EEN DUBBEL GEVOEL - Rutgers WPF

More documents

Recommendations

Info

Rutgers WPF, 2012 Een dubbel gevoel worden is namelijk niet bewezen. Uit recente replicaties van Blanchards onderzoek, waarbij met grotere en meer representatieve steekproeven werd gewerkt, blijkt bovendien dat het verband tussen genderidentiteit, seksuele oriëntatie en ‘cross-gender arousal’ niet zo sterk en eenduidig is als in Blanchards steekproeven (Smith et al., 2005, Veale et al., 2008, Nuttbrock et al., 2011; voor een overzicht, zie Serano, 2010). Veale et al. (2008) vonden geen significant verband tussen cross-gender arousal en seksuele oriëntatie, Smith et al. (2005) vonden slechts een klein verband, en bij Nuttbrock et al. (2011) correleerde ‘cross-gender arousal’ wel met seksuele oriëntatie, maar ook met leeftijd en etniciteit. Serano (2010) beargumenteert daarom dat er geen afdoende bewijs is voor het bestaan van twee fundamenteel verschillende subtypes van transvrouwen op grond van seksuele oriëntatie. Verschillende auteurs hebben alternatieve verklaringen aangedragen voor de seksuele opwinding die veel MV-transseksuelen voelen bij het idee van zichzelf als vrouw. Serano (2010) geeft als mogelijke verklaring dat ‘cross-gender arousal’ vaak erg breed wordt gedefinieerd, en dat in veel vragenlijsten in feite gevraagd wordt of respondenten zich ooit seksueel opgewonden hebben gevoeld wanneer zij vrouwenkleren droegen of zichzelf als vrouw voorstelden. Dit verwijst volgens haar niet per se naar een fetisj, maar kan ook simpelweg impliceren dat pre-transitionele transvrouwen seksuele fantasieën hebben waarin zij het lichaam veronderstellen dat past bij hun genderidentiteit. Verder oppert ze dat de seksuele opwinding rondom het dragen van vrouwenkleding ook te maken kan hebben met de algemene seksualisering van vrouwelijkheid in onze cultuur. Nuttbrock et al. (2011) vonden in hun onderzoek aanwijzingen voor de theorie dat taboes erotiserend werken. Het taboe op de crossgenderidentiteit van pre-transitionele MV-transseksuelen zou ertoe leiden dat ze hun wens om vrouw te zijn erotiseren. De verklaring van verschillen tussen groepen ligt dan in het verschil in acceptatie van de afwijkende genderidentiteit: mensen met een witte etniciteit, van een oudere generatie en in een hetero-omgeving accepteren genderoverschrijding minder dan mensen van een andere etniciteit, jongere generatie en in een homo-omgeving. Deze theorie zou bovendien kunnen verklaren waarom cross-gender arousal niet of nauwelijks voorkomt onder VM-transgenders, aangezien het voor “vrouwen” meer geaccepteerd is om zich mannelijk te kleden of te gedragen. Volgens Blanchard zelf (Blanchard, 1989) gaat de classificatie op grond van seksuele oriëntatie niet op voor VM-transseksuelen om de eenvoudige reden dat ‘androfilie’ volgens hem onder transmannen simpelweg niet voorkwam. Deze stelling werd in de jaren tachtig in verschillende studies herhaald ondanks resultaten waaruit bleek dat transmannen, in elk geval vóór hun transitie, wel degelijk seks en relaties hadden met mannen (voor een overzicht zie Devor, 1993). Eind jaren tachtig kwam er meer aandacht voor transmannen die op mannen vallen. Zo rapporteerden Coleman en Bockting (1988) over een case-study van twee transmannen die zich aangetrokken voelden tot andere mannen. Deze mannen vertelden dat Amerikaanse genderklinieken niet geloofden in hun transseksualiteit wanneer zij eerlijk waren over hun seksuele oriëntatie (Coleman & Bockting, in Devor, 1993, p. 306). In verschillende publicaties werd vervolgens gerapporteerd over het bestaan van homo- en biseksuele transmannen en over de manier waarop hun genderidentiteit en seksuele identiteit zich ontwikkelen (Bockting et al., 2009; Dickey & Stephens 1995; Coleman et al. 1993). Meestal werd geconcludeerd dat seksuele oriëntatie en genderidentiteit losstaande persoonskenmerken zijn, en dat transmannen zowel een authentieke mannelijke genderidentiteit kunnen hebben als een seksuele voorkeur voor mannen (zie par. 3.5.3). Volgens Chivers & Bailey (2000) echter hangt seksuele oriëntatie wel samen met genderidentiteit. Op grond van resultaten uit eigen kwantitatief onderzoek beargumenteren zij dat gynefiele en androfiele VM-transseksuelen net als MV-transseksuelen twee fundamenteel verschillende subtypes zijn, en dat de genderidentiteit van androfiele transmannen minder masculien is dan die van gynefiele transmannen. Zij benadrukken echter dat ook de genderidentiteit van androfiele transmannen in wezen masculien is. 16
