Lacrima - template - nov 2012 - Arne Sierens

Arne Sierens
Lacrima

D'r zijn van die haken in 't leven,
als ge d'r aanhangt,
dan hebt ge 't aan uw kloten,
ge moogt zoveel spartelen als ge wilt,
ge zit er aan vast.
Vorige zomer,
’t was achter de vakantie,
‘k kwam zjuust weer van op reis,
‘k was gaan eten bij mijn zuster.
Zegt ze: 'Cato heeft u nodig,
maar ze durft het u niet vragen.’
'k Moest niet vragen voor wat.
'Gaat 't over Jimmy?
Heeft ze weer problemen met hem?'
Cato en ik zijn zes jaar thopengeweest.
‘Ik heb een kleinen van acht jaar – Jimmy.’
Zei ze mij den eerste keer.
Voor mij was dat okee.
Hij zat een week bij zijn pa,
een week bij ons,
en dan waren wij een ménage.
‘k Maakte ekik eten,
‘k ging hem afhalen van 't school,
we gingen wij thopen gaan zwemmen,
'k voerde hem naar den basket.
‘k Had echt nen inval in dat ventje.
Dat was gewoon de mijnen.
Maar ‘t was dan gedaan met Cato.
Ze was mij beu,
maar ‘k waar ekik haar ook beu.
Dat ging niet meer.
Luistert, 'k ga hier ‘t proces niet maken,
‘k heb d’r wel wreed zeer van gehad,
want met geheel die affaire
was ‘k dan ook Jimmy kwijt,
godverdomme.
Zijn pa is dan verongelukt van Jimmy,
met zijn zatte kloten tegen een paal gereden,
hij had zijn riem niet aan, ’t kalf.
En Jimmy was dan beginnen smoren, ah ja.
Elke week kreeg 'k wel telefoon van Cato,
dat Jimmy ’t niet goed deed op school.
Wat had ze gepeinsd?
Op de keukentafel zat hij al van ’s ochtends vroeg
van die grote joints te rollen.
‘Jamaar, hij is nog maar vijftien.’ Zegt ze.

‘k Peinsde: Hoe oud waar ekik?
Hij had dan ook serieus wat geld gepikt van haar.
Ze mocht er niets van zeggen, 't kot was te klein,
hij ging al ’t groen uit haren hof trekken, zeidt hij.
‘Zijt ge nu aan ’t lachen? Vind ge ’t geestig?'
'Jamaar' Zegt ze, 'hij pist weer in zijn bed, hij is vijftien.'
‘k Zeg: ‘Gaat er mee bij een psycholoog
en vraagt wat pillen.’
Elke week telefoon.
Jimmy ging stoppen met basketten.
Ze hadden hem een contract aangeboden,
hij kon direct beginnen spelen bij BBC Kangoeroes,
semi-professionnel, eerste nationaal, serieus, zun.
Hij zag dat niet meer zitten, basket, hij was 't beu.
‘k Zeg: ‘Wadde? Geeft hem mij nekeer door.'
'Wat is dat Jimmy? Wat gaat ge dan doen?’
‘Nietten.’ Zeidt hij.
’t Was intussentijd een jaar geleden.
dat 'k van hen nog etwa gehoord had.
‘k Zeg tegen mijn zuster:
‘Ik heb in feite geen goesting van te gaan.’
Zegt ze: ‘Cato, in den tijd dat ge niet wist
waarin of waaruit, heeft ze u geholpen,
zonder haar waar ge d’r niet meer geweest.
Of zijt ge dat vergeten?’
Ik naar Cato.
Die deur gaat open,
Cato zag ter niet goed uit,
weggetrokken, vermagerd, oud geworden,
die ogen diep in die kassen.
Jawadde.
‘k Loop achter haar mee naar binnen.
‘Moet ge etwa hebben om te drinken?’ Zegt ze.
‘k Zeg: ‘Mag diene dwazen televisie uit?'
Begint ze daar te bleiten: Jimmy was gaan lopen!
Ze had al vier maanden nietten van hem gehoord,
ze had een adres van gekregen van iemand.
ze had al een paar keren aan zijn deur gestaan,
maar hij deed niet open.
De numéro van zijn GSM was niet meer zjuust,
hij antwoordde niet op zijn mails.
Allez, ze was ter niet gerust in,
't was gelijk ofdat hij hem wegstak.
‘God weet waardat hij nu aan zat.’
Ik stond daar, ‘k had ’t zien aankomen.

Ze duwt mij daar een papierke in mijn handen
met een adres op: ‘Gij zijt gij van daar,
gij kent dat daar, gaat gij gaan kijken voor mij.’
‘En plus’ had ze gehoord van zijne beste maat Sven,
dat hij een tijdje zou gewerkt hebben
achter den toog van dancing de Faraos.
Zegt ze: ‘Ik heb u nodig.
Doe 't voor den tijd dat we thopen zijn geweest.
We zijn wij toch zes jaar gelukkig geweest?’
‘k Keek naar dat adres op dat papierke
en ‘k duwt ’t weer in haar handen,
'k zeg: ‘Nee, Cato.’
- ‘Wat? Zijn wij niet gelukkig geweest?’
't Ging niet daarover, 't was dat adres,
d’r was een bom die in mij barste,
't was godverdomme fucking midden in 't reservaat.
'k Zeg: ‘Ik heb feitelijk geen tijd, Cato,
'k ben aan 't wachten op een container uit Amerika.’
Ik koop ah zo van die meubels op, in bamboe, op Ebay,
bars en barkrukken in Tikistyle, lijk dat ze zeggen,
jaren vijftig, Hawaï en al, ge kent dat wel.
En eens in de zoveel tijd laat ik dat
dan al thopen overkomen in een container,
ik kuis dat op en ik verkoop dat dan door,
aan van die privéclubs in Duitsland en Holland vooral.
Ge kunt daar schoon geld mee verdienen.
'k Zeg: ‘Nee, Cato, als diene container daar toekomt,
moet ik daar staan, ge verstaat gij dat toch?
'k Heb echt waar genen tijd.'
Oe, 't was al goed,
ze ging hare plan wel trekken,
'k moest haar al niet meer helpen,
zij was zij de moeder,
't was tenslotte hare zoon.
Klak, dienen televisie weer aan.
’s Anderendaags krijg 'k bericht
dat mijne container vastzat bij de douanes.
’t Was zjuust 't gene dat mijn zuster gezeid had,
zonder Cato was ‘k hier niet meer geweest.
Maar wilt dat godverdomme zeggen
dat ‘k geheel mijn leven gaat moeten - ?
'k Stap in mijn auto,
‘k leg mijn poten op ’t stuur,
'k zeg: ‘Gow, chief, asemt nekeer diep,
kom, we gaan hem d’r gaan uithalen.’

