Het smartvol lijden van Jezus Christus - visioenen van Anna ...

1788.
is alles mogelijk, neem dus deze kelk van Mij weg!”
Aanstonds evenwel hervatte Hij zich, herkreeg de rust
en kalmte van ziel en voegde er aan toe: “Doch niet
mijn Wil, maar de Uwe geschiede!’”
Zijn Wil en die van de Vader waren nochtans één, maar Hij die uit
liefde tot de mens de gehele zwakte van de menselijke natuur
wilde ondervinden, sidderde hier bij het zicht van de naderende
dood.
Heel de grot rondom Hem zag ik vol schrikbeelden. Ik zag ze
vervuld met alle zonden, alle boosheid, alle ondeugden, alle
straffen, alle ondankbaarheden. Het zicht daarvan stortte Jezus’
ziel in een dodelijke angst. De schrik voor de dood, de natuurlijke
vrees voor de grootte van het zoenlijden zag ik in de gedaante van
spookbeelden die Hem aanvielen en bestormden.
Hij viel ter aarde, Hij wrong zich de handen, sidderde en beefde
en was bedekt met het zweet van de angst; Hij richtte zich op; zijn
knieën zakten door en konden Hem nog nauwelijks dragen; Hij
was geheel ontdaan en schier onherkenbaar; zijn lippen waren
bleek en zijn hoofdhaar rees te berge.
Het was ongeveer half 11 toen Hij opstond en met waggelende
tred, bij iedere stap struikelend, met klam zweet overdekt, zich
met moeite tot de 3 apostelen voortsleepte, terwijl Hij meer
waggelde dan ging. Hij begaf zich links van de grot opwaarts en
nu over de grot heen naar het terras, waartegen zij aangeleund te
slapen lagen. Na in bekoring gekomen te zijn, waren zij van
moeheid, neerslachtigheid en angst overmand geworden; zij lagen
daar naast elkaar op hun ene arm geleund, de een met zijn rug
naar de borst van de andere gekeerd.
Jezus kwam tot hen als iemand die in doodangst is en door vrees
naar zijn vrienden gedreven wordt, en tevens als een trouwe
Herder, die, het naderend gevaar bewust, hoewel zelf ten uiterste
verschrikt, toch zijn kudde, die Hij in gevaar weet, gaat opzoeken
Fascikel 29 101