Een dubbel gevoel Rutgers WPF, 2012 In de rest van dit overzicht zal niet verder worden ingegaan op eventuele causale verbanden tussen seksuele oriëntatie, cross-gender arousal en genderidentiteitsontwikkeling, maar zullen onderzoeksresultaten over de prevalentie van seksuele oriëntaties en studies over seksuele identiteitsontwikkeling worden besproken. Niettemin is het belangrijk om te weten dat de controverse rondom de classificatie van transseksuelen op grond van hun seksuele oriëntatie veel invloed heeft gehad op wat er wel en niet is onderzocht. Zo vormt de controverse rondom het wel of niet bestaan van de onderzoeksgroep de aanleiding van onderzoek naar de seksuele identiteitsvorming van homo- en biseksuele transmannen, en wordt in veel studies enkel onderscheid gemaakt tussen ‘homoseksuele’ en ‘niet-homoseksuele’ respondenten. 3.5.2 Voorkomen van seksuele oriëntaties In Nederland en Vlaanderen is in verschillende studies onder transgenderpersonen gevraagd naar hun seksuele voorkeur of naar hun seksuele identiteit. Omdat geen van deze studies gebruik maakte van een representatieve steekproef, kunnen op grond van deze gegevens geen betrouwbare uitspraken worden gedaan over de seksuele oriëntatie en identiteit van transpersonen. Hoogstens kan voorzichtig een beeld worden geschetst over de richting waarin de resultaten wijzen. In de tabel in bijlage 2 zijn de onderzoeksresultaten van drie studies samengevat. Wat opvalt aan de resultaten is dat deze onder VM-transgenders redelijk overeenkomen, maar onder MVtransgenders erg divers zijn. In alle onderzoeken voelt de meerderheid van de ondervraagde transmannen zich voornamelijk of uitsluitend aangetrokken tot vrouwen, met percentages variërend van 61% (Vennix, 2010) en 70,3% (Smith et al., 2005) tot 91,3% (De Cuypere et al., 2009). Ook onder de transgendermannen die geen wens hebben om medisch behandeld te worden (Vennix, 2010) valt de meerderheid (52%) op vrouwen, maar is dit percentage wat lager. Deze groep geeft relatief vaak aan ongeveer even vaak op mannen als op vrouwen te vallen (13%) of op geen van beide (9%) (Vennix, 2010). In het onderzoek over de seksuele voorkeur van transvrouwen loopt het percentage dat zich aangetrokken voelt tot mannen uiteen van 20% (Vennix, 2010) tot 54% (Smith et al., 2005) en 56% (De Cuypere et al., 2009). Ook onder MV-transgenders lijken er verschillen te bestaan in seksuele oriëntatie tussen MV-transgenders die wel of geen wens hebben tot een GAB (Vennix, 2010). Degenen die geen GAB wensen voelen zich relatief vaker tot vrouwen en minder vaak tot mannen aangetrokken ten opzichte van degenen die wel een GAB wensen (Vennix, 2010). De grote variatie in de uitkomsten heeft waarschijnlijk te maken met het feit dat er geen representatieve steekproeven zijn getrokken. De verschillen zouden bijvoorbeeld verklaard kunnen worden doordat in de ene steekproef meer variatie naar leeftijd en etniciteit aanwezig was dan in de andere. Uit Amerikaans onderzoek (Nuttbrock et al., 2011) blijkt namelijk dat seksuele oriëntatie van MV-transgenders verband houdt met zowel leeftijd als etniciteit: de niet-witte en jongere transgenders uit dat onderzoek voelden zich significant vaker uitsluitend aangetrokken tot mannen dan de witte en oudere transgenders. Daarnaast is het mogelijk dat in klinische studies meer sociaal wenselijk antwoord is gegeven op de vragenlijsten, aangezien binnen de klinische context ook bepaald wordt of iemand wel of niet in aanmerking komt voor geslachtsaanpassende behandeling. Uit verschillend onderzoek blijkt dat respondenten inderdaad geneigd zijn deze vragenlijsten sociaal wenselijk in te vullen uit angst om niet voor deze behandeling in aanmerking te komen (Vennix, 2010). De percentages androfiele transvrouwen en gynefiele transmannen zijn inderdaad het hoogst in de studies met een klinische context. In het hierboven geciteerde onderzoek naar seksuele voorkeur worden vaak te weinig antwoordmogelijkheden geboden voor seksuele voorkeur. Uit onderzoek dat meer rekening houdt met variatie in seksuele identiteit blijkt echter dat biseksualiteit, aseksualiteit en 17
Page 1: EEN DUBBEL GEVOEL Een pilotonderzoe
Page 5 and 6: Een dubbel gevoel Rutgers WPF, 2012
Page 7: Een dubbel gevoel Rutgers WPF, 2012
Page 10 and 11: Rutgers WPF, 2012 Een dubbel gevoel
Page 79 and 80:
Een dubbel gevoel Rutgers WPF, 2012
Page 81 and 82:
Page 83 and 84:
Page 85 and 86:
Page 87 and 88:
Page 89 and 90:
Page 91 and 92:
Page 93 and 94:
Page 95 and 96:
Page 97 and 98:
Page 99 and 100:
Page 101 and 102:
Page 103 and 104:
Page 105 and 106:
Page 107 and 108:
Page 109 and 110:
Page 111 and 112:
Page 113 and 114:
Page 115 and 116:
Page 117:
Page 120 and 121:
Rutgers WPF, 2012 Een dubbel gevoel
Page 122 and 123:
Page 124 and 125:
Page 126 and 127:
Page 128 and 129:
Page 130 and 131:
Page 132 and 133:
Page 134 and 135:
Page 136 and 137:
Page 138 and 139:
Page 141 and 142:
Page 143 and 144:
Page 145:
Page 148 and 149:
show all

EEN DUBBEL GEVOEL - Rutgers WPF

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?