Ik rijd richting stad,
en op de ring zie ‘k ze al staan,
de blokken van de Nieuwe Wijk.
‘k Had gezworen dat ‘k nooit nog een voet ging zetten
in de schoonste sociale wijk van de wereld
- eigen haard, goud waard.
‘k Kom d’r aan,
'k parkeer mijnen auto op 't pleintje,
‘k stap uit en 'k sta d'r weer middenin:
het reservaat.
Het is ongetwijfeld met de beste bedoelingen
en vanuit het grootst mogelijk sociaal gevoel
van iets te willen doen voor zijne medemens
dat er ooit het concept ‘sociale woningen’ is uitgevonden.
Maar blijkbaar waren er bij de sociaalvoelenden
toch enkele practische geesten
die vonden dat dat niet te veel mocht kosten
en dat dat vooral niet te groot mocht zijn,
die beginnen redeneren zijn dat als mensen
kunnen wonen op honderd vierkante meter
dat perfect moet kunnen op tachtig vierkante meter,
en als dat op tachtig gaat,
dat ook perfect op zestig gaat,
enzovoorts enzoverder,
tot ze uiteindelijk op een formaat zijn uitgekomen
van een enkele postzegels groot.
die in geperforeerde rijen aan mekaar hangen,
met geperforeerde muren,
dat ge vooral goed uw gebuurs zoudt kunnen horen poepen,
en de WC’s die vier postzegels verder worden doorgetrokken.
Terwijl ze dat in het begin horizontaal deden,
zijn ze er heel rap achtergekomen
dat dat nog goedkoper kon,
door die dozen vertikaal op mekaar te stapelen,
en ook systematisch hoogte af te snijden
zodat ge uiteindelijk uw plafond kunt schilderen
zonder dat ge maar een trapladderke
of een stoel nodig hebt.
Luistert, ’t probleem is niet de grootte,
d’r zijn zelfs mensen dat daar geiren wonen.
Wijlen zijn van Meulenbeek, weet ge wel wel?
In mizerie vindt ge mekaar.
't Zal wel zijn.
Nee, ’t probeem is met die sociale complexen,
dat ze gelijk in de gevel van elken blok
ah zo een plaquette hebben ingemetseld met:

NIET IN STAAT VOOR ZIJN EIGEN TE ZORGEN.
NUTTELLOZEN, NIEWAARDS.
WE ZEGGEN WIJ WEL: GELIJKE KANSEN.
VERGEET HET, GE ZIJT TE DWAAS,
EN UW KINDERS OOK,
ZE KENNEN NIETS
EN ZE GAAN OOK NOOIT IETS KENNEN,
ZE LEREN NIETS OP SCHOOL.
LEGT EEN KNOOP IN UW FLUIT,
GE ZIJT MET TE VEEL,
EN DIENEN ASBEST, LAAT DAT MAAR ZITTEN,
DAT KAN GEEN KWAAD, KRIJG KANKER,
WE HEBBEN U NIET VANDOEN.
'k Moet zwijgen -
Dr zijn zo van die politiekers,
van die ‘democraten’, ge zou ze laten doen,
ze zetten van die ijzeren bogen aan den ingang
met in smeedwerk van die letters – weet ge nog?
‘t Laatst ‘k was naar televisie aan ’t kijken,
’t ging over de indianen in Amerika.
D'r was zo een doktores die 't aan 't uitleggen was,
dat één op de vier baby's in de reservaten
gehandicapt geboren werd
omdat de moeder aan den drank zat.
FATAL ALCOHOL ABUSE, noemt dat.
Op ’t einde van 't programma, zei ze,
dat in 't jaar tweeduizend en zo veel,
de vrouwen in de reservaten
gemiddeld leven tot hun eenenvijftigste,
en de venten tot hun achtenveertigste.
‘k Heb dat zeer weggezapt.
'k Kwam uit op 't laatavondjournaal.
Stond er daar een vakbondsdélégué
bij één of andere staking,
dat hij 't schandalig vond dat ze gingen besparen
zjuust op de pensioentjes van de mensen in ons land
die vijf zes jaar korter leven of de anderen.
Ziet ge? 't Is parallel.
De sociale wijken en de reservaten,
dat is ’t zelfde.
Zij zeggen: Nieuwe Wijk.
Ik blijf zeggen: het reservaat.
’t Was dertig jaar geleden,
maar 't was nog nietten veranderd.
Moeders met poussetten commiskes aan 't doen,
maar nu met hoofddoeken of piercings.

Veel kleuren, vreemd vel,
nummerplaten van Bulgarije en Polen,
maar in feite nog altijd 't zelfde:
goedkope kleren, slechte schoenen,
waterogen, rotte tanden,
ventjes die op de bank
een blik Carapils zitten drinken,
of van diene goedkope vermouth van de Lidl.
Komt er daar gelijk een gastje naar mij
met een rode training, zo spekelen,
zjuust niet op mijn schoenen.
'Hé, gaat 't gaan dan?'
‘k Keek naar ’t pleintje
of dat ‘k Jimmy niet zag basketten.
'k Moest in blok Minerva zijn op ’t derde,
ik daar naar toe,
de lift marcheerde niet,
overal graffiti op die trappen.
‘k Was aan ’t einde van de gang,
'k sta voor die deur,
'k bel, 'k klop en 'k stamp
'Jimmy, 't is chief hier, doet open.
Jimmy godverdomme, waar zijt ge mee bezig?
- ‘Can I help you, sir?’
Die van daarneffen had zijn deur opengedaan.
't Was een Iraniër,
hij zat daar nog maar een maand,
hij was aan ’t wachten op zijn papieren.
‘No, Jimmy, never heard of.' Zegt 'm.
‘You want some tea?’
Vriendelijk, zun.
‘k Zeg: ‘Nee, ik drink ah zo geen tea, thank you.’
Zegt hij: ‘You’re welcome.’
'k Zeg: ‘Gullie ook, ge zijt gullie ook al welkom.’
Bon, zit er hier een conciërge in dat spel?
Ikke naar beneden,
’t hangt daar zo een plakkaatje
met een centrale numéro,
ge kunt daar dan naar bellen.
’t Was een antwoordapparaat,
’t was zjuust zessen.
Twee blokken voorbij de Minerva stond den Apollo
den blok waardat ‘k gewoond toen dat 'k kind waar.
'k Zie mijn eigen daar nog staan.
‘k Ben zeventien jaar, ’t is nacht,
‘k had steentjes horen tikken tegen 't raam,

