Kvo 76 - Reunistenvereniging Onderzeedienst

Klaar Voor Onderwater 76 Pagina 7
CHINA
‘s Ochtends vroeg op en op tijd naar de trein waar
we hartelijk werden uitgezwaaid door de voltallige
ploeg van het plaatselijke reisbureau en al een uurtje
later reden we door het troosteloze landschap
van de Gobi woestijn wat een droogte en een armoede.
Af en toe passeren we een eenzaam stationnetje
in een gele zandvlakte en je vraagt ja dan verwonderd
af waar al die mensen die daar wonen van
moeten leven. Er groeit helemaal niets. De meeste
huizen staan op instorten je ziet er niemand buiten.
Regelmatig zie je langs de treinbaan of iets verderop
in de woestijn lijken liggen van dieren of mensen?
Wat een enorm groot land.
Rond negen uur die avond naderden we de grens en
toen begon de poppenkast opnieuw. De grenspolitie
en de douane kwamen aan boord, ramen en deuren
dicht en politieagenten buiten voor de wagon geposteerd.
Weer verschillende formulieren invullen
en na anderhalf uur mochten we weer verder. Een
stukje rijden door het niemandsland en toen begon
het douane gedoe opnieuw bij de Chinese grens.
En weer stonden we uren lang stil maar uiteindelijk
mochten we verder en na langdurig rangeren werden
we in een enorme loods gemanoeuvreerd en
stonden de wagons in twee lange rijen naast elkaar.
Nu wist ik van het gegeven dat de spoorbreedte van
Rusland anders was dan de rest van Europa en dat
met name in China dat ombouwen spectaculair was.
Dus meteen toen de trein stil stond gelijk uit de
trein gewipt voordat alles weer werd afgesloten.
Alle wagons werden door een stel hydraulische liften
van hun wielen getild en geloof me het was op
een gegeven moment best een raar gezicht wanneer
je twee lange rijen treinwagons hoog in de lucht
zonder wielen ziet hangen. Met nota bene allemaal
slapende passagiers er nog in. Na zo’n twee en een
half uur mochten we dan eindelijk naar Beijing of
het voormalige Peking vertrekken, uiteindelijk
heeft alles bij elkaar zo’n negen uur geduurd. De
rest van de nacht nauwelijks geslapen want ik heb
alleen maar op mijn buik liggend naar buiten liggen
kijken. Het werd al vroeg licht en het landschap
veranderde aanmerkelijk. Vroeg in de ochtend stoppen
we weer op een station nu is er geen sprake
meer van handel drijven. Alle Mongoolse handelaren
zijn in Ulan Bataar achter gebleven, dus is het
redelijk rustig op het perron. Tot onze grote vreugde
is ‘DE MUUR’ te zien dus snel een fotocompositie
gemaakt van de trein samen met de muur, zo’n
kans krijg ik nooit meer.
Meer hoge bergen, veel meer groen en zoals in Indonesië
veel rijstsawa’s. Ze zullen die hier wel anders
noemen maar het geeft wel goed weer dat rijst
één van de belangrijkste voedingsbronnen is. Duidelijk
is ook te zien dat naast de ‘sawa’s’ ieder
stukje grond wordt benut. De mensen doen er echt
alles aan om hun eigen stukje grond te verzorgen.
Alles gebeurt met de hand en het is net of je ver terug
gaat in de tijd. Boeren zie je ploeteren met een
buffel en een houten ploeg, soms staat er niet eens
een buffel voor maar twee of drie Chinezen. Ook
het dorsen van het graan gebeurt op een tijdrovende
manier. Men slaat het koren met de hand op een
ronde stenen binnen plaats op de grond of in sommige
dorpen, zoals ik zag, wordt het graan in een
cirkel gelegd en gaat er iemand met een tractor over
heen rijden.
Je kon al snel zien dat de Chinezen het met betrekking
tot het milieu en de hygiëne niet zo nauw nemen.
Daar zullen we de komende dagen nog wel
meer een paar staaltjes van zien. Vlak naast de akkertjes,
en dan bedoel ik centimeters, ligt vaak de
plaatselijke vuilnisbelt van jaren. Een ophaaldienst
kennen ze niet en veel mensen proberen er wat bij
te verdienen door in hun riksja’s met bakjes hoog
opgestapelde stukken karton, of afgeladen met lege
plastic flessen of platgeslagen lege blikjes te vervoeren.
Ik zag zelfs een fietsdriewieler met ongebluste kalk
in zijn bakje dwars door een dorp rijden, de rillingen
lopen toch over je rug?
Naarmate de dag vorderde keek je steeds meer je
ogen uit. Wat een prachtig land, hoe langer hoe
meer zag je bewijzen dat hier op het platteland de
mensen zeker tientallen jaren terug in de tijd leven.
Opvallend is ook dat ieder dorpje ommuurd is alsof
ze zichzelf willen beschermen, waarschijnlijk is dat
dan ook zo. Wat me ook opviel waren de grafkruisen
direct langs de spoorlijn alsof men daar een bijzondere
betekenis aan hecht. Soms had men in de
heuvels die dicht tegen de spoorlijn aanlagen een
grot uitgegraven en vlak daarvoor een heuveltje gemaakt.
Daar weer boven op stond dan een kruis.
Een intrigerend gezicht, ik nam me voor om dat te
zijner tijd nog eens uit zoeken.