613_FM 613 (maart 2011)_p12-p17.pdf - Filmmagie

dat besef ten gunste van zijn carrière uit te spelen.
In een recenter verleden ligt een dankbare parallel
voor het rapen; Frankrijks favoriete gangster
Mesrine, de ‘man met duizend gezichten’, de misdaadkoning
die vooral ook een vermommingskoning
was, werd nagespeeld door een acteur die
vindt dat de persoon en vooral de publieke figuur
die je bent volkomen onzichtbaar moet worden
achter het personage dat je incarneert. Het inleven
in de complexe geest van Mesrine leidde tot
het soort epische transformatie – van kruimeldief
tot beroemde martelaar – waar Al Pacino of
Robert De Niro hun tanden twintig jaar eerder in
zouden hebben gezet. Cassel speelde de rol met
een ongelooflijke overtuigingskracht en streefde
in één moeite door naar een definitieve demystificatie
van de crimineel die op een bepaald moment
populairder dan de Franse president was.
Dat Cassel ervoor koos om zijn meest voldragen rol
in een Franse film te spelen, tekent hem ten voeten
uit. De acteur jongleert gewiekst met enkele
schijnbare tegenstrijdigheden; hij koestert zijn
imago als eeuwige underdog, terwijl hij tegelijk
zijn flair uitspeelt als een volbloed societyfiguur.
Hij laat zich volgaarne fotograferen met echtgenote
Monica Bellucci, poseert voor parfum-
advertenties en – hou je vast – dubt Hugh Grant in
de Franse versies van diens films. Zijn intrede in
de filmwereld vereiste geen onmenselijke sprongen
op de sociale ladder. Vader Jean-Pierre Cassel
was een geliefde comédien en Vincent volgde van
kindsbeen af circus- en acteeropleidingen. Zijn
moeder woont en werkt als journaliste in New
York, wat hem in de States van een pied à terre
verzekerde wanneer hij de artistieke wereld aldaar
wenste te verkennen.
Wanneer het op filmrollen aankomt, is Cassel jr.
echter de eigenzinnigheid zelve. Hij figureerde
tweemaal naast de populairsten der aarde in
Ocean’s 12 en Ocean’s 13. Ervaringen die hij niet als
springplank naar een comfortabele Hollywoodcarrière
gebruikte. Hij keerde terug naar het arthousecircuit
voor samenwerkingen met David
Cronenberg en Darren Aronofsky. BLACK SWAN
beschouwde de Franse acteur als een kleine, hermetische
film, een verlengstuk van Aronofsky’s
debuut Pi. Niet dat hij onder de indruk was toen
het Oscarnominaties regende over de dansfilm:
“Hij bleek toegankelijker dan ik aanvankelijk
dacht”. Punt. Aldus etaleert Cassel zijn oer-
Franse aard: “Om in Hollywood groot te worden,
moet je je broek afdoen en enkele bullshitfilms
draaien, zodat je bankable genoeg bent om door
COVERSTORY
grootheden à la Scorsese te worden opgepikt. In
Frankrijk koesteren we scherpe artistieke keuzes,
daar word je beroemd én rijk door weerbarstig
en on the edge te werken. Zoals ik. Ik heb een carrière
in Frankrijk en ik amuseer me. Waarom zou
ik smachten naar aanvaarding in de mainstream
Hollywoodkringen?” Inderdaad blijft de veelgevraagde
acteur gestaag voortwerken met scherpzinnige
Franse cineasten zoals Jacques Audiard
(Sur mes lèvres), Jean-Jacques Annaud (Sa majesté
Minor) en Dominik Moll (Le moine).
Met echtgenote Bellucci speelde hij reeds zeven
keer samen en daar stopt het niet bij wanneer het
van de viriele Fransman afhangt. Al zal een van
hun samenwerkingen altijd in het filmgeheugen
gekrast blijven, namelijk die in de onwaarschijnlijk
gewelddadige mokerslag Irréversible (2002).
Nu Cassel definitief een koers lijkt te varen richting
diepgravender rollen (hij beëindigde net de
opnames met Cronenberg over de relatie tussen
psychoanalytici Freud en Jung), kan men zijn
prestatie als Marcus in Irréversible beschouwen
als het archetype van zijn vroege carrière: moreel
dubieus, fysiek veeleisend en een brutale provocatie
aan de burgerlijke goegemeente, maar artistiek
én carrièrematig een zeer doordachte en
accurate keuze. ×
FILMMAGIE #613 | MAART 2011 | 17