Edwin en Patrick stonden beneden op de parking
teken te doen dat ‘k naar beneden moest komen.
Ikke uit mijn kamer, stil, op mijn kousevoeten,
dat ‘k mijn ma niet zou wakkermaken.
'k Kom daar op de parking.
- ‘Wat is dat met uw broer?’
Dat hij weer was uit Holland, zeiden ze.
‘k Zeg: ‘Dat kan niet zijn.’
Toettoet, Franky Verkest had hem gezien aan de vaart.
‘k Peins in mijn eigen: Ik ga dat toch wel weten, zeker?
Ja, ze waren ’t gaan zeggen aan dikke Willy en Mark Sys.
En wat dat we van plan waren, mijn broer en ik?
Ze zagen ons wel komen, zun,
dat we 't al naar ons gingen trekken,
dat we met te veel gingen zijn voor te delen.
En daarbij dat ze gehoord hadden
dat ‘k op mijn eigen begonnen was
met XTC te verkopen aan de Faraos.
Dat kon niet zijn,
alles moest gelijk verdeeld worden.
En hoedat nu zat met dat geld van Rudy Debruyne?
Met de kiezingen waren we affiches gaan plakken.
RUDY DEBRUYNE. DE RODE MOTER. STEM SOCIALIST.
Socialist, maar hij had ons wel nog altijd niet betaald.
Nu dat hij schepen was zag hij ons niet meer staan.
Bon, wie ging er achter dat geld gaan?
We gingen stekske trekken.
We trekken stekske,
’t was aan Patrick.
Den dezen, zeventien jaar
'k zie 't mijn eigen nog altijd doen,
'k snak dat stekske uit Patrick zijn vingers
‘k hoor het mijn eigen nog zeggen:
'Ik ga ekik wel dat geld halen.'
‘k Stond daar met dat stekske,
dat mijn broer weer zou geweest zijn,
'k wilde 't gelijk niet geweten hebben.
Zes jaar tevoren bij het proces tegen zijn bende,
was mijn broer gevlucht naar Holland,
was het van moeten.
In 79 - ik was dan twaalf jaar oud -
zijn mijn broer en zijn twee sergeanten,
Dikke Willy en Mark Sijs, moeten voorkomen
voor meer dan tachtig strafbare feiten:
gaande van het stelen van brommers,
steaming van homo's in 't stadspark,
weerspannigheid tegen ordehandhavers.
dealen van kleine hoeveelheden cannabis,

het afbreken van autospiegels,
tot het openbreken van chiquelettenbakken.
Mijn broer was mijn held.
'k Zat met mijn zuster in de rechtzaal.
Mijn broer, met dat hij leider was,
kreeg één jaar effectief,
bij verstek, want hij zat dan al in Amsterdam.
Dikke Willy en Mark Sys elk vijf maand.
Dat ze d'r voor zoveel aanhingen volgens hen,
was mijn broer zijn schuld,
hij had zijn kleppe moeten houden.
In 't buitengaan uit de rechtzaal,
in 't passeren zeiden ze tegen mijn zuster en mij:
‘Zeg maar tegen uw paling van een broer,
dat we hem gaan opensnijden.’
Ik wil weer met mijn broer in de keuken staan
als we de schotels aan ’t doen waren
en aan ’t zingen zijn van Comanchero.
In den Apollo had iedereen een kelderke,
waar dat ge zjuust geen velo kon zetten,
en als er weer etwa was,
'k had mijn voeten niet geveegd,
mijn ma had haar regels,
d'r zat een vlieg op de schouw,
’t mocht zijn wat dat ’t wilde,
kreeg mijn ma 't in hare kop,
sleurde zij mij drie verdiepen naar beneden,
en smeet ze mij daarin, mijn ma,
in 't kelderke, en dan zonder eten,
met de minuterie die na ene minuut afsloeg.
Al de venten in mijn ma haar leven
waren ofwel dood of zaten ze in ’t gevang,
mijn broer en mijn zuster waren weg van thuis,
'k was den enigsten,
waardat ze haar eigen nog kon op uitwerken.
Ik zie mij daar zitten in dat kelderke -
'k Hoor haar zo flemen aan dat deurke,
zo met haar stemmeke van haar,
zat ze daar op haar knieën,
dat als ze jong was vroeger,
zo een schone vrouw was geweest en slim ook.
Hoedat ’t kwam dat ah zo geworden was?
Dat ze het zelve niet wist.
'Het is gelijk dat ze in mij geknipt hebben.' Zei ze.
Venten waardat ze alles voor gedaan had

en nooit voor wat had weergekregen
of liegen en bedriegen.
Van dat stom werk dat ze altijd moest doen,
van die strontsituaties
waarin dat ze altijd terecht kwam.
'Nooit van niemand niet geleerd
hoedat ’t anders kon in ’t leven, ventje.
Ge versta gij mij toch, ventje?'
Dat ‘k eigenlijk kompassie moest hebben mee haar.
Nee, ‘k verstond ekik haar niet.
Vlam, die deur open,
begon ze daar met een trekker op mij te slaan.
't Was winter,
ze had er mij weer een keer ingestoken,
't was berekoud, 'k zat daar al uren in,
'k was halfbevroren.
Gaat opeens dat deurke open.
't Was mijn broer: 'Wat doet ze al met u, ventje?'
Irma van op ’t tweede, ze kon zij alles horen,
mijn gebleit, 't getier van mijn ma,
ze kon er niet meer tegen
en ze was ’t gaan overdragen.
Mijn broer met mij die trappen op,
ons appartement binnen,
in de keuken, doet daar een kast open,
pakt er een fles Porto uit: 'Wat is dat, ma?'
Loopt er mee naar het balkon,
mijn ma d'r achter: ‘Durf niet. Durft niet.‘
‘Hier.’ zegt hij,
al haren drank over de ballustrade.
‘k Zie hem daar nog staan, in al zijn glorie,
met zijn schoon zwart haar en zijn leren vest.
Travolta!
Zo lachen naar mij met zijn witte tanden,
hij had hier ah zo een gouden kruiske,
had ge hem een micro gegeven,
hij was beginnen zingen.
Mijn broer was mijne god,
mijnen Apollo.
Zes jaar had 'k nietten van hem gehoord.
’t Is ook Irma geweest van op ’t tweede,
zoveel jaren later, ik zat vast in Eeklo,
die ’t mij komen zeggen is,
dat ze mijn ma ’s ochtends gevonden had,

