Nov-dec 2012 def.pub - FEIFFengur

Pagina 22 Gæðingur 36/6
Met een IJslander naar het Centraal Massief en terug
Deel 6
In de vorige editie zijn al enkele gekke voorvallen verteld. Maar er gebeurde nog veel meer!
Noordelijk van Decize liep, bijna op mijn ‘gele lijn’, een bosweg 12 km lang van noord naar zuid. Die
moest ik toch uitproberen. Aan een ijverige tuinman vroeg ik of hij soms wist hoe het met dat pad stond.
O, ja, met handen en voeten legde hij me uit wat een gemakkelijke verbinding het naar Decize was en
hoe dikwijls hij die genomen had. Maar hij vergat erbij te zeggen dat dat in zijn prille jeugd was. Ik merkte
een kilometer of vier verderop dat een houthakkersploeg er met vreselijke machines hout uit het bos
sleurde. De wielsporen vormden diepe geulen en mijn stijgbeugels sleepten over de boorden. Waar de
wielsporen ophielden, hield ook de weg op: tussen de hoge bomen was er nog wel een kleine opening te
bemerken maar op de begane grond was alles dichtgegroeid met onderhout, bramen en wat weet ik al;
van doorkomen was er geen sprake. Na wat tijdverlies bij het zoeken rechts en links over twijfelachtige
paadjes, geraakte ik op de bosrand aan een grote wei. Aan de overkant zag ik een paadje zuidwaarts slingeren,
maar omdat er runderen liepen te grazen in die weide, besloot ik geen experimenten te wagen en
moest ik dus mijn kilometers terug. Het werd al laat. Aan de eerste boerderij van Cizely – het leek wel
een kasteel – waagde ik mijn kans. De jonge graanboer was heel vriendelijk maar had me niets te bieden:
geen pijltje stro, geen hoekje gras, enkel loodsen met grote machines. In het dorp viel het beter mee:
Aegir mocht met de schapen in de wei en ik vond na het avondeten aan de familietafel een goeie slaapplaats
op grote strorollen in de loods.
Toen ik op een zondagmorgen heel vroeg uit Bessy sur Cure vertrok, was het juist opgehouden met regenen.
De hele avond en nacht had het geonweerd. Het onweer was komen opzetten toen ik in het naburige
dorp na de avondmis buiten kwam. In een eethuis hoorde ik naast me twee Duitsers zwoegen
met de tekst van het menu en de rare taal van de dienster. Ik vroeg of ik soms helpen mocht (in het land
der blinden is eenoog koning). Het bleek dat ze beiden uit Aken afkomstig waren. We praatten over dezelfde
straten en hoekjes, want ik heb zelf 17 jaar in die stad gewoond. Een van de twee kwam ook uit de
paardenwereld. Van mijn reisdoel sloegen ze wel achterover. Ze brachten me droog naar mijn gîte d’
etappe. Van op tijd gaan slapen is niets gekomen.
Nu moest ik een eindje de G.R. volgen. Het pad liep door het bos zodat ik volop kon genieten van de
nadrup. Er kwamen ook nog twee venijnige heuveltjes kijken, het pad liep er recht overheen. Te voet
bergop ging nog, maar bergaf! Het was één vettig gedoe van glibberige klei en losse keien. Ik sukkelde van
boom tot boom maar dat was hopeloos. Telkens als ik een hand uitstak om aan een boom of struik wat
houvast te vinden, gaf de pony, die ook zijn weg zocht, een ruk aan het parkeertouw en miste ik mijn
steunpunt. Tot ik op het idee kwam me enkel aan het zadel en de staartriem vast te houden en me gewoon
te laten mee glijden; het parkeertouw hield ik in mijn hand. Het viel best mee; de pony heeft tenslotte
vier benen om zich staande te houden.
Wat dat parkeertouw aangaat: Aegir is op een weinig orthodoxe manier opgetuigd. De gangbare hoofdstellen
vind ik veel te omslachtig. Een enkele riem die achter de oren doorloopt en het bit op zijn plaats
houdt, doet het ook. Dus geen neus- of keelriempjes met hun prutsgespen. Die ene riem is bij pauzes
snel aan en uit. Verder draagt hij altijd een klein stalhalster uit nylontouw waaraan een parkeertouw zit.
Eén uiteinde ervan schuif ik met een halve strik onder een riempje van de voorste zadeltas. Met een eenvoudige
ruk heb ik bijgevolg bij het afstijgen, dat touw in de hand, klaar om mijn beestje ergens aan vast
te binden. Misschien een truc van luie Charel, maar toch handig, vooral met een hengst, want die is niet
altijd geneigd mooi braaf te blijven wachten tot hij aangebonden is, vooral niet wanneer er andere paarden
in het gezichtsveld komen. Bij zijn zenuwachtig gedraai en getrappel is het meestal een hele klus
touw, teugel en manen uit elkaar te houden. Hoe dikwijls viel het niet voor dat ik hopeloos sleurde en
trok om dan vast te stellen dat ik met het touw of de teugel ook een ferme klis manen in de hand had!