hoofdstuk 2 - Gezondheidsraad

2.4 Dosislimieten
In de landen van de Europese Unie komt regelgeving op het gebied van de stralingshygiëne
via een tweetrapssysteem tot stand. Op grond van het Euratom-verdrag
stelt de Europese Raad van Ministers wettelijke regels in de vorm van
zogenoemde Richtlijnen vast voor de bescherming van werkers en bevolking
tegen straling. Die Richtlijnen moeten de lidstaten vervolgens in de nationale
wetgeving verwerken. Nederland heeft de Europese Richtlijnen voor bescherming
van de bevolking, werknemers en patiënten van 1996 24 en 1997 25 verwerkt
in algemene maatregelen van bestuur die op basis van de Kernenergiewet zijn
uitgevaardigd, in het bijzonder het Besluit stralingsbescherming. 26 Aan dit
besluit liggen naast de Europese Richtlijnen ook de beleidsnotities Omgaan met
risico’s 27 en Omgaan met risico’s van straling 28 ten grondslag.
In het Gezondheidsraadadvies uit 1991 is uitgebreid aandacht besteed aan de ontwikkeling
van normstelling en de aanbevelingen hierover van de ICRP. 1 De door
deze instantie voorgestelde dosislimieten gelden voor radiologische werkers en
voor de bevolking in het algemeen. De dosislimieten hebben geen betrekking op
medische toepassingen in de radiotherapie en de radiodiagnostiek.
Voor het beoordelen van de kans op overlijden aan kanker door blootstelling
aan ioniserende straling met een lage dosis of een laag dosistempo beval de ICRP
in 1990 aan een risicofactor toe te passen van 5 procent per sievert voor de algemene
bevolking en 4 procent per sievert voor werkers. 15 Deze aanbeveling leidde
tot dosislimieten voor werkers en bevolking van respectievelijk 100 mSv in 5
jaar en 1 mSv per jaar. Volgens het Besluit stralingsbescherming gelden voor
Nederland dosislimieten van 20 mSv per jaar voor beroepsmatige blootstelling
en 1 mSv per jaar voor de bevolking. 26
Een van de uitgangspunten van de stralingsbescherming is het begrip ALARA.
Dit acronym kreeg van de ICRP de betekenis van As Low As Reasonably Achievable
– ‘zo laag als redelijkerwijs mogelijk’. Met de term ‘redelijkerwijs’ wilde
de ICRP uitdrukken dat bij het streven naar een verlaging van de ontvangen stralingsdosis
de daarmee gemoeide kosten moeten opwegen tegen de vermindering
van het stralingsrisico (optimalisatie). Economische en sociale factoren spelen
volgens de ICRP een rol bij het vinden van dat evenwicht.
26 Risico’s van blootstelling aan ioniserende straling