ze was al koud.
Mijn ma, ‘k was weg van thuis,
ze was alleen, ze had niemand niet meer,
ze geraakte den trap niet meer af,
ze dierf niet in de lift,
ze woog honderdveerig kilo,
lag ze hele dagen in haar bed
te dobberen in haren drank,
hare woordenschat ging elken dag
met tien woorden achteruit,
todat er uiteindelijk nietten meer uitkwam.
- ‘Wat zegt ge, ma?’
Wat gemummel.
- 'Ah, zwijg zeer.'
Hoe oud is ze geworden, mijn ma?
Achtenveertig.
Cato had gezeid dat Jimmy een tijdje
gewerkt had in de Pharaos,
bij de broerkes Gerald en Pol.
‘k Ken ze nog van in den tijd,
’t waren mijn beste klanten
’k Was dertig jaar dat 'k er nog geweest waar,
den tijd dat Wilfried daar nog patron was.
- ‘Godverdomme, ‘k zit in de mizerie.’
‘k Zeg: ‘Wat dadde, Gerald?’
Hij had zijn broer moeten buitenzetten.
Ze hadden thopen de Faraos overgepakt,
ze hadden dan een zaal bijgebouwd voor te dansen,
dat had tien jaar formidabel goed gemarcheerd,
maar dan opeens kregen ze over alles ruzie.
Gerald: ‘Op plekken waar dat er gedanst wordt,
kunt ge niet meer zonder security,
of ge wordt overrompeld door negers en Marokkanen,
die met hun poten niet van de wijven kunnen blijven
en hebt ge geen zaak niet meer,
kunt ge even goed uw deur sluiten,
dan staat ge even ver.’
Pol moest niet hebben van al dat gekontrolleerd gedoe,
ge mocht al niet meer smoren.
Gerald vond dan ook hij een beetje te veel
met zijn handjes in ‘t schuif zat,
te grof was tegen ‘t personeel,
en dan snuiven, hé.
Gerald had gezeid dat ’t hem beu was.
‘Dan moet ge mij maar uitkopen.’ Had Pol gezeid.
- 'Wat moest ekik doen?

Ik stond ekik met mijn rug tegen de muur.'
Ik verstond ekik Gerald,
'k versta ekik altijd iedereen,
Cato, ze mag zij zeggen wat dat ze wilt,
‘k zijn ekik in feite gene moeilijke mens.
- ‘Wat drinkt ge van mij?’
‘k Zeg: ‘Ik weet niet, geef mij maar een pint.’
Ja, Jimmy had daar inderdaad een tijdje gewerkt.
Gerald was er in 't begin wreed kontent van geweest
maar dan opeens stond dat lief daar van Jimmy,
zat ze daar hele dagen aan den toog
te controlleren dat hij zeker niet te veel zou lachen
naar de meiskes dat hij bestelde,
Gerard had gezien dat hij haar gratis pinten toestak.
‘Ge moet hij niet meer komen.’ Had hij gezeid.
‘Blijf maar thuis.’
Heidi, zo noemde ze, dat lief van Jimmy,
Gerald was niet goed in namen,
maar met die lange blonde vlechten tot aan haar gat,
het was een echte Heidi,
hij had hare naam onthouden.
Ik ben dan naar buiten gegaan,
‘k heb efkes gebeld naar Cato.
Ze wist van geen Heidi.
Zegt ze: ‘Wadde? Zijt ge nu toch aan ’t zoeken?’
'k Zeg: ‘Het gaat zijn, hé.’
Vaneigen, wat had ze gepeinsd, de kalle?
Ze doe met mij wat dat ze wilt.
- ‘Weet ge al wat meer?’
'k Zeg: ‘Nee, Heidi, meer niet.’
‘k Heb dan nog een pint gedronken met Gerald,
en ‘k zijn dan begonnen met al de cafés
af te doen aan de Vaart.
Veel jonkheid dat aan ’t hangen is.
- ‘Heeft er iemand Jimmy gezien?
Zo een grote lange met zwart krolhaar,
een basketter ah zo, altijd lachen,
zo een beetje een filmacteur,
Will Smith maar dan in ’t wit.’
Ze keken naar mij van tussen de smoor.
'Wat komt dienen ouden hier doen?'
‘k Had ’t verstaan, Jimmy was daar niet.
- ‘Hé, ge zit hier niet op uw plek, hé, maat?’
‘k Wijs zo naar dat plakkaat:
‘Volgens mij moogt ge hier niet smoren.’

De nacht na ’t stekske,
dat ‘k dat stekske uit Patrick zijn vingers had gesnakt,
was 'k achter dat geld geweest bij Rudy Debruyne.
'k Hield hem tegen
zjuust voordat hij in zijne Volvo stapte:
‘k Zeg: ‘Ik ga al uw banden doorstekken.’
’t Ging zeer.
'k Had al dat geld
in nen bruinen envelop in mijn vestzak,
‘k ging bellen naar Edwin en Patrick
dat ze er mochten achter komen,
'k passeer langs den Tanzanika,
staat Ramona daar teken te doen.
Ramona.
Hete Ramona met haren diepen décolté.
Als ge d’r geld instak dan knikte ze
lijk de zwarte knikmannekes op de comptoirs
in de winkels in den tijd,
als ge geld gaf voor de missies:
‘Dank u, dank u, dank u.’
‘Zoudt ge niet binnenkomen?’
Den dezen hier,
zeventien jaar met zijn dwaas verstand
en dat spel hier tussen zijn binnen,
naar binnen vaneigen.
Ze had geld vandoen.
'k Zeg: ‘Ramona, ge hebt gij altijd geld vandoen.’
Neenee, ’t was voor medicatie,
voor haar broer, hij was ziek.
Liegen, liegen, dat ze kon,
ze had zij geen broer,
en hij was hij niet ziek,
liegen dat ze zwart zag.
Ze was achtendertig,
ze ging nekeer naar buiten,
ik pakte haar pas uit haar portefeuille,
ze was ter godverdomme zesenveertig.
Ze was danseuse geweest, zei ze, in Singapore,
in de Crazy Horse in Parijs met haar tetten bloot -
‘Ge geraakt daar zomaar niet binnen, zun.
‘k Ben zeker dat ge mij gezien hebt
met oudejaarsavond op televisie, op TF1.’
Ze stond dat daar te plekke uit te vinden.
Naaste keer was ’t dan weer etwa anders,
't was al goed voor mij.

- ‘Zeg, ge zoudt ter lijk dorst van krijgen.
Zouden we geen fles opendoen?
‘k Voel diene bruinen envelop in mijn vestzak.
- ‘Het is goeie champagne, zun.’
Ze trekt mij ah zo mee aan mijn mouw:
‘Zouden we wat ons niet in ’t zetelke zetten?
En steekt ondertussen wat geld in de jukebox.’
'k Sta daar voor dienen jukebox:
‘Godverdomme, Ramona,
ge hebt gij hier REDBONE op uw jukebox staan.’
‘Wat heb ‘k?’ Zegt ze.
- 'F5 - Redbone.
We we‘re all wounded at Wounded Knee.
Wist ge dat, Ramona?
Ik ben nen indiaan, nen echte,
Black Coyote van bij de Sioux.
Dat liedje gaat over hoedat ze de indianen
hebben uitgemoord bij de slag van Wounded Knee,
ge weet wel al die foto’s met die kadavers
die bevroren rechtstaan in de sneeuw.
Ze hadden honger,
ze kwamen daarvoor in opstand,
ze hebben ze al afgeslacht,
venten, vrouwen, kinders.’
‘k Heb haar daar nen helen uitleg staan doen.
‘k Wist daar alles van,
ze konden mij niets meer leren,
‘k had dienen boek daarover,
‘k had hem wel zeker - wadde? -
vijftien keer gelezen,
‘k kende hem van buiten.
'D’r zit niet veel in, hé, in zo’n fles?’
- 'Gow.'
‘k Heb Ramona verteld over de geestendansen,
‘k heb dat daar staan uitbeelden aan haar,
hoedat de indianen pinnen staken door hun vel,
en hun eigen ophingen aan koorden in hunnen tipi,
gelijk dat ze aan ’t vliegen waren,
dat ze ah zo geloofden dat ze zo de wasichu’s
zouden verjagen, de blanke mannen.
Ramona heeft haar deur op slot gedaan,
en we hebben daar heel de nacht
indianendansen staan dansen.
’t Was vijvenhalf als ze mij buitenstak,
mijne envelop was leeg,
‘k had ’t er al doorgedraaid.

