Informatiegids WIJ(Z) Vooruit - Gemeente Hardenberg

25
‘Ik ben niet
dat meisje met
dat zielige broertje’
De luier van je broertje verschonen is
leuk als hij zes weken oud is. Maar
wanneer hij twaalf jaar is, wordt het een
ander verhaal. Toch doet Mariska de
Bruin dat bijna dagelijks. Ook geeft ze
haar broertje eten via een sonde, tilt ze
hem in en uit de box en speelt ze met
hem. En als haar ouders een avondje uit
willen, is zij de oppas. Mariska de Bruin
is een van de duizenden jonge
mantelzorgers die dagelijks zorgdraagt
voor een familielid.
Al snel na zijn geboorte bleek dat Pascal de
Bruin een beperking had. De eerste paar
maanden van zijn jonge leventje ging hij
ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Maar dat
betekende niet dat de rest van het gezin geen
aandacht meer kreeg. ‘Pascal is meervoudig
gehandicapt. Dat betekent dat hij veel zorg
nodig heeft’, vertelt de 18-jarige Mariska.
‘Toch draait niet alles om hem. Onze ouders
hebben altijd geprobeerd om ons allemaal
evenveel aandacht te geven en zo gewoon
mogelijk door te leven. Mijn andere broertje,
zusje en ik konden altijd alle sporten doen
die we wilden en spelen met vriendjes en
vriendinnetjes. We gingen niet zo vaak een
dagje uit met het hele gezien, maar we
gingen altijd wel gewoon met ons allen op
vakantie, lekker naar de camping.’
Nadat haar moeder een aantal jaren geleden
een hersenbloeding kreeg, kon ze de zorg
van Pascal niet meer helemaal alleen aan.
‘Het is gelukkig weer helemaal goed gekomen
met mijn moeder. Maar ze is wel vaak erg
moe. Daarom komt er sinds die tijd iedere
ochtend een wijkverpleegster om Pascal uit
bed te halen, te wassen en aan te kleden.
Wij helpen nu ook wat meer mee met zijn
Mariska de Bruin
verzorging. En als mijn ouders een keer met
z’n tweeën weg willen, passen wij op.’
Hoewel ze haar leven zelf heel gewoon vindt,
werd ze zich er al op jonge leeftijd van bewust,
dat de buitenwereld daar toch anders tegenaan
kijkt. ‘Behalve dat Pascal epileptisch is,
een groeiachterstand heeft en veel lichamelijke
klachten, is hij slechthorend en slechtziend.
Hij kan niet praten, maar communiceert door
veel lawaai te maken. Voor mensen die hem
niet kennen, komt dat een beetje gek over.
Daarom nam ik nooit veel vriendinnetjes mee
naar huis, want ik wilde niet dat ze hem zagen
en dan later achter mijn rug zouden praten
als dat meisje met dat zielige broertje’, vertelt
ze. ‘Maar ik verstopte het ook weer niet.
Want ik heb wel een keer een spreekbeurt
over hem gehouden en alles over hem
v erteld. Toen is hij ook mee naar school
geweest. Dat vond ik genoeg, ik heb geen zin
om steeds allerlei dingen over hem uit te
moeten leggen.’
Daarom gaat Mariska graag naar de bijeenkomsten
en uitstapjes van de Jonge Mantelzorgers
van Carinova. ‘De mensen die je
daar ontmoet, zitten allemaal in dezelfde
situatie. Het grappige is dat je het er daar nooit
met elkaar over hebt, maar je weet gewoon
dat iedereen iets heeft. Dat schept toch een
band’, vindt ze. ‘Ik vind het een leuke club
en heb er zelfs een paar vriendinnen aan
overgehouden. Er worden regelmatig dagjes
uit of weekendjes weg georganiseerd.
Wanneer het maar even kan, ga ik mee.
Ik vind het lekker om er even helemaal uit
te zijn en nergens aan te hoeven denken.’
Wmo-Ingang in gemeentehuis
Bij Wmo-INgang kunt u met al uw vragen over wonen, zorg en welzijn terecht. Maar ook
uw aanvraag voor voorzieningen levert u in bij Wmo-INgang. U stelt uw vraag en
Wmo-INgang gaat op zoek naar een passende oplossing. Voor u is belangrijk dat u
maar naar één centraal punt hoeft voor informatie en advies. Wmo-INgang kunt is
bereiken via 14 0523 of mailen naar wmo@hardenberg.nl De Wmo-INgang is gevestigd
in het gemeentehuis, Stephanuspark 1 in Hardenberg.
www.wmo-ingang.nl
Wij(z) vooruit!