Inhalatieanesthetica - Beter met arbo

Voor locoregionale anesthesie wordt gebruik gemaakt van verbindingen die afgeleid
zijn van procaïne. In oplopende mate van werkingskracht zijn dit: lidocaïne,
mepivacaïne, prilocaïne, bupivacaïne, tetracaïne, etidocaïne, articaïne.
Voor intraveneuze (algehele) anesthesie wordt gebruik gemaakt van benzodiazepinen
(midazolam, diazepam, etc.), droperidol (premedicatie en inleiding), S+ketamine (bij
korte ingrepen zonder spierrelaxatie), etomidaat (inleiding), methohexital (inleiding),
midazolam, propofol en thiopental (korte ingrepen, inleiding).
Voor inhalatie-anesthesie wordt gebruik gemaakt van desfluraan, enfluraan,
halothaan, isofluraan, sevofluraan en lachgas. Bij inhalatoire anesthetica wordt de
anesthetische sterkte uitgedrukt als de minimum alveolaire concentratie. Dit is de
concentratie waarbij 50% van de patiënten geen reactie vertoont op een standaard
pijnprikkel, namelijk een incisie in de huid. De hoeveelheid lachgas die wordt
toegediend hangt af van de fase van de ingreep en van het gebruikte inhalatoir
anestheticum. Doordat de verhouding tussen lachgas en inhalatoir anestheticum
tijdens elke fase constant wordt gehouden, is het mogelijk meetgegevens van lachgas
terug te rekenen naar concentraties inhalatoire anesthetica. Een uitzondering hierbij is
wanneer tijdens de peroperatieve fase gebruik gemaakt wordt van gecuffte intubatie.
Lachgas diffundeert namelijk veel sneller door de cuff dan de inhalatoire anesthetica.
Welke omrekeningsfactoren dan gehanteerd dienen te worden is niet bekend.
6.1.3 Typen apparatuur
Toedieningssytemen
Bij inhalatie-anesthesie wordt gebruik gemaakt van verschillende
toedieningssystemen:
1. Open systemen
29