Mijn geld, dat was nietten,
maar dat van Edwin en Patrick,
ze gingen nogal een beetje kontent zijn:
‘Waar is ons geld?’
‘k Ging ekik d’er mij wel weer uitlullen.
‘k Stond op nen deal waardat ‘k echt groot geld
mee ging verdienen,
dan had ‘k ze niet meer nodig.
Fuck, Edwin en Patrick.
De zon was op,
ik was vol van de indianen,
‘k had geen goesting voor naar huis te gaan,
‘k heb daar een velo getsjoept,
'k ben beginnen rijden, de ring op.
Ik passeer daar aan Transport International,
de eerste camions waren aan ’t aanzetten,
voor mij waren dat buffalo’s.
Beetje verder aan den abatoir,
waren ze koebeesten aan ’t uitladen,
in ‘t passeren 'k roep:
‘Fucking cowboys! Dirty Rednecks!
We won't bow down!’
Ik reed zo zeer,
de wind schuifelde langs mijn oren,
tot aan Maria Bedevaart.
'k Kom daar aan,
'k smijt mijn velo langs de kant.
‘k Kruip over dat hekken,
‘k kom aan de grot:
‘Goeiemorgen, Heilige Maria,
ik kom drinken en mij laven aan uw bron,
ik kniel en kus de grond aan uw voeten.
Boetvaardigheid. Boetvaardigheid. Boetvaardigheid.’
Ik zit daar neffen Bernadette:
‘Maar Bernadette?
Wat hebben ze met uw neuske gedaan?’
D’r was een stuksje af.
‘Allez, gow, Maria, hoe zit dat hier met dat mirakel?
Geeft dat kind haar neus weer.’
‘k Heb daar wel tweehonderd kaarsen aangestoken
in die grot,
warm dat dat daar was,
‘k heb al mijn kleren uitgespeeld,
‘k ben beginnen dansen in mijnen bloten,
met mijne piet boven die vlammen staan zwaaien.
Kwam er daar opeens een pastoor af:
‘Maakt dat ge weg zijt, stuk krapuul!’
‘k Was niet welkom,
‘k werd verjaagd uit ’t paradijs,

ze moesten daar niet hebben van mij.
‘k Kon niet naar huis.
Edwin en Patrick staan daar op mij te wachten.
‘k Heb al mijn kleren gepakt,
en ‘k ben naar de volkstuintjes gereden
en ‘k heb daar een caravan opengebroken,
‘k heb daar alles gepakt van lakens, sargies,
gordijnen en gazetten,
en ‘k heb mij daar lijk nen engel ingedraaid.
Koud dat ’t was.
‘k Wilde dat mijn broer d’r was,
en bij mij lag,
twee beren in een hol.
‘Hebt gullie toevallig Jimmy niet gezien?
‘k Stond daar met mijne sleutel aan mijnen auto,
d’r hingen twee meiskes aangeplakt.
‘Ah, is dat uw voiture.’
Zo een lange roste met een veel te kort rokske.
‘Sorry, zun, meneer.’
'k Peins: Kan 't maar vragen, hein?
‘k Zeg: ‘Zo een lange grote met zwart krolhaar.
Nen basketter. Will Smith in 't wit.'
Zegt ze: 'Jimmy den basketter?'
Maar vaneigen dat ze hem kende,
ze hadden thopen op school gezeten.
Ah ja? En ofdat ze toevallig ook wist waar dat hij zat?
‘Zijn ma is op zoek naar hem.'
Ze kijkt ah zo naar haar vriendin,
zo een kleine muis
met van die zwartgemaakte ogen
en van dat purper stekkerhaar.
Zeg ze: ‘Als ge ons naar huis voert,
dan gaan we ’t u zeggen.’
- ‘Hoe heet gullie?’
Beginnen ze daar alletwee te lachen:
‘Margot en Marjorie.'
Ze waren een beetje banaan.
'k Zeg: ‘Gow, stapt in.’
‘k Stap in, Marjorie neffen mij,
nu kon 'k echt de kleur van haar onderbroekske zien.
‘k Wil starten -
Zegt ze: ‘Wacht efkes, meneer,
als ge ’t niet erg vindt,
Margot moet eerst efkes kotsen.'
We zitten daar.
- 'Mag ‘k een sigaret hebben?’ Zegt ze.
'k Zeg: ‘Ja, maar mag ekik dan weten waardat hij zit?’

Ze haalt haar GSM boven.
‘Jamaar.’ Zegt ze, ‘Ik ga toch eerst een keer checken
bij Jimmy ofdat ‘k dat wel mag zeggen.’
- ‘Godverdomme, ge hebt zijne numéro?'
'k Snak dienen telefon uit haar handen.
en ‘k begin daar te zoeken:
'Waar staat hij hier Jimmy?
‘k vind ekik geen Jimmy.’
- ‘Ah nee, meneer, onder de D.’
‘k Zeg: ‘Wat dadde de D?’
‘De D van Djimmy.' Zegt ze. 'Meneer.’
‘k Peinsde bij mijn eigen:
’t kan toch niet zo simpel zijn,
‘k Hoor Jimmy zijn stem: ‘Ah, Marjorie.’
‘k Zeg: ‘Nee, Jimmy, ’t is Chief hier.’
- 'Chief? Hoe is dat nog met u?'
'k Zeg: 'Goed. En met u?
’k ben kontent van u te horen.'
Hij had zijn leven gebeterd,
hij had al drie weken niet meer gesmoord,
hij was nu bezig met muziek.
Ja, hij wist dat hij stommiteiten had uitgehaald.
'k Zeg: 'Stommiteiten, Jimmy,
dat is niet nieuw, hein?'
Jamaar, hij zat er mee in,
hij had gelogen tegen zijn ma,
tuig dat hij gezeid had dat hij ging weerbrengen
maar dat intussentijd – allez gow - verloren gegaan was.
Maar hij ging het goed maken.
'Ik zweer het u, chief.'
Ik voel zo aan mijn vest trekken:
'Meneer, mijn belkrediet!
‘k Zeg: 'Marjorie, wat is 't?
‘k Betaal u dat wel weer, schete.
Pakt mijn sigaretten,
ge moogt ze al opsmoren.'
'k Stap uit, 'k zeg:
'Waar zit ge ieverans, Jimmy?'
'k Hoorde drums en orgel op den achtergrond.
Hij woonde nu bij ne maat.
'k Zeg: 'Waar dat?'
- 'In Lede.'
'k Zeg: 'Waar dat in Lede?'
Hij gaf mij dan een adres.
‘Hé, Chief, ik heb al drie weken niet meer gesmoord,
goed, hé?'
'k Zeg: 'Heel goed.'
- 'Ik ga papa worden.
Moet ge niet proficiat zeggen dan?'

