EEN DUBBEL GEVOEL - Rutgers WPF

Rutgers WPF, 2012 Een dubbel gevoel
36
Rosa: “Toen mijn wereld veranderd was na mijn transitie en ik weer op mezelf stond, en
ook wat aan het experimenteren ben gegaan, kwam dat ineens voluit terug op een
manier die ik in mijn leven nog nooit had meegemaakt. Dus seksuele ontluiking is bij mij
geweest na mijn transitie, niet ervoor.”
Piet: “Het was natuurlijk een regio waar ik wel tot op bepaalde hoogte altijd mocht
worden aangeraakt, dus dat was natuurlijk niet zo heel veel anders. Maar goed, nu was
het gewoon eindelijk ja, op een manier die je wel zelf als echt prettig ervaart. En die je
gewoon als een soort van mannelijk ervaart dus voor het eerst. Zowel door hoe het eruit
ziet, maar ook door wat er gebeurt. Het wordt stijf en je reageert zoals een man
reageert zeg maar. Dat vond ik wel heel fijn.”
Toch blijven een aantal deelnemers ook na de geslachtsaanpassende behandeling last houden
van de afstand tussen hun zelfbeeld en hun lichaam. Dit gold zowel VM- als MV-transgenders,
maar bij VM-transgenders leek het vaker en meer te spelen. Zo ervoer Paul seksualiteit ook
jaren na zijn geslachtsaanpassende behandeling, waarvan de falloplastiek het sluitstuk vormde,
nog steeds als een probleem. Zijn vriendin zou graag vaker seks hebben, en ook zelf vond hij
het jammer dat hij niet zo vaak het initiatief nam om te gaan vrijen. Hij droeg allerlei
mogelijke oorzaken aan van dit probleem, waarvan een aantal te maken had met de
incongruentie tussen zijn zelfbeeld en zijn lichaam die hij nog steeds voelde.
Paul: “Je krijgt opeens weer een heel ander lichaam, tenminste, delen van je lichaam
die ineens heel erg anders worden en dat voelt heel erg tof en thuis en vertrouwd, …
maar tegelijkertijd moet ik dat ook allemaal weer ontdekken en ik vind het nogal lastig
om die ontdekkingstocht zonder vooroordelen aan te gaan. Een plaatje van hoe het
moet, om dat plaatje los te laten vind ik heel lastig.
Interviewer: “Wat voor plaatje is dat dan?”
Paul: “Nou ja, een biologische man krijgt vanzelf een stijve, en die kan ejaculeren en
een vrouw bezwangeren en ja, bij mij werkt dat gewoon allemaal gewoon niet zo, dat is
gewoon anders. Ik bedoel ik ben uitgeopereerd, maar ik zit nog wel in het
acceptatietraject van dit is wie ik ben en het is OK en hier ga ik verder het leven mee
in.”
Paul gaf aan dat zijn lichaam niet voldeed aan het plaatje van het lichaam dat hij bij een man
vond horen. Omdat het niet mogelijk was om zijn lichaam aan dat plaatje aan te passen, zou
Paul zijn lichaam graag accepteren zoals het nu is, maar dat vond hij erg moeilijk. De
incongruentie tussen zijn zelfbeeld en zijn lichaam was door de geslachtsaanpassende
behandeling verkleind, maar niet verdwenen.
Ook transgenderpersonen die er bewust voor kiezen om geen geslachtsoperatie te laten doen,
kunnen last blijven houden van de incongruentie tussen zelfbeeld, lichaam en genderrol.
Jeroen verwachtte dat een geslachtsoperatie de incongruentie die hij voelde onvoldoende zou
kunnen oplossen. Hij gaf aan dat zijn verlangen naar het hebben van een penis niet groot
genoeg was om er een operatie voor te ondergaan, maar ook dat hij vermoedde dat de onvrede
die hij met zijn lichaam ervoer, grotendeels voortkwam uit zijn angst voor de interpretatie van
een toekomstige sekspartner.
Jeroen: “Ik denk niet dat dat verlangen bij mij groot genoeg is. … Het blijft ook wel
lastig, maar ik denk dat ik, als ik nu zo’n operatie zou laten doen, en dan onder het mom
van, dan hoef ik daar niet meer mee te worstelen, dat dat dan een enorme desillusie is.
… Ik zie het ook wel gebeuren dat als ik een relatie krijg met iemand, en je kan in bed
veel plezier hebben met elkaar, dat het dan niet zo meer is. Dus ja, voor mij zelf hoeft