Frank Boeijen in Beijing DE LANGE MAN - De Rode Leeuw

De druk poetsende Kasteleinse begroette De Lange Man met
‘De betere wensen voor het nieuwe jaar, nu mag het nog!’, en
De Lange Man, die als een pakezel beladen met boodschappentassen
over de drempel van het etablissement strompelde,
zijn wangen appelrood van de kou, moest even bijkomen en
uithijgen voordat hij die wensen kon retourneren. Krakend en
knisperend zochten de zakken hun rustpunt naast de barkruk
van De Lange Man, wiens tong zijn gevriesdroogde lippen
likte in anticipatie van een kelkje botverwarmende jenever.
“Dat het maar een mooi jaar mag worden”, sprak de man
naast De Lange Man. Met twee handen omvatte hij zijn glas
rode wijn. De Lange Man moest knipperen, want rond de nek
van de wat oudere en slecht geconserveerde man hing een
verzameling felvonkende kettingen met religieuze symbolen,
waarvan sommigen zich hadden ingegraven in het opkroelende
grijze borsthaar.
“We kunnen enkel hopen”, zei De Lange Man, druk peinzend
over hoe hij deze man moest determineren en nipte van zijn
kelkje.
“Ik ben een Boeddhist”, sprak De Slecht Geconserveerde
Expat. “En dus zijn uw woorden mij uit het hart gegrepen.
Wij kunnen enkel hopen en kaarsjes branden voor Boeddha.”
De Lange Man nam nu een stevige slok uit zijn glaasje, en
wenkte voor een nieuwe. Voor hij beleefd kon informeren
naar het hoe en waarom, werd hij op zijn wenken bediend.
“Ik heb namelijk een huis in Thailand”, smakte De Slecht
Geconserveerde Expat. ,,Zodoende kwam ik via een Thaimeisje
in contact met het Boeddhisme. Meneer, wat een
verademing was dat! De tempels zijn prachtig, je steekt een
kaarsje op en brandt wat wierook, en je voelt je heerlijk.
Verlichting heet dat.”
De Lange Man voelde een enorme somberheid door zijn lijf
en leden stromen.
“Ik heb nu een Thaise vriendin”, zei De Slecht
Geconserveerde Expat, “en wij bidden samen in de tempel. Ik
heb ook een paar tatoe’s. Wilt u ze zien?”
De Lange Man wuifde dit aanbod weg, en bestelde met hetzelfde
gebaar de fles. Hier moest flink gedronken worden.
“Ook hier nog maar even, schatje!”, zei De Slecht
Geconserveerde Expat, en wees op zijn glas. “Volgende week
de lAnge mAn
komt mijn Thai-duifje, maar tot die tijd…” en hij strekte zijn
hand over de bar en beroerde bijna achteloos de borsten van
de Kasteleinse, zodat de wijn naast het glas klotste.
De Lange Man kon zich tenminste 5 grondbeginselen van
het Boeddhisme herinneren, dankzij enige belezenheid, en
van alle afdelingen en compartimenten in de religiewinkel
scoorde het Boeddhisme het hoogst vanwege het gebrek aan
onbewijsbare godheid en de nadrukkelijke verwijzing naar
het zelf.
“Maar…” waagde hij, terwijl zichzelf een nieuw glas
inschonk, “alcohol en lust… Ik dacht… de beginselen…”
De Slecht Geconserveerde Expat sloeg de helft van zijn glas
wijn achterover, plaatste het woest in de plas wijn op de bar,
en draaide zich om naar De Lange Man. “Ja, wie weet er nou
het meest van Boeddhisme? Jij of ik? Heb je deze kettingen
gezien? Heb je mijn tatoe’s al gezien? Ik ben het al jaren!
Wat weet jij er nou eigenlijk van?”
De Lange Man ontdekte spuugbelletjes en het begin van
schuim in de mondhoeken van De Slecht Geconserveerde
Expat. Hij zag ook de waterige ogen, eigenlijk kleine varkensoogjes
boven dikke wallen, en de weifelende hand op
zoek naar het wijnglas. De Slecht Geconserveerde Expat,
berekende De Lange Man, was op weg naar de zeventig.
“Mag ik vragen”, dapperde hij, “hoe oud uw Thai-duifje is?”
De Slecht Geconserveerde Expat schrompelde ineen, en er
trok een grimas door zijn rimpels, dat moest doorgaan voor
een zalig lachje. “Twintig, meneer. Bijna twintig.” Hij zweeg
en zeeg neer op zijn kruk. “Een man is zo oud als de vrouw
die hij voelt”, fluisterde hij.
De Lange Man stond op en rechtte zijn rug. Hij vatte energiek
de boodschappentassen en knikte naar De Kasteleinse.
Zij knipoogde.
“Ik ben een Boeddhist!” lalde De Slecht Geconserveerde
Expat.
Vlak voordat de deur achter De Lange Man dichtviel, hoorde
hij nog: “Maar daar snappen jullie helemaal niks van.”
De Lange Man
- 14 - december 2011