'k Zeg: 'Toettoet. Wadde? Met die Heidi?'
Neenee, Heidi, ’t was al lang gedaan met Heidi,
hij was nu met een Vietnamese.
Thuong, en ze was drie maanden ver.
'Hé, we hebben 't hartje al zien kloppen,
dat is 't één en 't ander, zun, chief.
Zeg, 'k moet u laten,
we zijn eigenlijk aan ’t repeteren met de groep.
Mag 'k u weerbellen?'
'k Zeg: 'Vergeet niet te bellen naar uw ma.'
Zo was dat gesprek ongeveer,
zo heb ‘k ’t ook doorverteld aan Cato,
en 'k heb haar dan dat adres in Lede gegeven.
'k Zeg: 'Ge weet nog niet alles,
Jimmy verwacht een kleine.'
Begint ze daar te bleiten:
Wat vertelt gij mij nu?
Ik ga bomma worden.’
‘k Peins in mijn eigen: Wat moet ekik daar mee?
‘k Had godverdomme gelijk goesting
om haar een trek in haar wezen te geven.
'k Ben door 't rood licht gereden.
Gow, kalmeert, 'k heb een koffie vandoen
Naar de Liberté.
‘k Kom daar aan: 'plus de liberté',
hadden ze heel dienen blok platgelegd,
ze gingen d’r veertien serviceflats opzetten,
d’r waren d’r nog twee te koop.
‘k Duw dat hekken open,
‘k loop over den den brikaljon
tot waar dat den toog had gestaan in den tijd.
Daar stond 'k ook,
na die nacht van Ramona,
Maria, de caravan en de indianen,
een koffie te drinken.
Kwam ter zo een gast naast mij staan,
hij kijkt ah zo naar mij.
‘k Zeg: ‘Is ter etwa?
Ken ekik u misschien?
Hij had zijn haar zo helemaal kortgeknipt,
een hoofd gelijk een doodskop.
Hij had hier zo een gouden kruisje.
- ‘Zijt ge niet kontent van mij zien dan?’
‘k Zeg: ‘Waar komt gij uit?’
Hij kwam weer van Lille.
‘Dat is mijne maat Omar.’ Zegt hij.

D’r kwam zo nen Arabische gast bijstaan.
Ze waren naar ‘t trouwfeest
van Omar zijn zuster geweest in Lille,
en in 't weerkeren naar Amsterdam,
waren ze van de autostrade gereden,
Omar wou nekeer zien geweest
hoedat 't was bij ons.
Ze waren eerst van plan geweest
van maar een dag te blijven,
maar den auto stond in panne,
’t was den delco,
de garagist had dat niet binnen,
hij moest dat bestellen, ’t was een oud model,
ze hadden dan een hotelkamer gepakt aan de statie,
Omar had nog nooit mossels met frieten gegeten,
allez, met échte frieten,
ze waren dan in de wijn en de whisky gevlogen,
ze waren al twee nachten op tsjok,
en vanochtend had hij gezeid:
‘Heb ge al nekeer echt goeie koffie gedronken, Omar?’,
en ze waren dan hier in de Liberté beland.
'Allez, broere.'
Hij begon mij daar te tooten,
en met zijn knokkels over mijne kop te wrijven:
'Kom, broere, we moeten dat vieren, zeg!
‘k Trakteer, zouden we niet naar de zee gaan?
Wat is dat? Op een uurke staan we daar.
Zeg het een keer, broere, gij moogt kiezen.'
Broere,
gelijk dat woord uit de mond kwam
van dat skelet met hier drie tanden uit.
Mijn broer is die gast die tussen zijn maten stond
als hij ’t weer serieus aan ’t uitleggen was
en dan opeens naar mij keek
en mij een knipoog geeft.
'k Zeg: 'Blijf van mij.
Blijf met uw vuile poten van mij.
Wie zijt gij? Ge zijt gij mijn broer niet.
Mijn broer heeft schoon zwart haar en witte tanden.
Wie zijt gij? Ik ken u niet.’
Waar zat ge diene nacht toen dat ‘k wakker werd
dat ons ma met haar schaar in mijn haar zitten snijden.
terwijl dat ‘k aan ’t slapen waren?
Ofdat 'k alleen, met eenenveertig graden koorts
te voet naar ’t hospitaal moest,

omdat ‘k den dokteur niet kon bellen
omdat ma met haar schaar
den draad van den telefoon had doorgeknipt?
De flieken die alle lappen aan ons deur stonden.
Dikke Willy en Mark Sys die mij stonden op te wachten
aan ’t school met hunne Golf,
die dan traag achter mij reden
en dan in ene keer optrokken.
Ge zijt te laat!
Hij stond daar zo.
'Ik ga een keer naar 't WC.'
‘k Zeg tegen Omar:
'Wat is dat hem? Is hij ziek?'
Zegt hij: 'Hij heeft hepatitis.'
- 'Pakt ie geen medicatie?'
- 'Hij wil niet luisteren.
Hij wil nou absoluut scoren,
dat kan ie beter doen,
maar wat doe je d ’r aan?'
'k Zei tegen Omar dat er plekken waren
waar dat ze maar beter konden wegblijven.
‘Dat er een aantal mensen zijn, Omar,
dat mijn broer maar beter niet tegen 't lijf kan lopen,
Dikke Willy en Mark Sijs vooral.’
- ‘Hij is voorzichtig, weet?’
Nen Hollandsen Arabier!
'k Hoor de chasse doortrekken,
de deur van 't WC gaat open,
'k zeg: ‘Omar, ‘k moet weg,
'k heb dringend telefoons te doen
dat niet kunnen wachten.’
'k Stond buiten,
'k ben beginnen lopen,
vier straten ver, echt.
'k Was ‘t einde
Edwin en Patrick,
’t kon mij niet schelen.
'k Ga naar huis.
'k Sta in de living,
‘k kon niet meer asemen,
de fond was uit mij geslagen,
‘k had lijk een gat in me waarin dat ‘k leegliep
gelijk als in een putje.

