Kvo 76 - Reunistenvereniging Onderzeedienst

Klaar Voor Onderwater 76 Pagina 5
maakt en tevens werd er plaats gemaakt voor een
soort museum/gedenkplaats.
Je moet bedenken dat zowel de ruïne als het herbouwde
gedeelte hoog boven op een grote heuvel
zijn gebouwd midden in een schitterend stuk ongerepte
natuur. Wanneer je even plaats nam aan de
oever van een snel stromend beekje en je liet de
rust van de omgeving op je neerdalen dan voelde je
jezelf als herboren.
De lunch werd onverwacht geserveerd vanuit een
GER en werd als openluchtpicknick opgediend.
De plaatselijke gerechten waren niet te versmaden,
alhoewel sommigen daar anders over dachten. Geen
nood het kon bij mij ingeleverd worden... heerlijk.
Na dit indrukwekkend bezoek keerden we terug
naar Ulan Baatar en bezochten we het plaatselijke
Natuur Historisch Museum waar we een goede indruk
kregen van de bodemschatten van het land.
Daar zit genoeg in, het probleem is alleen de infrastructuur.
Die is er eigenlijk niet. Dwars door het
onherbergzame land loopt één spoorlijn van het
noorden dwars door de Gobiwoestijn naar het zuiden.
Meer is er niet en vindt maar eens iemand die
dat voor je wilt aanleggen.
Kortweg gezegd belemmert het ontbreken van de
broodnodige goede vervoersmogelijkheden de economische
groei van het land. Het toerisme staat gelukkig
voor ons nog in de kinderschoenen en alles
is eigenlijk nog steeds zoals het al eeuwen lang is.
Ik vrees dat de cultuur en daarmee de wijze waarop
men nu leeft in de toekomst zal verdwijnen. Wat
een prachtig stukje ongerept land. De mensen stralen
ook levensvreugde uit en barsten van de energie.
Over cultuur gesproken, onverwacht werden we
vergast op een culturele namiddag. Een complete
folkloristische show werd voor ons opgevoerd vol
met dans, zang en acrobatiek.
Vooral het jonge slangenmeisje maakte veel indruk
op de vrouwelijke medereizigsters. Na het diner
gingen we zelf eens even op stap. Wat iedere keer
weer opviel dat je van het begin tot het eind werd
aangestaard en zodra je oogcontact had werd er gegiecheld
en heel schuchter werd er gedag gezegd.
Hoewel het halverwege de avond was bleek het nog
erg druk in de straten zelfs de grote warenhuizen
waren open en verschilden eigenlijk met hun aanbod
niet veel met de westerse collega’s. Al slenterend
zagen we dat de behuizing hoofdzakelijk bestond
uit hele blokken flats van zo’n drie à vier verdiepingen
en ook hier kon je goed zien dat de le-
vensstandaard erg laag was. Alles zag er sjofel uit
en zodra je een beetje buiten het centrum kwam waren
er hele woongemeenschappen opgetrokken van
houten krotten stijf tegen elkaar aanleunend. Het
geheel werd dan weer omsloten door een muur of
stevige houten omheining zoals op het platte land.
Eerder schreef ik al dat het nomaden zijn en één
van de karakteristieke eigenschappen van hen is dat
ze in een tent leven. Een mooie grote ronde tent genaamd
GER.
Het interieur is prachtig versierd met schilderingen
wat een beetje op het Hindeloopen schilderen lijkt
alleen is hier de kleur over het algemeen oranje.
Midden in het dak van de tent waar de drie palen
uitsteken is een gat open gelaten die ze naar gelang
de weersgesteldheid met zeilen kunnen sluiten.
Vlak daaronder is dan ook de potkachel geplaatst
die op zijn beurt weer op een ondergrond van tegels
staat. Daarin wordt hevig gestookt want ook eind
mei kan het daar boven in de heuvels goed koud
zijn. Dat hebben we aan de lijve ondervonden want
we hebben een paar dagen en nachten in zo’n Ger
gewoond en geslapen.
Een beleving op zich. Nu zaten wij met zijn tweeën
in zo’n Ger maar de meeste nomaden wonen daar
met hun hele gezin in soms nog inclusief grootouders.
En dan te bedenken dat er maar één ruimte is.
Ik heb die nachten nog nooit zo veel gedroogde
koeienstront verstookt, geloof me dat brand als een
lier. Ons kampement lag midden in een uitgestrekt
natuurreservaat ( bijna alle natuur van dat immense
land is gelukkig beschermd) prachtig gelegen tussen
de heuvels en de bergen rondom. Hoewel het al
maanden niet geregend had bloeiden er toch nog
mooie kleine bergbloemen en ook hier werd mij
verteld, staat na een flinke regenbui de edelweiss
meteen in bloei. Men keek verlangend uit naar het
regenseizoen dat over twee weken moest beginnen.
De Mongolen zijn kunstenaars op het paard en is
voor hen dan ook het vervoermiddel bij uitstek eigenlijk
wat voor ons de auto is. Hun aanbod om
paard te gaan rijden heb ik wijselijk maar afgeslagen
om geen idioot figuur te slaan. Achteraf maar
goed ook want Marcel één van de twee jongens
waarmee we reisden zou wel even gaan paardrijden.
Na een paar minuten begon hij zijdelings met
zadel en al opzij te zakken en donderde op het laatst
finaal van zijn paard af. Iedereen die er achter reed,
dat waren ze toevallig allemaal, hing gierend van de
lach slap in het zadel en dagen later moest hij het
nog horen.