Poppels Oorlogsboek - Nicolaus Poppelius

2. De grenswacht (Jan Marynissen)
In 1918 was de oorlog niet afgewerkt: 't was maar een wapenstilstand. De Duitschers meenden dat zij
niet overwonnen waren; zij droomden van revanche en werkten in dien zin. Opnieuw zou en moest de
wereld kennis maken met den oorlog. De menschen snakten zoo naar vrede, naar echte vrede, doch
het vlotte niet, het vlotte nergens op de wereld. De wereld was en bleef ziek. Onheilspellende
gebeurtenissen sloegen ons beurtelings met angst... Reeds eenigen tijd was er sprake van oorlog. Om
wille van "levensruimte" dreigden de Duitschers geen land te zullen sparen. Wij leefden in spanning:
wachtend wat ons de dag van morgen brengen zou. Toen op een morgen ... 't was 1 September 1939,
we werden wakker door ongewoon rumoer op straat. Er werd geklopt. De veldwachter bracht een
oproepingsbevel. Nog meer mannen die vroeger teekenden voor grenswachter deelden hetzelfde lot.
Wij hadden daar: Van Haeren R, Van Rooy J, De Jongh J, Van Beurden J, Goossens Aug, Woomens
L, Van Iersel A, Raeymaekers Fr, Timmermans Al, Woestenburg Al, Van Akeren H, Bleukens C en de
ondergeteekende. Het bevel luidde: "Om 10 uur op de Gendarmerie, in Weelde zijn". Ongaarne
gingen wij, doch moedig: De plicht riep. Op de Gendarmerie wachtten we dan af wat zou gebeuren.
Wij waren dus de eerste Poppelsche gemobiliseerden! Om 1 uur kwamen we terug in Poppel. Ons
aantal was vergroot: wij hadden ook mannen uit Weelde, Ravels en ook gendarmen. De wacht moest
dadelijk opgetrokken worden. We werden dan verdeeld over de vele posten. Met een gendarm en 2
andere mannen werd ik aan het "Domein de Pannenhoef" geplaatst. Daar stonden wij dan op wacht,
wij mannen van 40 à 45 jaren, zonder uniform ofwel met uniform maar dan te klein.
Een geweer met kogels hadden wij. "Waakzaam zijn" was de boodschap! Geen vreemdeling mocht
het land binnen. Wij hadden daar weinig werk, te weinig naar ons goesting. Af en toe was er toch iets:
een Hollander die probeerde België binnen te komen; een auto wiens bestuurder niet wilde stoppen
de eerste maal; hij dacht wat meer te zijn dan een ander, doch spoedig hadden wij hem dat geleerd.
Desnoods zouden we de banden kapot schieten. Een volgenden keer was hij gewillig. Stilaan begon
het koud te worden; wij maakten ons een barak. Zoo ging de tijd voorbij, want wij werden het beu:
tehuis wachtte ons werk, terwijl wij hier onzen kostbaren tijd versleten. We verlangden afgelost te
worden. Na een maand dienst dan, werden we vervangen door jongere krachten; wij waren ruim oud
genoeg. We herbegonnen weer ons dagelijks werk en waren tevreden. Wij hadden onzen plicht
gedaan.