In mijn slaapkamer
onder mijn kopkussen had 'k een kaart,
waarop dat ‘k heel mijn reis had uitgetekend met rooien Bic:
Arizona, Utah, Montana, South Dakota,
heel den indianentocht die 'k ging doen.
'k Heb daar naar staan kijken.
Den telefoon ging af, het was Omar.
‘t Ging niet goed met mijn broer,
hij lag op de vloer van de hotelkamer
te schudden met zijn armen en benen
en naar asem te snakken,
Omar kreeg hem niet onder controle,
hij had een ambulance gebeld,
maar die kwam maar niet af.
'k Zeg: ‘Wat heeft hij gepakt?’
Zegt hij: ‘Een soort speedball,
waarschijnlijk met slechte heroïne.‘
Hij had hem ne valium gegeven,
mijn broer bleef maar schokken.
'k Zeg: ‘Wacht, ik kom af.
Ik sta daar subiet.’
'k Kom buiten,
een cutter tegen mijn keel.
Edwin en Patrick.
'k Had 't moeten weten,
'Mee gij!'
Ze sleuren mij daar in nen auto,
dikke Willy achter 't stuur,
Mark Sys d'r neffenst,
heel ’t orkest au complet.
- 'Waar is uw broer?'
‘k Zeg: 'Dat 'k 't niet weet,
‘k heb geen broer, hij is dood.'
Edwin en Patrick in mijn oren aan ’t briesen:
dat ze genoeg verwittigd hadden dat 'k moest delen,
als 'k niet wilde luisteren,
dat ‘k ’t maar moest voelen,
Ah, ‘k peinsde dat ‘k kon lachen met hen?
Dan Mark Sys: Mijn broer en ik,
't was gedaan met ons,
we hadden nietten meer te zeggen,
we konden t schuiven,
ze hadden een groot zwart kruis gezet
over mij en mijn broer,
voor altijd, schlüss!
‘k Kreeg daar van die tape

tegen mijn toote geplakt
dat ‘k niet meer kon zien,
mijn handen samengebonden,
en we zijn beginnen rijden,
gezellig, met een cassetje.
Af en toe kreeg 'k nog wat stompen.
’t Was zo een stom onnozel liedje.
Wat zijn ze van plan?
Ze doen mij uitstappen,
'k Kon 't water horen van 't sas,
Gaan ze mij in 't dok smijten?
Ze trekken mij voort,
ze duwen mij op mijn knieën,
ze klemmen mijn armen vast,
en ze leggen mijn handen op etwa kouds,
etwa van ijzer, een ijzeren paal.
Komaan gasten.
Ze hebben al de botjes van de vingers
van mijn één hand gebroken
en den duim van mijn ander hand,
met een hamer.
Ze zijn dan met mij tot aan de hoeren
op de steenweg gereden,
mijn broek uit, mijn onderbroek,
dat vonden ze geestig,
ze hebben mij uit den auto geduwd,
en dan nog wat geld achter mij gesmeten:
'Hier, nu dat ge uw handjes niet meer kunt gebruiken,
laat u maar bedienen door de vrouwkes
hier van ’t Hazegras.'
‘k Lag daar met alles open en bloot,
gekwakt midden op de weg.
Auto’s aan 't tuuten.
Verblind door de phares,
draai ‘k mijne kop weg,
en 'k zie die vrouwen in de vitrines,
de bevlekte Madonna’s in hun kapellekes,
ze trekken zeer hun gordijntjes toe.
'Fuck, ik moet naar mijn broer.'
‘k wil rechtstaan, ‘k klets uit
en 'k ben van mijn suus gedraaid
't Is mijn zuster geweest
die ’t mij komen zeggen is in 't hospitaal,
van mijn broer.

Achteraf hebben we gehoord van nen specialist:
Omar had hem nooit gene Valium mogen geven,
valium op heroïne dat versterkt alles
en mijn broer is 't er ingebleven.
Jimmy zat daar niet in Lede,
dat dat adres bestond zelfs niet.
Ze hebben hem gevonden in ’t stadspark
onder de rodondendrons, kompleet onderkoeld.
'Gaat hij ’t halen, dokter? Gaat hij 't halen?'
Cato tegen dienen dokter,
lijk een plaat die bleef hangen –
‘Gaat hij ’t halen? Gaat hij ’t halen?’
Ik zit met Cato te wachten op 't spoed,
‘k peinsde bij mijn eigen:
’t Gaat toch niet weer van dat zijn?!
Enfin, ze hebben er hem doorgehaald.
Dezen hier op de WC’s aan ’t bletten
op zijn knieën voor de lavabos.
‘k Ben nu ene keer in de week taxichauffeur voor Cato,
Eeklo is een beetje ver met de bus.
Jimmy zit daar in De Sleutel,
al viermaandenhalf aan ’t ontwennen.
'k Voer haar als ze hem gaat bezoeken.
't Gaat beter met hem, hij eet weer.
Hij was ter wreed aan toe.
Wat dat ze allemaal niet gevonden hebben in zijn bloed,
maar vent toch, ’t heeft geen naam.
Hij moet zich anders leren opstellen in ’t leven,
zeggen ze daar.
Van de week had ze haar kleinkind mee - Cato,
de kleine van Jimmy en Thuong,
in een MaxiCosy,
helegans ingemoffeld gelijk een eskimootje,
ge kon alleen maar zijn neuske zien.
Ze past er op drie keer in de week
als Thuong gaan werken is bij de Manicure.
Cato de bomma.
We zijn aan 't rijden,
die MaxiCosy neffen me,
Cato in de achteruitkijkspiegel,
‘k zeg: ‘Hebt gij u nu voor mij opgedaan?’

‘Ja ’k.’ Zegt ze.
‘k Zeg: ‘Gij slunse,
ge moest niet meer hebben van mij,
'k stak u tegen, 'k was ne klootzak,
'k had u herpes gegeven,
'k was niets waard in bed,
'k maakte uw dromen kapot,
‘k verstond nietten,
‘k zag uw problemen niet
ik deed niet genoeg moeite om u te verstaan,
‘k deed u altijd zeer,
gij hebt mij buitengestoken,
dat ging niet meer met mij.’
Cato en ik, ‘k weet ’t gelijk niet, zun.
We zijn weer altijd ruzie aan ’t maken.
‘k Weet exact weer waarom
dat we uit mekaar zijn gegaan.
Grote discussies
over waar dat Jimmy gaat wonen
met Thuong en de kleine binnen een paar maand
als hij naar huis mag komen.
Cato heeft hem al ingeschreven op een lijst,
voor een appartementje.
'k Zeg: ‘Ik zie dat eigenlijk feitelijk niet zitten,
ik wil desnoods meebetalen, maar dat is te dicht. '
- 'Te dicht bij wat?' Zegt ze.
- 'Te dicht bij ’t reservaat.
- Godverdomme, zijt ge daar weer met uw reservaat?'
Cato stemt NVA,
met mijn theorieën,
‘k moet daar niet mee afkomen bij haar.
‘Uw leven, dat maak ge zelf.’ Zegt ze,
‘En als ge dat niet doet, zijt ge 't niet waard.’
Discussie gesloten.
'En kunt ge hier afrijden?
‘k Moet nog wat commisses doen voor Jimmy.'
We staan daar in dat naftestation,
Cato binnen in die winkel,
‘k zie daar die camions aanschuiven,
van overal, van Roemenië, Slovenië,
Hongarije, Polen, Spanje, Portugal,
Griekenland, Litouwen,
ze tanken hunnen bak vol
en dan zeer weer weg naar overal,
van hier naar daar, kriskras door Europa,
treins, camions, allemaal door mekaar,
naar de havens, inladen in boten en dan weg

