Lacrima - template - nov 2012 - Arne Sierens

en nooit voor wat had weergekregen
of liegen en bedriegen.
Van dat stom werk dat ze altijd moest doen,
van die strontsituaties
waarin dat ze altijd terecht kwam.
'Nooit van niemand niet geleerd
hoedat ’t anders kon in ’t leven, ventje.
Ge versta gij mij toch, ventje?'
Dat ‘k eigenlijk kompassie moest hebben mee haar.
Nee, ‘k verstond ekik haar niet.
Vlam, die deur open,
begon ze daar met een trekker op mij te slaan.
't Was winter,
ze had er mij weer een keer ingestoken,
't was berekoud, 'k zat daar al uren in,
'k was halfbevroren.
Gaat opeens dat deurke open.
't Was mijn broer: 'Wat doet ze al met u, ventje?'
Irma van op ’t tweede, ze kon zij alles horen,
mijn gebleit, 't getier van mijn ma,
ze kon er niet meer tegen
en ze was ’t gaan overdragen.
Mijn broer met mij die trappen op,
ons appartement binnen,
in de keuken, doet daar een kast open,
pakt er een fles Porto uit: 'Wat is dat, ma?'
Loopt er mee naar het balkon,
mijn ma d'r achter: ‘Durf niet. Durft niet.‘
‘Hier.’ zegt hij,
al haren drank over de ballustrade.
‘k Zie hem daar nog staan, in al zijn glorie,
met zijn schoon zwart haar en zijn leren vest.
Travolta!
Zo lachen naar mij met zijn witte tanden,
hij had hier ah zo een gouden kruiske,
had ge hem een micro gegeven,
hij was beginnen zingen.
Mijn broer was mijne god,
mijnen Apollo.
Zes jaar had 'k nietten van hem gehoord.
’t Is ook Irma geweest van op ’t tweede,
zoveel jaren later, ik zat vast in Eeklo,
die ’t mij komen zeggen is,
dat ze mijn ma ’s ochtends gevonden had,