanker kreeg. Een verhaal over de impact van kanker op een kind. Tekst: Petra Pronk Als mensen kanker krijgen gaat de aandacht van de omgeving auto matisch naar de patiënt. Logisch. Maar achter elke zieke zit <strong>ook</strong> een familie; <strong>ook</strong> op de familie <strong>heeft</strong> de ziekte invloed. Welke invloed precies, dat hangt van veel factoren af, maar een van de belangrijkste factoren is de manier waarop je daar zelf mee omgaat. Dat is althans de ervaring van <strong>Denise</strong> Snoeijen, dochter van Jeannette Moors, van wie er een interview stond in Uitzicht in december 2011. De kamer van <strong>Denise</strong> biedt uitzicht op het Nijmeegse Goffertpark. Heerlijk rustig, vindt ze. “Ik woonde eerst op kamers in het centrum, maar dat gaf behoorlijk wat stress en onrust. Ik merkte dat ik me rustiger voelde <strong>als</strong> ik dichtbij het bos zat.” Die uitspraak kenmerkt haar. Het gaat bij <strong>Denise</strong> vaak om ‘voelen’ en daar dan vervolgens naar handelen. Dat <strong>heeft</strong> ze niet altijd gehad. Sterker nog, vroeger was ze een behoorlijk gesloten meisje dat het lastig vond om in contact te treden met de wereld en met zichzelf. Dat veranderde toen haar moeder ziek werd. Maar dat ging niet zonder slag of stoot. Muziek <strong>als</strong> uitlaatklep <strong>Denise</strong> was 15 jaar toen ze te horen kreeg dat haar moeder kanker had. “Die boodschap kwam niet echt binnen”, vertelt ze. “Ik hoorde het wel maar op de een of andere manier drong het niet echt tot me door. Waarschijnlijk omdat ik <strong>ook</strong> niet wilde dat het doordrong. Ik reageerde <strong>als</strong>of er n<strong>iets</strong> aan de hand was en dacht op dat moment alleen maar ‘en wat nu’?” In het begin vond <strong>Denise</strong> het moeilijk om over haar gevoel te praten. “Ik had wel mensen bij wie ik met mijn verhaal terecht kon, maar ik had niet zoveel behoefte om te praten en heb ervoor gekozen het grotendeels in mijn eentje te verwerken.” Ze trok zich terug in haar studie en in zichzelf. Maar ze had wel een uitlaatklep: muziek. Achter haar keyboard kwamen de emoties boven die ze in het normale leven niet toe kon laten. Al het verdriet om wat ze zag, de beelden van wat chemo met haar moeder kon doen, stopte ze in droevige composities. Haar muziek vormde een toevluchtsoord, waardoor ze in het gewone leven redelijk normaal kon functioneren. Dacht ze. Eye-opener Haar zangpedagoge wees haar er op een gegeven moment op dat ze altijd glimlachte <strong>als</strong> ze over de ziekte van haar moeder Het gebed dat verhoord werd Ik vroeg om kracht, en God gaf me moeilijkheden om me sterk te maken. Ik vroeg om wijsheid, en God gaf me problemen om te leren op te lossen . Ik vroeg om voorspoed, en God gaf me verstand en spierkracht om mee te werken. Ik vroeg om moed, en God gaf me gevaren om te overwinnen. Ik vroeg om liefde, en God gaf me mensen om te helpen. Ik vroeg om gunsten, en God gaf me kansen. Ik ontving n<strong>iets</strong> van wat ik vroeg. Ik ontving alles wat ik nodig had. <strong>Denise</strong>: ‘De symboliek van deze tekst geeft mij kracht om positief te denken’. vertelde. “Dat was een eye-opener”, zegt <strong>Denise</strong>. “Toen begreep ik ineens dat dat een beschermingsmechanisme was. Dat ik me emotioneel afsloot omdat het eigenlijk te erg was om toe te laten. Maar ik heb me toen <strong>ook</strong> gerealiseerd dat het belangrijk was om eerlijk te zijn in wat ik voel en dat gevoel <strong>ook</strong> toe te laten in plaats van het weg te lachen.” De zangpedagoge gaf haar <strong>ook</strong> nog een ander advies: vertel je moeder elke dag dat je van haar houdt. Dat advies <strong>heeft</strong> ze opgevolgd, en sindsdien is het contact met haar moeder wezenlijk veranderd. “We zijn dichter bij elkaar gekomen”, verklaart <strong>Denise</strong>. Dat komt niet alleen doordat zij zelf opener is geworden maar <strong>ook</strong> doordat haar moeder veranderd is. “Het is net of ik twee moeders heb. Een van toen ze ziek werd en eentje van nu. Die van ‘toen’ was er altijd wel, hield van <strong>ons</strong> en je kon altijd bij haar terecht <strong>als</strong> er echt <strong>iets</strong> was, maar ze was <strong>ook</strong> op afstand, kwam nooit echt dichtbij. Ze was altijd druk bezig met dingen die niet echt belangrijk waren, had veel stress en nam ongezonde voeding tot zich. De moeder van nu is een stuk relaxter en toegankelijker. Weet wat belangrijk is en maakt zich niet meer druk om wat dat niet is. We hebben veel dezelfde interesses, zo<strong>als</strong> gezonde voeding, en praten veel met elkaar over dingen die er echt toe doen. Ook het contact met de rest van de familie is hechter geworden.” Positief denken <strong>Denise</strong> is dankbaar dat haar moeder nu zo positief in het leven staat. De manier waarop zij met haar ziekte is omgegaan is voor haar dochter een bron van inspiratie. “Het maakt een wereld van verschil of je een moeder hebt die negatief denkt en het niet meer ziet zitten, of eentje die ervoor gaat en volop bezig is te werken aan haar herstel met gezond eten, positief denken, visualisaties en spiritualiteit. Haar motto was altijd ‘Ik ga voor het wonder’ en dat <strong>heeft</strong> op <strong>ons</strong> <strong>als</strong> kinderen een positief effect gehad. Ik zie kanker niet alleen maar <strong>als</strong> <strong>iets</strong> negatiefs. Het <strong>heeft</strong> <strong>ons</strong> <strong>als</strong> <strong>gezin</strong> <strong>ook</strong> <strong>iets</strong> <strong>gebracht</strong> en mij persoonlijk sterk beïnvloed.” Ze vertelt over een college waarbij het ging om de vraag hoe kinderen in achterstandswijken toch een goed leven kunnen krijgen. De sleutel bleek te liggen in drie dingen: een inspire- 5
Change language