naar de rest van de wereld,
boten die toe komen,
die worden uitgeladen,
transport dat direct vertrekt,
rapper en rapper, just in time.
'k Mag klappen, als mijne container,
nog maar een kwartier te laat is,
sta ‘k al aan den telefoon.
Goedkoper en goedkoper,
’t mag al niets kosten,
't is een fabriek, ’t moet draaien.
We gaan niet op u wachten,
als ge niet mee kunt, vliegt ge d'r af,
vliegt ge d'r uit.
'We zetten u aan de kant,
gow, ge staat in de weg.
Dan staat ge alleen, trekt uwe plan.'
‘Uw leven, dat kiest ge zelf.’
Zegt ze madame NVA,
pardon, mevrouw NVA.
Ik kijk naar mijn handen op 't stuur.
Mijn kreupelhanden,
‘k heb ekik daar niet voor gekozen.
Mijn ma, ‘k heb ekik ook niet voor gekozen.
Mijn pa, dat 'k hem nooit niet mocht zien,
'k heb ekik d’r ook niet voor gekozen
Cato mag zeggen wat dat ze wilt,
mijn broer, ik zeg:
hij heeft er ook niet voor gekozen.
Weet ge wat dat ge moogt kiezen?
Uw kist, dat moogt ge kiezen.
‘k Zie ons nog daar nog zitten,
mijn zuster en ik, bij die begrafenisondernemer
in zijne showroom tussen zijn al modelkisten.
- ‘Wat zoudt ge pakken? Eik? Beuk? Of den?’
'k Zeg: ‘Mijn broer zat heel zijn leven in een doos,
gaat ge hem nu weer in een doos steken?’
‘k Zeg: ‘Weet ge wat we gaan doen?
‘k Zal ekik ’t nekeer zeggen,
we gaan dat doen gelijk bij de indianen,
we leggen hem op staken
en we steken hem in brand,
of we leggen hem op een kano
en laten hem wegdrijven.
Dat gaan we doen,
‘k meen ‘t, hein, maat!’
‘k Zie hem zo naar zijnen telefon kijken:

Zou 'k nu naar de flieken bellen?
Waarom is dat ook altijd
zo triestig die begravingen bij ons?
’t Laatst ook weer,
ge staat daar zo aan dat zwart gat,
ge krijgt daar zo een goedkoop bloemeke in uw handen geduwd,
ge moogt dat daar dan in diene put smijten,
ge geeft dan zo een slap handje,
iedereen staat daar op zijn eigen,
alleen te zijn.
Ons eskimootje was wakker geworden,
hij zat zo van opzij naar mij te kijken.
‘k Zeg: ‘Wat is ‘t, junior?’
Hij bleeft zo kijken met zijn grote zwarte bolleketten.
‘k Zeg: ‘New Orleans!
Zo zou dat moeten zijn bij ons,
als ge doodgaat, met luide fanfares en luide muziek,
niet dat ge triestig zijt dat ge dood zijt,
maar dat ge kontent zijt dat ge zo goed geleefd hebt,
met mensen dat dansen en springen.
Wat peinst ge, Junior? Zijn we akkoord?’
'k Moest in ene keer zo wreed pissen.
Waar blijft ze nu Cato?
'k Stap uit, 'k zeg:
'Wat ga 'k met de kleinen doen?
'k Kan hem toch niet in de auto laten zitten?
Straks is er hier een kinderdief mee weg.'
'k Pak hem d'r zo in zijn MaxiCosy uit,
'k cross naar diene WC: DEFECT.
‘k Zeg: ‘Miljaar, zeg dat ’t geen waar is.’
‘k Loop naar dat veldje, in de bosjes,
die MaxiCosy neer, mijn broek open,
't was een verlossing.
‘Wat zijt gij nu aan 't doen?’
Cato achter mij.
'k Zeg: ‘Ik ben aan 't pissen.’
- 'Waardat die kleinen bij is?’
'k Begon daar te lachen -
Lachen en pissen, pissen en lachen
Mijn blaas was leeg, broek toe,
‘k zeg: 'Kom, we zijn weg, dwaas wijf.'
Jimmy zag ter goed uit.
Cato loopt altijd direct naar de verantwoordelijke
voor alles te bespreken.
zij wil alles in de hand houden,

dat er haar niets zou ontsnappen.
We zijn een beetje gaan wandelen
- ze hebben daar ne schonen hof In Eeklo -
Jimmy, ik en Junior in de MaxiCosy.
Jimmy staat daar te kijken over ’t weiland,
en ik ben hem aan ’t uitleggen
hoedat ge kunt zien
ofdat iets etwa echten Tiki is,
real Tiki, gemaakt in Amerika,
ofwel een vervalsing,
faken Tiki, gemaakt in China.
‘k Kijk zo naar hem,
'k peins: Is hij nu aan ’t luisteren naar mij?
Gij gaat hervallen, maat,
clean en weer hervallen,
dat is ’t programma, dat is ah zo.
Weet ge wat? Pak uw tijd,
wij gaan wachten op u,
ik wil niet dat ge op uw achtendertigste
met een geweer tegen uwe kop staat.
Hij draait zijne kop naar mij,
't was gelijk dat hij mij gehoord had.
De zon zat achter de wolken.
‘Kom, 't begint te koud te worden,
we gaan naar binnen,
te veel wind is niet goed voor dat kind.’
Mijn broer, ’t is dertig jaar geleden,
‘k peins nog elken dag aan hem.
Ik ben twaalf jaar,
mijn broer heeft mij meegepakt,
op zijn nieuwe brommer naar Cap Gris Nez.
We staan daar op het strand,
we smijten steentjes in de zee,
en de één of andere reden,
ik weet niet voor wat,
beginnen we altijd
met grotere en grotere stenen te smijten.
Op een gegeven moment,
ik draai mijn kop om,
mijn broer heeft nen blok vast,
echt waar niet op te heffen,
hij krijgt hem toch omhoog,

zijn kop staat op springen,
hij begint er mee te lopen,
stapt tot aan zijn knieën in de zee
en hij laat hem vallen.
Lacrima
première 12 juli 2012
tekst en regie Arne Sierens
met Jan Hammenecker
Sayaka Kaiwa
scenografie Guido Vrolix
choreografie Ted Stoffer
kostuums Ilse Vandenbussche
licht Timme Afschrift
realisatie Koen Demeyere
produktie Compagnie Cecilia