Klasse Games geen kinderspel.pdf - participatiemedia

Je hecht extreem
veel belang aan hoe
je eruitziet
Dirk De Wachter: “We hechten enorm veel belang aan de lichaamscultuur,
aan hoe we eruitzien: kapsel, kledij en versiering van
ons lichaam. De tatoeage- en piercingcultuur bepaalt wie we zijn. We
willen een extreme make-over bij de plastisch chirurg. De illusie wordt
gecreëerd dat geluk te maken heeft met de grootte van je cup, een
rechte neus, perfecte schaamlippen. Maar de grens tussen automutilatie
– jongeren die in hun armen snijden omdat ze zich slecht voelen – en
plastische ingrepen is erg dun. Ook over onze dood willen we zelf
beslissen. We willen zelf bepalen: nu is het genoeg geweest.”
Je relaties zijn
intens, maar instabiel
Dirk De Wachter: “Relaties werden tot honderd jaar geleden ‘geregeld’.
Mensen beslisten daarover niet zelf. Er waren geen echtscheidingen
en de relaties waren stabiel. Wij daarentegen worden verliefd en
daarop bouwen we onze relaties. Maar die zijn per definitie instabiel.
Gevolg: het gemiddelde huwelijk in België duurt 12,5 jaar, genoeg om
kinderen op de wereld te zetten en dan voor ander en beter te gaan.
In onze wegwerpcultuur consumeren wij relaties tot ze op zijn. We
geven elkaar enkel ons jawoord in goede dagen. Partners die ziek
worden, worden heel dikwijls verlaten. Mensen kunnen nog moeilijk
leven met tekorten, met ernstige trauma’s. Maar kwetsuren zijn onvermijdelijk
in ons bestaan. We willen nú genieten, niet na de dood, want
we weten niet of er nog iets komt.”
persoonliJkHeidsstoornissen nemen sterk toe
resUltaat
Voldoe je aan minstens vijf van de
negen kenmerken? “dan is de diagnose
borderline”, zegt prof. dirk de wachter.
Zijn we dan allemaal ziek en moet de
wereld genezen worden?
“Al wie niet meedraait in ons gekmaken-
de kapitalistische systeem, wordt door
onze samenleving gestigmatiseerd met
een psychiatrisch label, zoals borderline.
Elke vorm van protest, elk niet-functioneren
stoppen we achter de muren van het
asiel. We zijn allemaal ‘niet-patiënten’.
Tot er iets gebeurt. Sommige patiënten
weten zich staande te houden ten koste
van anderen. En die noemen we dan
geen patiënten, maar wel: ‘geslaagd’.
Als het succes stopt, als we ons werk,
onze geliefde, onze gezondheid, onze
kinderen verliezen, komen we in de miserie
terecht en vallen we uit de boot.”
“Als er zoveel kinderen met ADHD zijn,
dan is dat meer een maatschappelijk dan
een psychiatrisch verhaal. Een verhaal
van kinderen die moeten stilzitten, en
liever wat meer zouden rondlopen, of
kinderen die niet meer leren stilzitten,
of een schoolsysteem dat zo prestatiegericht
is dat je Rilatine nodig hebt.”
“Zelf vind ik inspiratie in de filosofie van
Lévinas. Hij spreekt over la petite bonté,
de kleine goedheid. Onderwijs is een geraamte
dat betekenisloos is zonder vlees.
De mensen die daarin werken geven het
vorm en beweging. Grotere structuren
moet je overstijgen door kleine daden
van goedheid. Hiervoor zijn individuele
gewetens nodig, die gevoelig en kwetsbaar
zijn voor het leed van de unieke
andere. luister naar wie uit de boot
valt, breng die terug in beeld, neem die
weer mee. Was het vroeger dan beter?
Natuurlijk niet. Niemand wil terug naar
vroeger. Laten we de uitdaging aangaan
om de tijd van nu écht onder ogen te
zien en onze jongeren te leren leven in
de wereld van vandaag.”
Klasse voor Leraren • 23