Poppels Oorlogsboek - Nicolaus Poppelius

5. Het soldatenleven mijner klas '40 (Jozef Woestenburg)
Het was op 30 April, dat ik mijn dorp moest verlaten om dienst te nemen in het leger. Ik werd ingelijfd
bij de spoorwegtroepen te Hoogboom, om er mijn dienstplicht te vervullen. In onze kazerne
aangekomen werd ons het khakipak aangepast en nu stonden wij daar in ons soldatenuniform dat ons
uitzicht geheel veranderde, en verwonderd bezagen wij elkander in onze nieuwe kleedij. Nu zou voor
ons het soldatenleven beginnen, maar heel anders dan we verwacht hadden. Enkele dagen geoefend,
doch dat duurde daar niet lang. Het werd omgezet in ellende en teleurstelling. Het was op Vrijdag 10
Mei dat we om 5 uur in den vroegen morgen werden opgeschrikt door trompetgeschal, het commando
werd gegeven dat iedere soldaat, in de kazerne gelegen, zijn ransel moest inpakken en de
kommandant zegde ons dat Duitschland ons land was binnengevallen en dat de oorlog was
uitgebroken. We kregen allen bericht: binnenblijven, en reeds wanneer de morgenschemering
opdaagde, zagen we door de vensters de Duitsche vliegtuigen, in groot getal, door de lucht zweven,
en steeds werden we opgeschrikt door daverende ontploffingen der vreeselijke Duitsche moordtuigen.
Het kamp van Brasschaet was een van hun eerste doelen om hun moordlustige plannen ten uitvoer te
brengen. Het was 8 uur in den morgen nu en we kregen enkele minuten tijd om vaarwel te zeggen
aan onze familieleden die reeds met spanning wachtten aan de poort der kazerne. Hier zagen we het
eerste slachtoffer vallen. Een luchtgevecht had op zeker moment plaats tusschen Duitsche en
Fransche toestellen: een Fransche jager werd neergeschoten, doch de 2 inzittenden van dit vliegtuig
landden veilig enkele honderden meters verder in het veld; maar toen we onze schuilplaats verlieten,
werd een persoon, zwaar gekwetst, naar het Rood-kruis onzer kazerne gebracht, hij was gekwetst
door de dwalende kogels van deze vliegtuigen.
In den namiddag stond onze trein vertrekkensgereed en wanneer de duisternis viel, kregen we bevel
in te stappen en in razende snelheid ging het voort in den donkeren nacht. Waarheen wist niemand.
Het was Zaterdag in den vroegen morgen wanneer we het stadje Nieuwpoort binnenreden; hier
moesten we uitstappen en enkele dagen verblijven. We werden geplaatst in een oude garage waar we
mochten eten en slapen. Enkele dagen nadien vertrokken we verder op, en ditmaal ging onze reis
naar Frankrijk. Onder onze reis werden we niet gestoord door vijandelijke vliegtuigen, wel zagen we
ze reeds hoog in de lucht zweven, doch hun doelen waren gericht op Fransche steden. Reeds
wanneer onze trein de Fransche grenzen overschreed, werden we door de Fransche bevolking
toegejuicht en onze trein werd bekrast met de woorden: "Leve Frankrijk, Leve België". Na vele dagen
reizen werden we geplaatst in een verafgelegen kamp, tegen de Spaansche grens. Hier durfden we
niet slapen in de barakken die ons werden aangewezen, want deze waren vol vuil en ongedierte. We
sliepen hier buiten in de tenten die we zelf hadden opgeslagen. Na enkele dagen hier te hebben
geoefend, ging onze reis verder; we werden geplaatst in het stadje Ganges.
Hier verbleven we ongeveer een week, doch weldra klonk weder het bevel: vertrekken, en weldra
reisden we per trein verder Frankrijk in. Steeds reden we voorbij onbekende plaatsen en onderweg
ontmoetten we Fransche Roodkruistreinen, overvol met vreeselijk verminkte en gekwetste soldaten en
hier en daar stukgeschoten wagens; onze reis ging nu naar het front. Onze trein hield stil in een
verlaten dorp, namelijk Suippes, tegen de Luxemburgsche grens; de avond was nu reeds gevallen en
onze kommandant verdeelde ons hier in groepjes van 4 à 5 man. We kregen nu bevel te overnachten
in het lange gras eener weide, enkele honderden meter van dit dorp. In den nacht werden we wakker
en hoorden reeds gegons der duitsche vliegtuigen die naar het front vlogen; doch hieraan geen gevolg
gevend, sliepen we verder in en werden wakker in den vroegen morgen. Rond 7 uur kregen we bevel
ons te verzamelen om ons eten te halen. We stonden reeds enkele minuten in groep of Duitsche
jagers hadden ons bemerkt en weldra werden we onder vuur genomen, hetgeen enkele minuten
duurde. Na onze eerste ontmoeting met vijandelijke vliegtuigen, klonk het bevel: ons in groep te
verzamelen en te vluchten in een dicht bijgelegen bosch. Hier hadden we ons enkele dagen schuil
gehouden, doch werden ontdekt door verkenningsvliegtuigen en weldra werden wij gebombardeerd
en sloeg geheel onze compagnie vluchtend weg. Verscheidene soldaten werden hier gedood. Na
steeds voorzichtig, en bij 't minste geronk van vliegtuigen dekking zoekend, sukkelden wij voort,
verscheidene dagen en nachten bijna niets etend, afgemat; vuil en slordig sloften we door bosschen,
heide, tot opeens 't bevel klonk: rusten.
Doodmoe en afgemat sloegen we onze tenten op en sliepen weldra in, doch te middernacht klonk
nijdig klaroengeschal: vlug vertrekken. We moesten nu op bevel der Fransche overheid om drie uur in
den nacht over de Marne zijn, zoo niet waren we verloren. Met angstige spanning wierpen we onzen
ransel weder op den rug en weldra ging het voort. Enkele oogenblikken over den stroom of de brug