Rob de Wit - Voetspoor

het bleek reuze mee te vallen. Ik zak niet af naar bijstandsniveau en kan lekker in mijn appartementje
blijven wonen. Ik denk vaak: het is maar goed dat ik toen bij Ajax zo’n mooi salaris had. Voor hetzelfde
geld was ik op mijn 17e timmerman geworden. Dan had mijn uitkering er iets anders uitgezien.’’
– Timmerman…?
,,Ik zat op het gymnasium, maar de brandweer heeft me onmiddellijk van het dak gehaald. Ik hield me
überhaupt niet bezig met m’n toekomst. Ik dacht alleen maar aan voetbal. Later moest ik de dienst in.
Pas in het tweede elftal van FC Utrecht dacht ik: misschien kan ik wel profvoetballer worden. Dat was
een jongensdroom, maar nooit gedacht dat die droom voor mij was weggelegd.
Achteraf vind ik het stom dat ik op school nooit iets heb uitgevoerd. Het is goed dat veel profclubs
tegenwoordig aan studiebegeleiding doen. De kans is zo ongelooflijk klein dat je doorbreekt als
voetballer. En dan nog. Kijk naar mij. Nou ben ik een extreem voorbeeld, maar hoe veel jongens raken
niet geblesseerd of worden afgedankt en kunnen vervolgens nergens meer op terugvallen? Geen
opleiding, geen toekomst.
Ik vind dat clubs daar heel strikt in moeten zijn. Ook als je een supertalent in huis hebt. Als zo’n jongen
er op school met de pet naar gooit, moet je hem van de lijst afvoeren. Dat gebeurt bij Ajax. Dan gaat ie
maar naar een andere club. Een uitzondering kun je ten opzichte van de rest niet maken.
In mijn tijd keken ze niet zo nauw. Voetbal was alles voor me. Het kwam als kind geen seconde in me
op een training over te slaan. In die zin heb ik dus ook geen offers gebracht om prof te worden. Het
was een lot uit de loterij. Ik voelde me een zondagskind. Je staat er natuurlijk niet bij stil dat het in één
seconde afgelopen kan zijn.’’
Na zijn afkeuring wilde De Wit een sandwichzaak beginnen in Amsterdam. Door problemen met de
gemeentelijke bureaucratie liep dat spaak. Op de betreffende plek mocht niet worden gefrituurd.
Nadat hij in 1993 opnieuw was getroffen door een hersenbloeding schikte De Wit zich in het
onvermijdelijke: een tweede carrière lag niet meer in het verschiet.
,,Het zijn processen waar je doorheen moet. Het vervelendste van die periode was dat ik mijn rijbewijs
kwijtraakte. Dat was in 1995. Dankzij de auto was ik nog onafhankelijk. Maar het werd onverantwoord.
Ik ben eens door agenten aangehouden toen ik naar mijn auto liep; ze dachten dat ik dronken was.
Mijn reactievermogen was ook ontoereikend. Zelf merk je dat ook wel, maar je wilt het niet merken.
Dat moeten anderen voor je beslissen. Ze hadden het grootste gelijk van de wereld.
Sindsdien zit ik op de fiets. Een fiets met drie wielen. Ieder mens heeft gevoelens van schaamte. Ik
ook. Die moest ik wel even overwinnen voordat ik met die rare driewieler de straat op durfde. Maar er
zat niks anders op. Na verloop van tijd raak je gewend. Dan ben je alleen maar blij dat je tenminste
zelf de boodschappen nog kunt doen.
Ik woon op mezelf. Mijn ouders, mijn broer die fysiotherapeut is en mijn zus wonen allemaal op vijf
minuten hier vandaan. Ik eet vier keer in de week bij mijn ouders. Zelf koken zou wel gaan, maar ik
ben wat huiverig. Ik sta niet stabiel op m’n benen en de oog-hand-coördinatie is niet geweldig. Ik heb
geen zin met een hete pan in m’n hand onderuit te gaan.
Ik kan goed tegen alleen zijn. Dat heb ik van mijn vader. Zeg nooit nooit, maar ik ben dan ook niet op
zoek naar een relatie. Ik ben heel erg op mijn hoede. In 1986, toen ik die hersenbloeding kreeg,
woonde ik samen. Rond mijn tweede hersenbloeding was ik getrouwd met de moeder van Robin. Ik zit
niet te wachten op een derde tik. En, om met Cruijff te spreken, ‘elk nadeel heb zijn voordeel’. Ik vind
het wel lekker dat ik mijn eigen tijd kan indelen. Ik kan de hond uitlaten wanneer ik zin heb. Ik heb aan
niemand verantwoording af te leggen, ik heb alle tijd van de wereld. Ik weet niet eens meer wat stress
is.’’
Behalve Gerald Vanenburg heeft Rob de Wit aan de voetballerij geen vrienden overgehouden. ,,Dat
hoeft ook niet. Als ik bij Ajax, FC Utrecht of het Nederlands elftal kom, schud ik genoeg handen. Laatst
heb ik nog met Marco van Basten gegeten. Altijd leuk om even bij te kletsen. Voetbal is niet meer alles
voor me. Een paar jaar geleden nog sloeg ik geen live-wedstrijd op Canal+ over. Nu wel. De interesse
is aan het verflauwen.
Ik heb voor FC Utrecht gescout, ik heb punten gegeven voor De Telegraaf. Dat is alweer lang
geleden. Ik moet er niet meer aan denken. Mijn energie steek ik liever in een woensdagmiddagje
keepen in de zaal en in Robin. Hij woont bij zijn moeder hier in Nieuwegein en elke week zoekt ie me
op. Hij is keeper. Na de zomer ga ik weer gezellig naar hem kijken bij JSV.
Ik heb het afgelopen half jaar niet veel kunnen doen. Dat zijn de naweeën van de derde bloeding, die
inderdaad weer is ontstaan in dezelfde zone.
Angst? Wat koop ik voor angst? Ik kan er beter voor zorgen dat ik mijn leven zo ga indelen dat de
kans op weer een herhaling afneemt. Dat betekent: nóg rustiger aan doen. Nog rustiger zwemmen,