Bijlage 2 Archeologische onderzoeken - ruimtelijkeplannen ...

15. Determinatie A Verhoeven. Mogelijk
betreft het een schaal van het type
Chenet 342 (vergelijk Erdrich 1998,
879).
19
▼
ADC Rapport 128 - Enschede, Josink Es - AAO
wezen op importen. Echter, ook in dit geval is de aangetroffen hoeveelheid materiaal der-
mate beperkt dat het doen van uitspraken een moeilijke aangelegenheid blijft.
Een klein wandscherfje met een fijn, zwartgrijs en op de breuk grijsrood baksel is het
vroegste met zekerheid na de Prehistorie te dateren fragment. Typologisch kan de scherf
ingedeeld worden in de groep van het zogenaamde Terra Nigra aardewerk. Hoewel het
fragment te gering van omvang is om het type van het voorwerp vast te stellen, is het
zeer waarschijnlijk dat het ooit deel uitmaakte van een schaaltje op voet. 15 Qua datering
moet dit voorwerp in ieder geval in de Laat Romeinse periode geplaatst worden. Mogelijk
stammen ook de bij het Prehistorische aardewerk besproken scherven met plantaardige
magering uit deze periode.
De volgende periode waaruit een tweetal kleine fragmenten aanwezig is, is de
Karolingische Tijd (Vroege Middeleeuwen C). Een randscherf met radstempel versiering is
afkomstig van een Badorf bolpot. Een tweede, kleiner fragment uit hetzelfde vondst-
nummer is mogelijk van dezelfde pot afkomstig. Beide scherven kunnen tussen 725 en 900
gedateerd worden. Mogelijk stamt ook de eerder besproken Hessen Schortens scherf uit
deze periode.
Van het zogenaamde Pingsdorfer aardewerk, dat typochronolgisch volgt op de keramiek uit
Badorf, zijn meerdere scherven aanwezig. In alle gevallen betreft het echter wand-
scherven, die niet scherper dan tussen 900 en 1200 gedateerd kunnen worden.
Onder de vondsten uit de opgraving zijn ook enkele fragmenten van grijs en rood aarde-
werk en van steengoed. Hoewel enkele van deze scherven uit de Late Middeleeuwen (13 e /
14 e eeuw) kunnen dateren, lijkt een datering in de Nieuwe tijd (vanaf de late 15 e eeuw)
meer waarschijnlijk. Voor al deze fragmenten geldt dat ze uit het esdek ter plaatse afkom-
stig zijn. Waarschijnlijk zijn deze scherven tezamen met het bemestingsmateriaal waarmee
het esdek gevormd werd op deze locatie terechtgekomen. Het ontbreken van een duidelijk
Laat Middeleeuwse component onder dit materiaal vormt een aanwijzing voor de relatief
late datering van de vorming van het esdek op deze locatie.
5.4 Conclusie
Tijdens het AAO ter plaatse van de Josink Es werd een relatief kleine hoeveelheid aarde-
werk aangetroffen die evenwel op een zeer lange bewoningsgeschiedenis lijkt te wijzen. Bij
de bespreking van het Prehistorische materiaal werd de mogelijkheid besproken dat een
belangrijk deel van de vondsten zouden kunnen dateren uit de Late Bronstijd en/of de
Vroege IJzertijd. Alle afzonderlijke decoratietechnieken komen evenwel gedurende een
zeer lange periode (Bronstijd tot Romeinse Tijd) voor. Wanneer we dit gegeven combineren
met de determinaties van het Middeleeuwse aardewerk, dan lijkt de andere geopperde con-
clusie echter meer waarschijnlijk. Bij de bespreking van het Middeleeuwse materiaal is
duidelijk geworden dat de aanwijzing voor bewoningsactiviteiten ter plaatse veelal bestaat
uit één of enkele scherven. Voor het overgrote deel van het materiaal geldt dat een
scherpe datering niet mogelijk is. In plaats van een datering in de Late Bronstijd / Vroege
IJzertijd lijken de aangetroffen Prehistorische scherven dan ook het resultaat te zijn van
een veel langere bewoningsgeschiedenis. Al met al zijn er aanwijzingen voor bewonings-
activiteiten in de Vroege Bronstijd, Late Bronstijd / Romeinse Tijd, terwijl er ook gedu-
rende de Laat Romeinse Tijd, de Karolingische periode en de Volle Middeleeuwen gewoond
zal zijn. Omdat het materiaal voor het grootste deel uit het esdek ter plaatse afkomstig is
en derhalve nauwelijks te relateren is aan sporen, is het moeilijk om binnen het
esdekcomplex bewoningsconcentraties te traceren. Daarnaast is de hoeveelheid materiaal
die met zekerheid in bepaalde perioden te plaatsen is dermate klein dat deze ook nauwe-
lijks voor dit doel bruikbaar is. Zelfs is het niet uit te sluiten dat materiaal van elders, te-
zamen met de in de Laat en Post Middeleeuwse periode in stallen gebruikten heideplaggen,
werd aangevoerd.
Waarschijnlijk is de onderzochte locatie (met tussenpozen) vanaf de Vroege Bronstijd tot in
de Volle Middeleeuwen bewoond geweest. Vanaf het einde van de Late Middeleeuwen was
deze locatie waarschijnlijk in gebruik als landbouwgrond. De bewoning zal per periode be-
staan hebben uit één of enkele erven waarvan een belangrijk deel door de latere landbouw-
activiteiten verploegd is. Het grootste deel van de aan deze bewoning te relateren vond-
sten werd immers in het boven de bewoningsresten gelegen esdek aangetroffen.