Poppels Oorlogsboek - Nicolaus Poppelius

tweemaal werden we "zuruk" gezonden. Gemakkelijk te verstaan, er was te veel verkeer op de wegen.
Den 2 Juni gelukte het ons dan voor goed af te reizen. Er was wat te zien onderweg: ontredderde en
opgeblazen wegen, huizen in puin, vernielde auto's, stukgeschoten tanks, honderde luxe-auto's
achtergelaten bij gebrek aan brandstof, gesneuvelde soldaten, lijken van dieren, enz.
Tegen den avond van den tweeden dag kwamen we in St.Omer. Hier vonden we schoone hotels.
Jammer genoeg die schoone hotels waren ledig; de moffen hadden alles "mit". Den volgenden dag
over Le Nieppe naar Cassel. Cassel ligt op een hoogen heuvel; ter wille van onze moede beenen zijn
wij er omheen gegaan om Hondeghem te bereiken, Le Briande en Caestre, al plaatsen meer dan half
verwoest. Overal puin en vernield oorlogsmateriaal; uitgebrande auto's, achtergelaten kanonnen.
Eindelijk geraken we in Abeele, een dorp aan de Fransch-Belgische grens. Langs een binnenweg
komen we er toe en daar opeens, tot onze groote verrassing, zien we de schijf waarop het woord:
"tol". Wat een inwendige en uitwendige verlichting terug op vaderlandschen bodem te staan! En wat
verschil op stoffelijk gebied: in Frankrijk niets te koop, hier nog alles in overvloed. Het eerste winkeltje
bezorgde ons wit brood, peperkoek, chocolade, al wat ge maar begeerde. Hier hadden we ook de
gelegenheid onze stukke schoenen te laten oplappen. Op een groote boerderij, een weinig buiten 't
dorp, vonden we in een zuivere stalling slaapgelegenheid. Wij kregen gelegenheid om per auto, mits
betaling tegen woekerprijs in Deinze te geraken.
De reis ging langs Ieper en hier zagen we de eerste Fransche krijgsgevangenen die onder bewaking
van Duitsche soldaten, opruimingswerken verrichtten. Van Deinze naar Lokeren ging het nu,
nogmaals per auto: een Belgische soldaat, door de Duitschers aangesteld, was onze Fuhrer. In
Lokeren dat een verzamelplaats was, stonden auto's en bussen om de weerkeerende vluchtelingen
verder te voeren. De Duitschers zelf regelden den dienst. Onze reis bracht ons tot in Antwerpen; de
Schelde werd op een pontonbrug overgereden. In de havenstad toegekomen, zaten we spoedig in de
autobus voor Turnhout. Nog juist kwamen we in de hoofdstad der Kempen aan om er den tram van
Poppel in te stappen. Nog voor den avond van den 5 Juni waren wij bij vader en moeder, die al zoo
getreurd en gezeurd hadden om hunnen verloren zoon. Jammer genoeg, nog twee ledige plaatsen
bleven bij ons open. En hoeveel erger was en is het nog elders? Bij ons zijn de twee nog afwezigen
teruggekeerd den 25 Augustus, en zijn we dus, God zij dank, allen weer samen. Besluit. Liefste
Vaderland, als Gij ons nog eens nodig hebt, weet het maar te zeggen: we komen! Maar als het is voor
zulke kale reis als deze, die ik hier naar waarheid beschrijf, gelieve dan ten minste vooraf te zorgen
voor een paar stevige schoenen en een grooten strooien hoed. Ik heb, en mijn makkers allemaal,
gezweet om dood te vallen.